Οι οπλισμένοι άντρες που άνοιξαν πυρ κατά άοπλων πολιτών με σκοπό να δολοφονήσουν δεν μπορεί, ούτε και για το τελευταίο άρρωστο μυαλό να θεωρηθούν «μαχητές». Θα μπορούσαν να θεωρηθούν σε μια μόνο περίπτωση. Εάν οπλισμένοι κι αποφασισμένοι είχαν αντιπαρατεθεί εναντίον των επίσης οπλισμένων στρατιωτών του Ισραήλ. Στρατός με στρατό. Έτσι γίνεται ο πόλεμος, από την αρχή της ανθρωπότητας.
Ο,τι συνέβη το περασμένο Σάββατο στη μεθόριο του Ισραήλ με τη λωρίδα της Γάζας είναι βαρβαρότητα αποκτηνωμένων φανατικών με «συνείδηση» φονιά. Δεν θα αρνηθούμε ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ένας πληθυσμός Αράβων που ζουν με δική τους ευθύνη στο περιθώριο των αραβικών κοινωνιών και έχουν φτάσει στο έσχατο σημείο να εκπροσωπούνται από δολοφόνους της τρομοκρατικής οργάνωσης «Χαμάς» που εμπιστεύονται.
Επέλεξαν οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι της Γάζας τη μοίρα τους. Αφέθηκαν να παρασυρθούν από τον ισοπεδωτικό για την υπόσταση τους ριζοσπαστισμό και να οδηγετούνται από ορδές ανδρών που «εκπαιδεύονται» να γίνουν μηχανές ολέθρου. Οι εκπαιδευτές χρησιμοποιούν τη μουσουλμανική πίστη και τις αρχές της για να σχηματίσουν μέσα από συστηματική διαδικασία στρατό από «καμικάζι» έτοιμων να προσφέρουν τη ζωή τους σε πολέμους υβριδικής μορφής.
Η επιβολή του φανατισμού είναι τεράστια πάνω τους και το αποτέλεσμα της συντριπτικό. Συνθλίβει οποιαδήποτε φωνή θα ήθελε να αντισταθεί στη διαρκή παραγωγή της βίας εντός του Παλαιστινιακού πληθυσμού. Οποιαδήποτε απόπειρα έκφρασης μιας μετριοπαθούς στάσης προφανώς είναι καταδικαστέα και ο φορέας θεωρείται τουλάχιστον αποσυνάγωγος και κατ´ επέκταση προδότης.
Ακόμη και η επίσημη Παλαιστινιακή Αρχή, που εδρεύει στη Ραμάλα της Δυτικής όχθης, παρουσιάζεται αδύναμη να περιορίσει το συνεχή κατήφορο προς ένα βαθύτερο αδιέξοδο και έναν απελπισμένο φανατισμό που απλώνεται μέσα στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές με την χαμηλής ποιότητας διαβίωση. Άλλωστε και ο Μ. Αμπάς Πρόεδρος της Αρχής αποφεύγει τη διενέργεια εκλογών από τον φόβο μιας ενδεχόμενης ανατροπής από τη δύναμη της «Χαμάς».
Το βασικό χαρακτηριστικό, που εμείς της Δυτικής κοινωνίας αδυνατούμε να κατανοήσουμε, είναι η έλλειψη δημοκρατίας στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Πιθανόν, οι άνθρωποι του δυτικού Πολιτισμού να κάνουν ένα χειρότερο και μάλλον ολέθριο για τη ζωή τους λάθος. Όπως αυτό που συνέβη στα νότια σύνορα του Ισραήλ, τις προάλλες. Εμφορούμενοι από την πλημμύρα δημοκρατικής αντίληψης, φαίνεται να σχημάτισαν την εντύπωση ότι αντιστοίχως και οι «απέναντι» Άραβες μοιράζονται τις ίδιες προσεγγίσεις. Η απάντηση είναι ισοπεδωτικά απογοητευτική! Ήρθε με θάνατο…
Δυστυχώς, για τη Μουσουλμανική θρησκεία, τους θρησκευτικούς ηγέτες και για τη συντριπτική πλειονότητα των πιστών που ασπάζονται αυτό το θρήσκευμα, η πολιτική κι ιδεολογική εκμετάλλευση της προκειμένου να «κτιστούν» τρομοκράτες πήρε τεράστιες διαστάσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Ποτέ δεν ακούστηκε έστω και «μισή» διαμαρτυρία, ποτέ δεν υπήρξε ένα «μανιφέστο» αντίστασης στη χρήση του θρησκευτικού συναισθήματος για να παραχθεί το μίσος κατά της Δύσης. Ούτε στην περίπτωση των Ταλιμπάν του Αφγανιστάν, ούτε με την 11η Σεπτεμβρίου, ούτε με την τρομοκρατία του επονομαζόμενου «ισλαμικού κράτους» που αποκεφάλιζε αμάχους, ποτέ…
Στον Μουσουλμανικό κόσμο δεν υπάρχει λόγος, ούτε αντίλογος, δεν υπάρχει δημοκρατική έκφραση. Μόνο μίσος που καλύπτει τα πάντα και σκιάζει φιλήσυχους ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να διανοηθούν ότι θα τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι στους ομόθρησκους καταπιεστές τους.
Έχουν απομείνει κάτι παρίες του κοινωνικού συνόλου, κομμουνιστές κι αριστεροί στην Ελλάδα και σε ορισμένες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, θλιβερές μειοψηφίες που υποστηρίζουν τους τρομοκράτες της Χαμάς. Κανένας άλλος, λογικός άνθρωπος, δεν μπορεί να βρεθεί «αλληλέγγυος» στη σφαγή νηπίων, στον αποκεφαλισμό παιδιών και στην πυρπόληση ανθρώπων!
Οι Παλαιστίνιοι στοιχιζόμενοι πίσω από τους φονιάδες τρομοκράτες ζουν το πιο βαθύ σκοτάδι της ύπαρξης τους. Το ξέρουν οι ίδιοι. Το γνωρίζουν οι πάντες. Φυσικά και τα βαθύπλουτα και δυνατά κράτη του Αραβικού κόσμου. Οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν παρίες του Αραβικού κόσμου όσο παραμένουν υποταγμένοι στον ισλαμοφασισμό των φανατικών ομάδων που τους κανοναρχούν.
Αλλά, ακούγεται «πολυτελές» να ζητείται ευθύνη από τον ταλαίπωρο Παλαιστινιακό λαό, όταν έως τις παραμονές της σφαγής του περασμένου Σαββάτου, πολίτες του προηγμένου κατά τ’ άλλα Δυτικού κόσμου ένιωθαν γοητευμένοι από τον ισλαμοφασισμό στις δικές τους κοινωνίες της αφθονίας και της απόλυτης ελευθερίας…
