Ακόμη κι αν έχει δυο ιδέες στο μυαλό του, όπως έχουν οι περισσότεροι πολίτες, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν σημείωσε καμία βελτίωση. Το ‘24 ξεκίνησε για εκείνον μέσα στην ίδια τη μιζέρια, του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρόεδρος πορεύεται με το πρόβλημα του, δεν σκαμπάζει από πολιτική. Η όποια του φιλοδοξία να αναμιχθεί στα κοινά σκοντάφτει στη βασική του αδυναμία. Ο εγωισμός του τρακάρει διαρκώς στον τοίχο της ανεπάρκειας να παραγάγει πολιτική. Η πολιτική φαινομενικά μπορεί να δείχνει μια υπόθεση σχετικά εύκολη, αλλά κρύβει κινδύνους. Είναι πλανεύτρα και εκθέτει τους άμυαλους εγωκεντρικούς!
Οι ιδέες Κασσελάκη, ένα συνονθύλευμα, αλλιώς ένα σκορποχώρι ανάμεσα σε πρωτόλεια προσέγγιση για τη μετάλλαξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε κάτι πιο σύγχρονο και συμβατό με την πραγματικότητα προσκρούουν στην «ιδεοληψία» από την οποία υποτίθεται θέλει να αποκολληθεί. Την «ιδεοληψία» που φέρει την πατρότητα του Πολάκη. Ο Κασσελάκης πετάει ιδέες. Οι ιδέες του, όπως η εταιρική γνωριμία στελεχών στις Σπέτσες, όπως η διοχετευμένη από συνεργάτες του «πληροφορία» περί δήθεν πρόθεσης Μητσοτάκη να τον τοποθετήσει υπουργό το 2019, τυγχάνουν χλευασμού. Ο χλευασμός, είναι ανθρώπινο, να του πυροδοτεί αντίδραση, η οποία δεν μπορεί να ξεφεύγει από τη μέγκενη του μεγάλου προστάτη του.
Ο Κασσελάκης είναι ο αχθοφόρος του πολακισμού. Συνεχίζει χωρίς αγκομαχητά να κουβαλά στην πλάτη του εκείνον που τον ανέδειξε και τον υπέδειξε -πιθανότατα με τη συμμετοχή και του ίδιου του Τσίπρα- ως υποψήφιο πρόεδρο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το να ψηφιστεί από απελπισμένους ψηφοφόρους ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια όπως αποδείχθηκε εύκολη εξέλιξη. Ο Πρόεδρος πλατσουρίζει στον λασπώδη βάλτο. Εκεί μέσα νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Ο Πολάκης είναι ο άνθρωπος του. Αυτόν εμπιστεύεται. Όπως άλλωστε και ο Αλέξης Τσίπρας τον Πολάκη είχε για ασπίδα. Ακόμη και για την οικογένεια του…
Προφανώς, δεν είναι λίγοι όσοι διαπιστώνουν το αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ με τον Κασσελάκη. Είναι όμως ο Πρόεδρος τους, ο εκλεγμένος. Ο χρηματοδότης και εργοδότης τους. Εργάζονται στο κόμμα-εταιρεία του Προέδρου και συνεπώς η αντίδραση δεν είναι κάτι απλό…
Πρόσφατα, ο Κασσελάκης έβαλε μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ τον επιθετικό προσδιορισμό «πατριωτικός». Θέλει να σημάνει πως ο προηγούμενος επί Τσίπρα, ήταν ο «άπατρις», όπως το «Αιγαίο, που δεν είχε σύνορα»!
Η ένδεια επιχειρημάτων ακολουθεί κατά πόδας την προεδρική ομάδα. Έβαλαν τον Κασσελάκη να απαντήσει για το δάνειο του στον ΣΥΡΙΖΑ και για τις Σπέτσες χρησιμοποιώντας τα χιλιοειπωμένα και «άσφαιρα» περί του τραπεζικού δανεισμού της ΝΔ (που στο μεταξύ εξυπηρετείται κανονικά) και για το εξοχικό Μητσοτάκη, μεσοτοιχία με το οικόπεδο Χριστοφοράκου.
Α, έκανε σχόλιο και για τη φιλοξενία του ΥΠΕΞ ΗΠΑ Μπλίνκεν στην προσωπική κατοικία του Πρωθυπουργού στα Χανιά. Απόδειξη ότι πρέπει να βρίσκεται σε βαθιά απελπισία να υποχρεώνεται σε πολακική βαθιά λαϊκιστική αντιπολίτευση. Εκτός κι αν δεν έχει επίγνωση της κατάστασης του.
Ο Κασσελάκης πιέζεται από τη φθορά που παράγει η ασχετοσύνη του. Προφανής η αδυναμία των συνεργατών του να παρουσιάσουν πολιτικές θέσεις, να αναδείξουν θέματα ουσιαστικά της κοινωνίας ικανά για αντιπολίτευση και να φτιάξουν πολιτική ατζέντα. Εκ των πραγμάτων, η επικαιρότητα γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ περιστρέφεται στα υποδεέστερα και παράγει μόνο αρνητική δημοσιότητα. Ζουν διαρκώς την εσωστρέφεια που απεχθάνονται, αλλά δεν μπορούν να την αποβάλλουν. Δεν έχουν τίποτε να πουν.
Ήξεραν να κάνουν πολιτική οι άλλοι που έφυγαν; Ναι. Ανεξαρτήτως του περιεχομένου, οι ιδεοληπτικοί Αριστεροί ήταν «ζυμωμένοι» με την πολιτική. Πράγμα στο οποίο οι συνεργάτες και ο ίδιος ο Κασσελάκης δεν έχουν καταφέρει να ανταποκριθούν. Ναι, λέει ο αντίλογος, λείπει η εμπειρία από τον Κασσελάκη, όμως δεν παύει να ξηλώνει την Αριστερά.
Τη συρρίκνωση ο Αριστερός ριζοσπάστης ΣΥΡΙΖΑ δεν θα την απέφευγε. Είχε δοκιμαστεί και είχε αποτύχει να εκσυγχρονιστεί στα χέρια του Τσίπρα.
Απλώς, με τον Κασσελάκη η συρρίκνωση γίνεται με χαβαλέ. Διασκεδάζει και ψυχαγωγεί ο ΣΥΡΙΖΑ διαλυόμενος…
