Ας τολμήσουμε, ως κοινωνία, μέσα από το γενικόλογο ευχολόγιο με το οποίο συνοδεύουμε την έναρξη της Νέας Χρονιάς, να ξεχωρίσουμε μία ευχή και να τη διατυπώσουμε συγκεκριμένα. Να την περιβάλλουμε ως τον υψηλό σκοπό, να της προσδώσουμε αξία και με μια τεράστια προβολή να θέσουμε την πραγματοποίηση της, ως τον πρώτο στόχο:
Να αποβάλλουμε τη βία από την καθημερινότητα μας!
Τη βία, χωρίς κάποιον επιθετικό προσδιορισμό μπροστά. Τη βία που ξεκινά μέσα από την οικογένεια και σαρώνει στη συνέχεια κάθε βήμα. Έκφραση βίας, πέραν της σωματικής, είναι η λεκτική που φοβίζει εξίσου. Συνιστά κίνδυνο σε κάθε περίπτωση. Επιθετική στάση που κρύβει βία εκδηλώνεται αρχικά, κι από το επίμονο κορνάρισμα, προχωρεί στην παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη, για να εξελιχθεί τελικά στην άρνηση τήρησης των κανόνων. Έτσι εκκολάπτεται το πρόβλημα, με το οποίο, δυστυχώς, έχουμε συμβιβαστεί τα τελευταία χρόνια. Ειδικά μάλιστα την περίοδο της πολιτικής βίας, στον καιρό της χρεοκοπίας και της «εχθροπάθειας» που εξέπεμψαν τα κομματικά άκρα της Αριστεράς και της Δεξιάς, σε αγαστή συνεργασία.
Της μεγάλης προσπάθειας, προφανώς, οφείλει να ηγηθεί η Κυβέρνηση. Ευκαιρία πρώτης τάξεως, να ανοίξει το πολιτικό ημερολόγιο των πρωτοβουλιών που σχεδιάζει για το 2024 με πρώτη Δράση, τον εξοστρακισμό της βίας από όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής. Να οργανώσει εκστρατεία διαρκείας, υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας, σε συνεργασία με τη Δικαιοσύνη, το Κοινοβούλιο κι όλα τα κόμματα φυσικά, όλες τις κολόνες του Δημοκρατικού πολιτεύματος και τους θεσμικούς φορείς σε όλο το μήκος και το πλάτος της ελληνικής Πολιτείας, ώστε ο σκοπός να διαπεράσει ολόκληρο τον κοινωνικό κορμό.
Δηλαδή, να συμβεί κάτι, ακόμη, μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων! Πριν από είκοσι (20) ακριβώς χρόνια, η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων ενώθηκε για να αποδείξει ότι μπορεί να επιτευχθεί ένας μεγάλος στόχος της Ελλάδας. Κι επιτεύχθηκε. Ο περιορισμός της βίας που διαπερνά την καθημερινή λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας, πρέπει να αναδειχθεί σε κοινό σκοπό για τον οποίο, μπορούμε να εκτιμήσουμε, πως θα απαιτηθεί μεγάλο χρονικό διάστημα, όμως στο μεταξύ θα εμπεδώνεται όλο και περισσότερο μια καλύτερη αντίληψη στον «τρόπο» ζωής.
Η αναχαίτιση της βίας από την κοινωνική συμπεριφορά έχει πιθανότητες να επιτευχθεί, εάν προηγουμένως γίνει κατορθωτό να την πιστέψει η πλατιά πλειονότητα των πολιτών. Να καταλάβουν ότι η προσπάθεια δεν θα αφορά αποκλειστικά την αντιμετώπιση της βίας αφού έχει εκδηλωθεί. Το ζητούμενο είναι να καλλιεργήσει κοινωνική συμπεριφορά, που δεν θα χρησιμοποιεί τη βία. Να αποβληθεί και να πάψει να αποτελεί «πρότυπο».
Η Πολιτεία έχει ένα ισχυρό, αποτελεσματικό μέσο να επιτύχει τον σκοπό της. Αρκεί το μέσο να εργαστεί μεθοδικά. Το εκπαιδευτικό σύστημα. Με την κατάλληλη προετοιμασία του προσωπικού και εννοείται με την αναγκαία συμφωνία του, κατόπιν της συναίνεσης που θα προσφέρουν όλα τα κόμματα, η μάθηση εναντίον της βίας, θα εισαχθεί σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης. Αμέσως μετά τον βρεφονηπιακό σταθμό, όπου μπαίνουν οι βάσεις της κοινωνικοποίησης των παιδιών.
Διαβάζω για τον (σωστό) προβληματισμό, ποιοι πιθανοί λόγοι, εκτός από τα απρόβλεπτα γεγονότα, προκαλούσαν απώλειες στις Ευρωεκλογές, αρχές του προσεχούς θέρους. Εκτιμώμενες απώλειες κυρίως από τα Δεξιά της Ν. Δημοκρατίας κι όχι εξ΄Αριστερών. Κυρίως εξ΄αιτίας των χαμηλών, προς το παρόν, κυβερνητικών επιδόσεων στην περιφρούρηση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.
Μια πολιτική πρωτοβουλία φραγμού στη βία, συνδυάζοντας την Εκπαίδευση και τις επιδόσεις Αστυνομίας και Δικαιοσύνης δεν θα επέτρεπε σε καμία φωνή της Ακροδεξιάς αντιπολίτευσης να σκηνοθετεί υποτιθέμενες κρίσεις ξεγελώντας μέρος του κοινού.
Και ποιος πολιτικός φορέας θα μπορούσε να αντιταχθεί στην εκπαίδευση κατά της βίας στην καθημερινότητα;
Μόνο, όσοι την προωθούν. Και άρα να απομονωθούν δια παντός…
Καλή Χρονιά να έχουμε με Υγεία.
Κάθε καλό σε όλες κι όλους.
