Με εντυπωσίασε η πληροφορία του Βύρωνα Νικολαΐδη, επιχειρηματία διεθνούς εμβέλειας στην πιστοποίηση γλωσσικής επάρκειας και γνώσης σε πολλούς τομείς Εκπαίδευσης, ότι στην Τουρκία λειτουργούν σαράντα (40) αγγλόφωνα Πανεπιστήμια. Είναι γνωστό πως η Τουρκία έχει επιτύχει μεγάλη πρόοδο, από τη στιγμή που επέτρεψε την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ. Διεύρυνε την επιχειρηματική δραστηριότητα σ’ ένα πεδίο, στο οποίο αρνούμαστε πεισματικά, στην Ελλάδα, να του δώσουμε την ευκαιρία να (μας) προσθέσει κι άλλο εθνικό πλούτο…
Σκέφτηκα, αμέσως, την Άννα Διαμαντοπούλου, καθώς άκουγα τον Βύρωνα Νικολαΐδη, της PeopleCert, να ενημερώνει μια μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων που φιλοξένησε προσφάτως στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν το 2001, όταν η Επίτροπος για την Απασχόληση και της Κοινωνικές Υποθέσεις, Άννα Διαμαντοπούλου, πρότεινε την καθιέρωση της αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας στην Ελλάδα. Είχε πει σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή» ότι «οι Έλληνες δεν θα πάθουν τίποτε αν μάθουν να μιλούν το ίδιο καλά τα ελληνικά και τα αγγλικά», απαντώντας σε όσους είχαν εκφράσει φόβο για την απώλεια της πολιτιστικής και της εθνικής κληρονομιάς.
Εννοείται πως νίκησε ο φόβος. Η πρότασή της απορρίφθηκε, όπως λέμε, μετ’ επαίνων! Είχαμε τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη. Η κοινωνία επηρεάστηκε, ως συνήθως, από πολιτικούς όλου του φάσματος, τους δημεγέρτες λαϊκιστές και φυσικά τον Τύπο. Κι έτσι, ζήσαμε αγκαλιά με τους ιδεολογικούς και λοιπούς δαίμονες τα επόμενα 23 χρόνια, ενώ οι γείτονες δίπλα προόδευσαν, ανοίγοντας την κατά τ’ άλλα μουσουλμανική τους χώρα στην παροχή Εκπαίδευσης…
Σε διεθνείς καταλόγους, το μόνο ίδρυμα, με γλώσσα διδασκαλίας την αγγλική, που συμπεριλαμβάνεται από την Ελλάδα είναι το DEREE. Στην πρόσφατη έντονη πολιτική συζήτηση, οι υπέρμαχοι της ίδρυσης παραρτημάτων ιδιωτικών ΑΕΙ, ανέφεραν επιμόνως το βασικό επιχείρημα της φοιτητικής «μετανάστευσης». Αρκεί να συνυπολογίσουμε ότι 1,2 εκατομμύρια νέες και νέοι από την Ινδία σπουδάζουν εκτός της χώρας τους. Δεν σημαίνει ότι η φοίτηση σε αγγλόφωνο Πανεπιστήμιο γίνεται υποχρεωτικά σε αγγλόφωνη χώρα. Άλλωστε μόνο το 70% των αγγλόφωνων ΑΕΙ είναι εγκατεστημένα σε αγγλόφωνες χώρες. Υπάρχει το υπόλοιπο 30% των χωρών που αναπτύσσονται δυναμικά και ταχύτατα.
Νομίζω γίνεται κατανοητό πια, πόσο βλαπτικές για την επιχειρηματική δραστηριότητα με αντικείμενο την Εκπαίδευση είναι οι αγκυλώσεις. Αντιστοίχως και για όσους λαμβάνουν τη γνώση.
Η εταιρεία PeopleCert, την οποία διευθύνει ο καταγόμενος από τη Χαλκηδόνα της Κωνσταντινούπολης, Ρωμιός Β. Νικολαΐδης, είναι παγκόσμιος ηγέτης στον κλάδο της πιστοποίησης, παρέχοντας ευρύ φάσμα προϊόντων. Αντικείμενό της είναι η διενέργεια εξετάσεων για την πιστοποίηση της γνώσης επαγγελματικών και γλωσσικών δεξιοτήτων, έτσι ξεκίνησε.
Τη συνέχεια την περιγράφει η PeopleCert: «Είναι ο πρώτος ελληνικός μονόκερος (με κεφαλαιοποίηση άνω του 1 δισ. δολαρίων) της νεοφυούς επιχειρηματικότητας.
Σήμερα διακρίνεται ως μια εταιρεία καινοτομίας, υψηλής τεχνολογίας που αναβαθμίζει την εκπαιδευτική διαδικασία. Δραστηριοποιείται σε ολόκληρο τον κόσμο. Μόνο το 1% του τζίρου της πραγματοποιείται στην Ελλάδα. Η κεφαλαιοποίησή της ξεπερνά τα 3 δισ. ευρώ. Η PeopleCert κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα για παγκοσμίως κορυφαία frameworks και διενεργεί υψηλού επιπέδου εξετάσεις σε 200 χώρες για πιστοποιήσεις επαγγελματικών και γλωσσικών δεξιοτήτων, έχοντας πιστοποιήσει περισσότερους από 7 εκατομμύρια επαγγελματίες παγκοσμίως. Συνεργάζεται με 1.500 διεθνείς οργανισμούς και πανεπιστήμια για την πιστοποίηση γλωσσών, 2.500 οργανισμούς επαγγελματικής εκπαίδευσης, 800 κυβερνητικές υπηρεσίες σε όλον τον κόσμο, ενώ πάνω από 50.000 εταιρείες (μεταξύ τους το 82% εταιρειών της λίστας Fortune 500) έχουν πιστοποιήσει τα στελέχη τους μέσω της PeopleCert. Αποτελεί μία από τις 3-4 κορυφαίες εταιρείες παγκοσμίως στον τομέα της επαγγελματικής και γλωσσικής πιστοποίησης». Ειδικότερα στη Βρετανία συγκαταλέγεται στην τετράδα των αναγνωρισμένων κέντρων πιστοποίησης γνώσης αγγλικών που απαιτείται από υποψήφιους για παροχή άδειας εργασίας.
Η PeopleCert ανοίγεται όλο και πιο δραστήρια στο περιβάλλον της Τεχνητής Νοημοσύνης, θέλοντας να αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία στην ασταμάτητη εξέλιξή της. Ως μια εταιρεία καινοτομίας οφείλει να σκέφτεται διαρκώς νέες υπηρεσίες στην παροχή Εκπαίδευσης. Έχει ενδιαφέρουσες ιδέες ο οξυδερκής και δυναμικός Νικολαΐδης.
Ένα από τα θέματα που απορροφά τη σκέψη του, τελευταία, είναι να σταματήσει την πορεία της Ρωμιοσύνης στην Πόλη, προς την εξαφάνιση. Και γιατί όχι να μην επιχειρήσει την αναβίωσή της; Εργάζεται συστηματικά στο οραματικό του σχέδιο για την εγκατάσταση νέων ανδρών και γυναικών, επιστημόνων, επαγγελματιών, στελεχών επιχειρήσεων, σε θέσεις εργασίας εξελίξιμες, με αμοιβές ικανοποιητικές και προοπτικές ώστε να αποτελέσουν τα κίνητρα για εγκατάσταση στην Πόλη και δημιουργία οικογενειών. Έτσι, «παντρεύεται» και η ιδέα για τη χορήγηση Υποτροφιών σε νέες και νέους επιστήμονες, με ρίζα καταγωγής από την Πόλη, προσανατολισμένους σε ερευνητικό έργο. Ήδη έχει ανατεθεί σε ειδικούς η σύνταξη μελέτης, την οποία προτίθεται να θέσει υπόψιν των δύο κυβερνήσεων. Η συζήτηση για την «Επιστροφή» πρέπει να γίνει πάνω σε πραγματικά δεδομένα.
Η Κωνσταντινούπολη, είναι μια μεγαλούπολη, σε εκπλήσσει, διαρκώς με τις αντιθέσεις της. Φαινομενικά, Δύση και Ανατολή κοντράρονται, αλλά πως να μην παρατηρήσεις τη ροπή προς τις δυτικές συνήθειες ανθρώπων, που κατά τ’ άλλα ασπάζονται τον μουσουλμανικό τρόπο ζωής, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι το πορτοφόλι τους είναι βαρύ. Όσο για τους δυτικότροπους, με δεδομένη την όλο και περισσότερο ομοιογένεια λόγω παγκοσμιοποίησης, αδύνατον να τους ξεχωρίσεις σαν ανατολίτες. Πίνουν τα κρασιά τους, καπνίζουν τα τσιγάρα και τα πούρα τους, όπως όλοι όσοι αρέσκονται στις απολαύσεις της ζωής, σε εστιατόρια και καφέ, στα οποία οι πολλοί Τούρκοι δεν μπορούν να περάσουν ούτε απέξω. Βολτάρεις σε εμπορικό κέντρο με τον πλούτο να ξεχειλίζει σαν πισίνα υπερχείλισης και δυό μέτρα παρακάτω το μάτι δεν μπορεί να μη δει τις γερασμένες πολυκατοικίες ανάμεσα στις λαϊκές χαμοκέλες, όπου στριμώχνονται εκατομμύρια, ταλαιπωρημένων από το κοπιαστικό μεροκάματο, ανθρώπων.
Στην Πόλη των είκοσι εκατομμυρίων, με πληθωρισμό στο 68,5% σε ετήσια βάση, δεν μπορείς παρά να απορείς για το κυκλοφοριακό μποτιλιάρισμα στους περιφερειακούς δρόμους, που δεν λύνουν το πρόβλημα. Ούτε και με το αναπτυγμένο, τα τελευταία χρόνια, Μετρό και Τραμ. Ο στόλος των λεωφορείων έχει αντικατασταθεί, το δημόσιο σύστημα μεταφοράς έχει σημειώσει μεγάλη βελτίωση για να διευκολύνει τη ζωή των εκατομμυρίων Τούρκων που ξεχύνονται στους δρόμους. Η πόλη επεκτείνεται προς βορρά και δυτικά της ευρωπαϊκής ακτής, όπως κι απέναντι στην ασιατική, με την κατασκευή πολυτελών κατοικιών σε μεγάλα συγκροτήματα.
Οι ουρανοξύστες είναι μια άλλη κατηγορία. Σε άλλους θυμίζουν τη Νέα Υόρκη και σε άλλους το μουσουλμανικό Κάιρο. Δεν αρέσει σε όλους τους Τούρκους η πολιτικό- ισλαμική τους ταυτότητα.
Η Τουρκία δεν είναι μια απλή περίπτωση, κοινωνίας, χώρας και κράτους. Θέλει μελέτη, ενδελεχή παρατήρηση, ενασχόληση κι όχι επιπόλαιες προσεγγίσεις με ιδεοληπτικά κριτήρια.
Την ίδια προσοχή και σοβαρότητα απαιτούν κι οι άνθρωποι…
