Αυτό που πέτυχε ο Ολυμπιακός το βράδυ της Τετάρτης είναι το maximum που μπορεί να πετύχει ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα, και ως τέτοιο θα πρέπει να εκτιμηθεί. Όσοι βαυκαλίζονται με κατάκτηση του Champions League ζουν στον δικό τους κόσμο. Ας προσέξει ο αναγνώστης: δε μιλώ για μια καλή πορεία, δηλαδή άντε και μέχρι τα ημιτελικά, αλλά για κατάκτηση του τροπαίου. Στο Champions League τα οικονομικά μεγέθη είναι απαγορευτικά και για τις τέσσερις μεγάλες ελληνικές ομάδες. Στις ομάδες που πρωταγωνιστούν σε αυτή τη διοργάνωση το μέσο κόστος των μεταγραφών είναι περίπου στα 50 εκατομμύρια ευρώ, ενώ φυσικά υπάρχουν και οι μεταγραφές άνω των 100 εκατομμυρίων. Ενδεικτικά αναφέρω πως η Ρεάλ Μαδρίτης φέτος, πέραν της απόκτησης του Εμπαπέ, θα φέρει τρεις 17χρονους από Λατινική Αμερική οι οποίοι θα κοστίσουν συνολικά περί τα 125-130 εκατομμύρια. Απέναντι σε αυτά τα μεγέθη οι τέσσερις ελληνικές ομάδες δεν είναι ούτε καν φτωχοί συγγενείς. Είναι απλώς φτωχοί.
Όπως και στα κράτη μετράμε την ισχύ τους και με το ΑΕΠ, έτσι και στις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες μετράμε την ισχύ τους και με τους προϋπολογισμούς τους. Εκεί οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Μάλιστα, το χάσμα μεταξύ των οικονομικά ισχυρών και των μικρομεσαίων ομάδων μεγάλωσε, από τη στιγμή που καθιερώθηκαν οι πέντε αλλαγές κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Κάτι που απαιτεί από τις ομάδες που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν ένα πλήρες ρόστερ είκοσι παικτών πρώτης διαλογής. Ποια μικρομεσαία ομάδα μπορεί να το συντηρήσει; Και ποια μικρομεσαία ομάδα μπορεί να έχει ένα επιστημονικό επιτελείο, υψηλών προδιαγραφών, διαφόρων ειδικοτήτων για τη στήριξη των παικτών;
Όλα τα ανωτέρω ισχύουν και για το Europa League, αλλά με σχετική χαλαρότητα. Και σε αυτή τη διοργάνωση η κατάκτηση του τροπαίου είναι ιδιαίτερα δύσκολη —μάλλον ακατόρθωτη— για τις τέσσερις ελληνικές ομάδες, εκτός εάν αυξήσουν θεαματικά του προϋπολογισμούς τους, στα πλαίσια πάντα του financial fair play. Κάτι που αυτή τη στιγμή—και υπό τα υπάρχοντα ιδιοκτησιακά καθεστώτα—μόνον ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να το κατορθώσει.
Για το διαβόητο financial fair play θα μπορούσε να γίνει μεγάλη κουβέντα κατά πόσο όντως είναι fair ή λειτουργεί εξ αντικειμένου υπέρ των ισχυρών οικονομικά ομάδων, καθώς εμποδίζει τις οικονομικά πιο αδύναμες ομάδες να βρουν πόρους για να ενισχυθούν και να γίνουν πιο ανταγωνιστικές. Κάποιες εξ αυτών καταφεύγουν στην πρακτική των υπερτιμολογήσεων των παικτών που πωλούν, για να εμφανίζουν εικονικά έσοδα ώστε να έχουν ευχέρεια κινήσεων και να μη κατηγορηθούν για παράβαση του f.f.p.
Κι έτσι μας απέμεινε το Conference League, μια διοργάνωση σχετικά προσιτή για το οικονομικό και αγωνιστικό στάτους των τριών, από τις τέσσερις, ελληνικών ομάδων. Η κατάκτησή του από τον Ολυμπιακό θα παραμείνει ιστορική, αν δεν επαναληφθεί στο εγγύς μέλλον. Κάτι σαν το Euro 2004. Θα έχουμε να το θυμούμαστε και τίποτα παραπάνω.
