Οι εικόνες αποτυπώνουν το χάος που επικρατεί στα ρωσικά αεροδρόμια και στους μεθοριακούς σταθμούς από χιλιάδες νέα παιδιά που δεν θέλουν να πάνε στο ουκρανικό μέτωπο για να πολεμήσουν. Και αυτό είναι απολύτως λογικό σε μια κοινωνία που έχει μάθει να ζει με τις ανέσεις της, τα ακριβά κινητά, τα σύγχρονα αυτοκίνητα, τα καλά εστιατόρια, τις disco και τις άλλες μορφές διασκέδασης που υπάρχουν και στις δυτικές δημοκρατίες.
Ξαφνικά ο Πούτιν αποφάσισε να διακόψει απότομα αυτόν τον τρόπο ζωής εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων για να ικανοποιήσει ένα όνειρο που έχει συντριβεί όμως στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία. Και εισπράττει την άρνηση. Έτσι, ακόμα και αν η επιστράτευση τεχνικά πετύχει, είναι άγνωστο αν θα αλλάξει τον ρου του πολέμου στα μέτωπα, με δεδομένη την απροθυμία των επιστρατευμένων να πολεμήσουν σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός τους. Δεν καλούνται να υπερασπιστούν πάτρια εδάφη. Καλούνται να πεθάνουν για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο εναντίον ενός έθνους που το θεωρούν αδερφικό.
Σήμερα, ο ηρωισμός υπάρχει υπό μια και μοναδική προϋπόθεση: όταν υπερασπίζεσαι το έδαφός σου από εχθρική επίθεση. Σε αυτήν την περίπτωση ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά της εθνικής επιβίωσης, που λειτουργούν ως κίνητρο για πράξεις ηρωισμού και αυταπάρνησης. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι με μαθηματική ακρίβεια καταλήγουν σε μια βιετναμοποίηση για τον επιτιθέμενο. Οι Σοβιετικοί έχουν να πουν πολλά για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, όπως βεβαίως και η Δυτική Συμμαχία πρόσφατα.
Στην εποχή του Ίντερνετ, όπου η είδηση και η εικόνα κινούνται με αστραπιαίους ρυθμούς, είναι πολύ δύσκολο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα να απομονώσουν τη νεολαία τους από τα μηνύματα που έρχονται από τη Δύση και κυρίως από το πώς ζουν εκεί οι συνομήλικοί τους. Ο εικοσάχρονος Ρώσος με το I phone στο χέρι δε θα πάει να πολεμήσει για τον Πούτιν στην Ουκρανία. Είτε θα την κοπανήσει είτε θα επινοήσει τρόπους να μην επιστρατευθεί.
Το πρόβλημα για το καθεστώς θα μεγεθυνθεί όταν αυτά τα νέα παιδιά, τα βιαίως επιστρατευθέντα, θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή του πυρός, απέναντι σε μπαρουτοκαπνισμένους Ουκρανούς στρατιώτες και εθελοντές που μάχονται για τα εδάφη τους. Στον «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο» η υποχώρηση απαγορευόταν επί ποινή θανάτου. Ήταν στημένα τα σοβιετικά πολυβόλα που θέριζαν όσους προσπαθούσαν να υποχωρήσουν. Η επίθεση ήταν τότε μονόδρομος.
Όμως το 2022 δεν είναι 1942 ή 1943. Τέτοιες πρακτικές είναι αδιανόητες σε μια εποχή που τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί. Η εικόνα είναι παντοδύναμη, γιατί είναι αποκαλυπτική.
Ο Πούτιν όταν εισέβαλε στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022 δε γνώριζε πού έμπλεκε. Σήμερα εφτά μήνες μετά, το αδιέξοδό του είναι πλήρες. Αντί για μια «ειδική επιχείρηση» λίγων ημερών, έφτασε σε τέτοιο σημείο απόγνωσης, ώστε να απειλεί με χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων. Και το κυριότερο, για πρώτη φορά το καθεστώς του γνωρίζει τέτοια απονομιμοποίηση από τους ίδιους τους Ρώσους πολίτες.
