Μετά την παραπομπή στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ της κυρίας Γιαννακά για ένα άρθρο γνώμης στο οποίο ασκούσε κριτική στην κυρία Καρυστιανού, ήρθε η σειρά του δικηγόρου κ. Δ. Γαλλή να παραπεμφθεί στο Πειθαρχικό μετά από καταγγελία ενός συναδέλφου του, διότι παραβίασε τη μυστικότητα της ανακριτικής διαδικασίας. Κάτω από τις αντιδράσεις που εκφράστηκαν, κυρίως στο Διαδίκτυο, η πειθαρχική δίωξη αρχειοθετήθηκε, όμως το μήνυμα εστάλη. Όποιος διαταράσσει το κλίμα της θεωρίας της συγκάλυψης και του παράνομου εύφλεκτου υλικού θα βρεθεί αντιμέτωπος με πειθαρχικές διώξεις. Διότι το παν είναι να μην ακουστεί η άλλη άποψη. Να μην ασκηθεί κριτική σε πρόσωπα τα οποία urbi et orbi διαλαλούν την πρόθεσή τους να ρίξουν τον Μητσοτάκη. Να παραμείνουν στο απυρόβλητο για να μην τρωθεί το κύρος τους και η δημοτικότητά τους, ώστε να συνεχίσουν το έργο τους.
Φυσικά, ποτέ κανένα Πειθαρχικό δεν ασχολήθηκε με το πώς διέρρεαν επιλεκτικά στοιχεία του ανακριτικού υλικού τα οποία, όχι απλώς πρόβαλλαν την εκδοχή συγκεκριμένης ομάδας συγγενών που έχει πολιτικοποιήσει την τραγωδία, αλλά συγχρόνως δυναμίτιζαν το πολιτικό κλίμα και δίχαζαν την κοινωνία. Για να μην μιλήσω για δημοσιογράφους που έδιναν λόγο σε δήθεν πραγματογνώμονες οι οποίοι πρόβαλλαν τις πιο ακραίες θεωρίες.
Μια ερμηνεία υπάρχει για αυτήν την μονομέρεια. Οι συνδικαλιστικοί εκφραστές κάποιων κοινωνικών χώρων, πλειοψηφικά, αποφάσισαν να στρατευθούν στην απόπειρα είτε να αποδυναμωθεί είτε να πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη με μοχλό την τραγωδία των Τεμπών. Δε θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως με ίδια ποσοστά οι πολίτες κατηγορούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση για συγκάλυψη και πολιτική εκμετάλλευση, αντίστοιχα.
Είναι αυτονόητο πως το κάθε Πειθαρχικό είναι σε τελική ανάλυση ένα όργανο που εκφράζει συγκεκριμένους συσχετισμούς δυνάμεων που υπάρχουν στους κοινωνικούς χώρους. Πολλές φορές μάλιστα αυτοί οι συσχετισμοί προκύπτουν και από ανίερες συμμαχίες που περιστρέφονται γύρω από επαγγελματικές συνεργασίες. Όμως σε δεδομένη κρίσιμη στιγμή ένα Πειθαρχικό όργανο είναι μέσο επιβολής μιας άποψης, μιας πολιτικής, κυρίως με τη φίμωση ή την απόπειρα φίμωσης της αντίθετης άποψης. Στο παιχνίδι της χειραγώγησης και του ελέγχου, η Αριστερά διαθέτει διδακτορικούς τίτλους, κτηθέντες «επαξίως», όπως δείχνει η Ιστορία της. Και φυσικά από δίπλα της οι χρήσιμοι ανόητοι για τους οποίους ό,τι και να γράψει κανείς δε θα το καταλάβουν, διότι είναι ανόητοι.
Το γεγονός πως η μεν περίπτωση της κυρίας Γιαννακά έχει ξεθυμάνει και η περίπτωση του κ. Δ. Γαλλή αρχειοθετήθηκε, δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει σε έναν εφησυχασμό. Το πολιτικό σχέδιο που εκπονήθηκε με βάση την τραγωδία των Τεμπών μπορεί να καθίσταται προβληματικό μετά τις αποκαλύψεις, αλλά δεν εγκαταλείφθηκε. Η εμφάνιση των Πειθαρχικών έγινε για να σταματήσουν να έρχονται στο φως και άλλα στοιχεία που αποδυναμώνουν τη θεωρία του παράνομου εύφλεκτου υλικού σε όλες τις διαστάσεις της και κυρίως για να σταματήσουν να μιλούν και να γράφουν όσοι μπορεί να διωχθούν πειθαρχικά.
Όλοι αυτοί ένα πράγμα επιδιώκουν. Να μονοπωλεί τη δημοσιότητα η δική τους άποψη για το τι έγινε στα Τέμπη. Και προς τούτο έχουν επιστρατεύσει κάθε όπλο που διαθέτουν.
