Χαράς ευαγγέλια για τον πέραν της Νέας Δημοκρατίας δεξιό χώρο. Δύο οι αιτίες της χαράς τους. Πρώτον, η νίκη του Τραμπ και δεύτερον, οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι αυτά τα κόμματα κινούνται κάπου μεταξύ 18-20%, ανάλογα με την εταιρεία. Χωρίς αμφιβολία και οι δύο λόγοι θα μπορούσαν να ήταν σοβαροί. Και το ΚΚΕ θα πανηγύριζε αν οι μπολσεβίκοι επέστρεφαν στη Ρωσία και αν έμπαινε στη… δεύτερη κατανομή, κατά το σύνθημα «ΚΚΕ - αλλαγή - δεύτερη κατανομή».
Φυσικά, οι τοπικοί κλώνοι του Τραμπ έχουν τόση σχέση μαζί του όση η ελληνική κοινωνία με την αμερικανική. Αν επιχειρήσω συγκρίσεις νομίζω πως θα προσβάλλω τη νοημοσύνη των αναγνωστών. Άλλωστε, ο Τραμπ ακόμα έχει πολύ δρόμο μπροστά του για να δώσει σοβαρά δείγματα γραφής. Ο αρχικός ενθουσιασμός είναι εύκολο να μετατραπεί σε μια βαθιά απογοήτευση γιατί και η δική του εκλογή κινήθηκε στο γνωστό μας κλίμα «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα». Όχι ότι συγκρίνονται τα δύο πρόσωπα, αλλά είθισται οι ματαιώσεις αυξημένων προσδοκιών να οδηγούν σε μια πολιτική, και όχι μόνον, κατάθλιψη.
Επιπλέον, οι ελληνικοί κλώνοι ενδεχομένως να βρεθούν μπροστά σε πολιτικές Τραμπ που να κινούνται ενάντια στα εθνικά μας συμφέροντα, κάτι που ειλικρινά το απεύχομαι. Αν, ο μη γένοιτο, προκύψει κάτι τέτοιο, μοιραία όλοι αυτοί θα χρεωθούν τις συνέπειες αυτών των πολιτικών. Όταν το εργοστάσιο βγάζει ελαττωματικά προϊόντα την πληρώνουν οι αντιπροσωπείες. Διότι, ας μην έχουμε αυταπάτες: Η woke ηλιθιότητα δεν ακούμπησε την Ελλάδα. Και επειδή δεν την ακούμπησε, η αντι-woke ατζέντα του Τραμπ ελάχιστη απήχηση θα έχει στην κοινωνία μας.
Δύο λόγια για τις δημοσκοπήσεις και για να ξέρουμε τι λέμε. Από το 2012 και μετά - με εξαίρεση τις καθοριστικές εκλογές του 2019 - τα κόμματα που βρίσκονταν στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας εκινούντο πέριξ του 14-17%. Μια ματιά στα εκλογικά αποτελέσματα των εθνικών εκλογών αυτό πιστοποιεί. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις - πλην μιας - επιβεβαιώνουν αυτή την τάση.
Από την άλλη πλευρά, συνεκτιμώντας και τα παραμετρικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, παρατηρώ πως η οροφή της Νέας Δημοκρατίας σήμερα, δυόμισι χρόνια πριν τις εκλογές, με χαμηλή συσπείρωση, βρίσκεται στο 34-35%. Με δεδομένο πως πάντα σε χρονικά διαστήματα που μεσολαβούν μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων, η ψήφος διαμαρτυρίας είναι ένα σύνηθες δημοσκοπικό φαινόμενο, εξηγείται και αυτό το ποσοστό που λαμβάνουν τα κόμματα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.
Το αξιοπερίεργο, αλλά και αξιοθαύμαστο συγχρόνως, είναι το γεγονός της άνετης πρωτιάς του κυβερνώντος κόμματος σε μια κρίσιμη χρονική συγκυρία και μάλιστα στη δεύτερη τετραετία. Για αυτούς τους λόγους εκτιμώ, αν δεν έχουμε δραματικές, δυσμενείς εξελίξεις, η Νέα Δημοκρατία δεν θα βαδίσει μόνον προς μια εύκολη εκλογική νίκη, έχει σοβαρές πιθανότητες και για την αυτοδυναμία. Κατά τα άλλα, τα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της θα αγωνιστούν για τη μοιρασιά αυτού του 17%. Με απλά λόγια, πολλή φασαρία για το τίποτα.
