Ποιος δε θυμάται τις πολεμοχαρείς κραυγές των προεδρικών εν όψει της επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Απειλούσαν, προαναγγέλλοντας πως τη δεύτερη φορά θα ελέγξουν όλους τους αρμούς της εξουσίας. Όλα αυτά μόλις πριν από λίγους μήνες. Σήμερα τους ειρωνεύεται ακόμα και ο συνεταίρος τους στην εξουσία ο κ. Πάνος Καμμένος που δήλωσε βιτριολικά: «ως εταίρος δηλώνω ότι τη διοίκηση του φρενοκομείου την ανέλαβαν οι τρόφιμοι».
Θα μπορούσαν να γραφούν και να ειπωθούν πολλά για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως για την άνοδό του. Υποθέτω πως σε λίγο καιρό θα γράφονται περισσότερα για την πτώση του. Μια πτώση με ονοματεπώνυμο: Αλέξης Τσίπρας. Όχι για λόγους αντικειμενικής ευθύνης, δηλαδή γιατί επί των ημερών του καταγράφηκαν οι αλλεπάλληλες ήττες, αλλά γιατί ο ίδιος στήριξε και προώθησε μια λύση που ήταν εξόφθαλμα παρανοϊκή. Διότι τη λύση Κασσελάκη δε μπορεί να την αντιμετωπίσουμε με πολιτικούς όρους, αλλά με ψυχιατρικούς.
Δηλαδή, δεν πιστεύω πως υπάρχει ένας καταχθόνιος σχεδιασμός του Αλέξη Τσίπρα, μέρος του οποίου είναι ο νέος ηγέτης. Ο Τσίπρας, επειδή αναμφίβολα είναι ευφυής, γνωρίζει πως είναι ένας ηττημένος πολιτικός. Γράφει μόνον ήττες απέναντι στον αντίπαλό του και αυτό μετρά στη συνείδηση των πολιτών, οι οποίοι ελάχιστη εκτίμηση τρέφουν για τους losers, για αυτούς που δεν κερδίζουν.
Αντί να πράξει αυτό που θα έπραττε κάθε σοβαρός ηγέτης—δηλαδή να ανοίξει έναν διάλογο για τα αίτια της μεγάλης ήττας και για το τι θα γίνει από εδώ και μπρος—προτίμησε να φύγει στο εξωτερικό και να επιστρέψει έχοντας στις αποσκευές του τον Κασσελάκη. Θα μου πείτε «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου», για αυτό κι εγώ υποστηρίζω πως το πρόβλημα δεν είναι σε τελική ανάλυση πολιτικό, αλλά κινείται σε άλλες σφαίρες.
Επειδή ακούω και διαβάζω φίλους να βλέπουν με συμπάθεια τον πόνο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και παλιών ψηφοφόρων της Αριστεράς, ένα έχω να πω. Στον απέναντι συμπεριφέρεσαι όπως θα συμπεριφερόταν αυτός σε σένα αν οι ρόλοι ήταν αντεστραμμένοι. Γιατί τους ανθρώπους τους κρίνουμε όταν είναι ισχυροί, όταν έχουν το επάνω χέρι. Είναι αλαζόνες και μεθυσμένοι από την εξουσία ή παραμένουν σεμνοί και προσηνείς, πρόθυμοι να ακούσουν και να συζητήσουν;
Οι ιαχές «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς» αποκαλύπτουν πολιτικούς δεμένους με την εξουσία, οι οποίοι ονειρεύονται την επιστροφή σε αυτήν με κάθε τρόπο. Ακόμα και με τον Κασσελάκη αρχηγό. Ή καλύτερα τον εξέλεξαν γιατί πίστεψαν πως μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη. Το ότι έπεσαν πανηγυρικά έξω στις εκτιμήσεις τους δεν τους καθιστά άξιους της συμπάθειας μας ή του οίκτου μας. Ας φανταστούμε πώς θα συμπεριφερόταν αν κέρδιζαν τις εκλογές—όπως οι ίδιοι μας προειδοποιούσαν—και ας απολαύσουμε το έργο της πτώσης τους μέχρι τέλους.
