Ο κόσμος έχει στραμμένη την προσοχή του στις αμερικανικές εκλογές, οι πάντες πλέον έχουν άποψη επί του θέματος, η Πενσυλβάνια και το Οχάιο έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, κάτι σαν τα Τρίκαλα και τη Βέροια, οπότε από αύριο μπορούμε να μαλώνουμε και για το εκλογικό αποτέλεσμα, όποιο και αν είναι. Η ταπεινότητά μου αφήνει να ασχοληθούν με τον Τραμπ και τη Χάρις άλλοι, πλέον επαΐοντες. Εγώ θα σχολιάσω την πεζή ελληνική πολιτική πραγματικότητα και πιο συγκεκριμένα τη χθεσινή εμφάνιση του Κώστα Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη, στην παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου κ. Βαγγέλη Πλάκα για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Κάποιοι περίμεναν να δουν αν θα δώσει συνέχεια στη χαμηλών τόνων κριτική, εκ μέρους του, προς την κυβέρνηση, κυρίως για τα εθνικά θέματα και αν θα συμπαρασταθεί με κάποιο τρόπο στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος πρόσφατα δέχθηκε τα πυρά του κυβερνητικού εκπροσώπου. Ο Κώστας Καραμανλής χθες στη Θεσσαλονίκη άλλαξε γραμμή πλεύσης, καθώς αναφέρθηκε στην επιθετικότητα και στον αυξανόμενο αναθεωρητισμό της Τουρκίας που εκφράζεται από τα πλέον επίσημα χείλη. Εκεί εστίασε τις ανησυχίες του.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο της δήλωσής του ήταν το παρακάτω, που αναφέρεται σε αυτές τις ανησυχίες του για την πορεία των εθνικών θεμάτων και το καταγράφω επί λέξει: «είναι λάθος να αντιμετωπίζονται (οι ανησυχίες) ως επικριτικές, εφόσον μάλιστα η χώρα παραμένει προσηλωμένη στην εθνική γραμμή».
Έτσι, βάζει τέρμα σε μια παρατεταμένη κινδυνολογία υπερπατριωτών, οι οποίοι, εδώ και έξι χρόνια, προαναγγέλλουν εθνικές υποχωρήσεις και επιμένουν, ασχέτως αν τα γεγονότα τους διαψεύδουν. Υποχωρήσεις δε γίνονται, γίνονται εξοπλισμοί. Διότι έχω πει πολλές φορές, σημασία δεν έχει τι λέει η Τουρκία, αλλά τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση. Δουλειά της Τουρκίας είναι να διεκδικεί - πάντα διεκδικούσε τα τελευταία 50 χρόνια - και δουλειά της Ελλάδας είναι να παραμένει σταθερά προσηλωμένη στην πάγια εθνική γραμμή.
Μάγκες και πατριώτες του πληκτρολογίου γνωρίσαμε πολλούς. Και ακόμα πιο πολλούς τουρκοφάγους. Ο Κώστας Καραμανλής, που αποτελεί για κάποιους από αυτούς σημείο αναφοράς, τερμάτισε το παραμύθι για εθνικές υποχωρήσεις. Αναγνώρισε με δημόσια δήλωσή του ότι «η χώρα παραμένει προσηλωμένη στην εθνική γραμμή», αποδεχόμενος έτσι τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις.
Γιατί έχει σημασία τι λέει ο Κώστας Καραμανλής; Δεν είναι ούτε βουλευτής. Έχει τη σημασία του το γεγονός ότι δεν έδωσε συνέχεια σε ένα κλίμα που θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα συνοχής στο κυβερνητικό κόμμα και μάλιστα επάνω στις σχέσεις με την Τουρκία.
Να σημειώσω πως αυτό το «εφόσον μάλιστα η χώρα παραμένει…» που διευκρίνισε ο Κώστας Καραμανλής, κινείται στον χώρο του αυτονόητου.
Αν η κυβέρνηση παραβιάσει την εθνική γραμμή, προφανώς και θα έχει πρόβλημα, διότι θα πρόκειται για μια μονομερή υποχώρηση. Ως γνωστόν, εμείς δε διεκδικούμε τίποτα από την Τουρκία και ως εκ τούτου, στην υποχώρησή μας δε θα υπάρξει αντίδωρο. Αυτό δε χωνεύεται.
Η ουσία είναι ότι η χθεσινοβραδινή παρέμβαση Καραμανλή ήταν κατευναστική, μακριά από υπερπατριωτικές κορώνες. Να δούμε τώρα πώς θα εξελιχθεί η συνάντηση Γεραπετρίτη - Φιντάν, για την οποία ας κρατάμε μικρό καλάθι.
