Πριν από λίγες ημέρες έγραφα ότι το μεταναστευτικό δεν είναι πρόβλημα απλώς δυσεπίλυτο, αλλά είναι ανεπίλυτο. Δεν υπάρχει καμιά λύση, διότι και τα πιο σκληρά μέτρα να λάβουμε για το από εδώ και μπρος, βρίσκονται ήδη εγκατεστημένοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκατομμύρια μετανάστες. Τι θα γίνει με αυτούς; Η πολιτική των απελάσεων είναι για τους αφελείς και τους δημαγωγούς. Τους καταγράφεις και μετά εξαφανίζονται. Μάλιστα, πολλοί εξ αυτών, έρχονται χωρίς χαρτιά, μόνο με ένα κινητό. Δηλώνουν ό,τι θέλουν και αν τυχόν κάποια στιγμή τους συλλάβεις για να τους απελάσεις δεν υπάρχει κράτος που να τους αναγνωρίζει ως πολίτες του. Για αυτό και τα ποσοστά των απελάσεων είναι ασήμαντα.
Να δεχθώ ότι στην πανικόβλητη Γερμανία τα συγκεκριμένα εκλογικά αποτελέσματα στα δύο κρατίδια του ανατολικού κομματιού είχαν κυρίως οικονομικά και κοινωνικά αίτια και όχι τη μεταναστευτική πολιτική των συστημικών κομμάτων. Οι κάτοικοι των ανατολικών περιοχών, 35 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, βιώνουν τις κάθε λογής ανισότητες.
Αλλά στην Ολλανδία; Στην Αυστρία; Στην Ιταλία; Στην Φινλανδία; Στη Γαλλία; Στη Σουηδία; Εκεί η άνοδος των ακραίων δεξιών κομμάτων οφείλεται πρωτίστως στην αντίδραση των κατοίκων αυτών των χωρών στο φαινόμενο της μετανάστευσης, καθώς είδαν την καθημερινότητά τους να επιδεινώνεται σε ολόκληρες περιοχές των πόλεών τους. Οι νέοι γείτονές τους ενώ ήθελαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους για πολλούς λόγους, εν τούτοις ήθελαν όχι απλώς να διαφυλάξουν τα ήθη, τα έθιμα και τους νόμους των πατρίδων τους, αλλά να τα επιβάλουν κιόλας στα κράτη που τους φιλοξενούσαν.
Θυμάμαι, προς τα τέλη της αμαρτωλής δεκαετίας του 2000, λίγο πριν από το επεισόδιο της βίλας «Υπατία», υπουργούς να κομπορρημονούν, ισχυριζόμενοι ότι, όπως ακριβώς ενσωματώσαμε 1.000.000 Αλβανούς, θα ενσωματώσουμε και τους μετανάστες από τις μουσουλμανικές χώρες. Διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Οι Αλβανοί πέρασαν τα σύνορα για να εργαστούν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρόκοψαν, σεβάστηκαν τους νόμους της πατρίδας μας και συνέβαλαν σημαντικά στην ολοκλήρωση των μεγάλων έργων της πρωτεύουσας. Να τα λέμε αυτά.
Σήμερα ποια εργαλεία διαθέτουν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αντιμετωπίσουν το μεταναστευτικό πρόβλημα; Η μία λύση είναι ακόμα περισσότερα χρήματα για επιδόματα, για περίθαλψη, για στέγαση. Να καταστεί η Ευρώπη ένας φιλόξενος χώρος για όλους όσοι ζητούν ένα καλύτερο αύριο. Αυτό επιτάσσει και το πολιτισμικό της στάτους. Εκφραστές αυτής της πολιτικής είναι οι Πράσινοι, οι Φιλελεύθεροι και ένα σημαντικό κομμάτι των σοσιαλιστών. Είναι μια ξεκάθαρη πολιτική πρόταση, πολύ κοντά στο ιδεολόγημα των «ανοικτών συνόρων».
Από την άλλη πλευρά, όσοι δηλαδή αντιτάσσονται στην παράνομη είσοδο μεταναστών στις χώρες υποδοχής, η πολιτική πρόταση συμπυκνώνεται στην αστυνόμευση των συνόρων. Όμως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, η Μάλτα και η Κύπρος έχουν θαλάσσια σύνορα που είναι αδύνατο να προστατευθούν. Τι γίνεται σε αυτές τις χώρες; Μπορούν μεμονωμένα να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα; Προφανώς όχι. Κοινή μεταναστευτική πολιτική μπορεί να υπάρξει; Μα υπήρξε και είδαμε τα αποτελέσματά της.
Για αυτό ακριβώς έγραψα πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ανεπίλυτο πρόβλημα το οποίο, σε βάθος εικοσαετίας, θα επιφέρει και τη δημογραφική αλλοίωση όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Το Λονδίνο και τα προάστια των μεγάλων γαλλικών πόλεων αποτελούν εικόνες από το μέλλον.
