Το γνωστό «σαμπάνια, χαβιάρι και Βελουχιώτη Άρη» έχει ξεπεραστεί από τα γεγονότα. Εξάλλου, προδίδει πλέον και μια μπασκλασαρία. Η σαμπάνια έχει ξεφτιλιστεί, από τότε που την έχυναν στα πόδια τής κάθε αοιδού μερακλωμένοι νεόπλουτοι και το χαβιάρι, από τη δεκαετία του '90, όταν η Ελλάδα ξεβλαχέφτηκε, έχει μπει σε κάθε σπίτι – τρόπος του λέγειν. Πόσοι όμως μπορούν να πάνε στα Hamptons, μια από τις πιο πλούσιες και κυριλέ περιοχές της Ανατολικής Ακτής; (Προσοχή μιλώ για Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ και όχι για τα ανατολικά προάστια της Αττικής).
Κι όμως εκεί πήγε ο τεράστιος Κασσέλ. Άφησε σύξυλους τους συντρόφους του, παράτησε δημοτικές εκλογές και κομματικές συσκέψεις και πέταξε μέχρις εκεί για να παντρευτεί ή για να νυμφευτεί, το ίδιο είναι και καμιά παρεξήγηση επ΄αυτού. Πραγματικά είναι μια κίνηση που τσάκισε τα κόκκαλα –και τα νεύρα– των «κατσαπλιάδων», με την καλή έννοια. Διεύρυνε τα όρια της Αριστεράς ή για να είμαι σαφέστερος τα διεύρυνε τόσο πολύ που τελικά τα κατήργησε. Και αυτό είναι μια βαθύτατα ιδεολογική πράξη με πολιτικές συνέπειες.
Διότι όταν ο σύντροφος από την «Ομπρέλα» κάνει μαρξιστική κοινωνική ανάλυση, τα Hamptons πού θα τα κατατάξει; Στα λαϊκά θέρετρα, κάτι σαν την Περαία της Θεσσαλονίκης; Ή θα παραδεχτεί την αριστοκρατική φυσιογνωμία τους; Στη δεύτερη περίπτωση πώς θα πρέπει να εξηγήσει στον εργάτη της Κοκκινιάς και στην κορδελιάστρα του Ασύρματου την παρουσία εκεί του ηγέτη της ριζοσπαστικής Αριστεράς;
Συνεπώς, το μόνο λογικό και πολιτικά αποδεκτό βήμα είναι να χαρακτηρίσουν τα Hamptons κάτι σαν λαϊκά προάστια, όπου τα βράδια οι κάτοικοι στα ταβερνάκια τραγουδούν Στελλάρα για «τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές», πνίγοντας τον πόνο τους σε ουίσκι 300 ετών παλαίωσης. Μάλιστα, προτείνω τα Hamptons να ανακηρυχθούν τόπος προσκυνήματος των αριστερών, κάτι σαν την Μακρόνησο –θα έλεγα και το Μπούλκες, αλλά δε θέλω να φανώ σε τέτοιες ευφρόσυνες στιγμές μικροπρεπής– με απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Πέφτουν λίγο μακριά, αλλά αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζεται.
Θυμάμαι, φοιτητής ων, θεωρούσα τον Γοργοπόταμο και την Αλαμάνα σαν τους ιερούς τόπους της Αριστεράς και του Έθνους ολόκληρου. Έτσι, διαπαιδαγωγηθήκαμε, από τους καθοδηγητές μας και στη συνέχεια τα ίδια λέγαμε κι εμείς στους νεοσύλλεκτους της οργάνωσης της νεολαίας μας. Σήμερα, φαντάζομαι, οι σύγχρονοι καθοδηγητές θα μιλούν για τα Hamptons και τη Wall Street, ως σημεία αναφοράς της Κασσελικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς, που όπως προανέφερα, έκανε τόσο μεγάλη υπέρβαση που έπαψε να είναι Αριστερά. Είναι το κάτι άλλο, αν διαβάσουμε προσεκτικά την ομιλία του νέου ηγέτη στον ΣΕΒ.
Όταν η Κασσελική Αριστερά θα σου μιλά για τα Hamptons ως τα ιστορικά της τοπόσημα, είναι πολύ μπανάλ εσύ να μιλήσεις για τον Γράμμο και το Βίτσι. Γίναμε όντως μαλλιά κουβάρια, με την καλή πάντα έννοια.
ΥΓ. Δεν αισθάνομαι κανέναν οίκτο για παλιές συντρόφισσες και συντρόφους οι οποίοι εις τα δυσμάς του βίου τους πίνουν το ποτήρι του αυτοεξευτελισμού και βιώνουν την πολιτική τους εξαθλίωση. Ας πρόσεχαν, τίποτα δεν έγινε τυχαία, τίποτε δεν προέκυψε.
