Αυτή τη φορά ούτε οι γραφικοί της «επιχείρησης Πυθία» δε μίλησαν για «ηχηρό μήνυμα Καραμανλή». Και πώς να το γράψουν όταν ο πρώην πρωθυπουργός ουσιαστικά συμφώνησε σε όλα με τη γραμμή Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά; Και οι αγωνίες του; και οι φόβοι του; Ως γνωστόν οι αγωνίες και οι φόβοι δεν αποτελούν πολιτική πρόταση. Τους διατυπώνουν όσοι απλώς δεν έχουν να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο. Διότι οι πρώην πρωθυπουργοί, όταν μιλούν οφείλουν να δίνουν με σαφήνεια το στίγμα τους και ιδίως επάνω στα εθνικά θέματα.
Ακούγοντας ολόκληρη την ομιλία του Κώστα Καραμανλή στην παρουσίαση του βιβλίου του κ. Βαληνάκη για τα ελληνοτουρκικά σκέφτηκα ποιους εννοεί ότι ασκούν την πολιτική κατευνασμού. Και τι εννοεί με τον όρο «κατευνασμός». Διότι και ο ίδιος, όταν ήταν πρωθυπουργός, ήταν όλο αγάπες με τον κουμπάρο του. Και δεν του είπε δύο κουβέντες για τα 12 μίλια ούτε συζήτησαν για το περίφημο συνυποσχετικό για τη Χάγη. Ουδείς τότε τον κατηγόρησε για κατευνασμό. Και μετά από μια παρατεταμένη υπερδεκαετή σιωπή επανήλθε, ευθύς ως ο Μητσοτάκης κέρδισε τις εκλογές του 2023.
Στην ουσία τώρα της ομιλίας του. Είπε ο Κώστας Καραμανλής: «σε κάθε διαπραγμάτευση πας με το μέγιστο των όσων προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο». Σωστό, αυτό ακριβώς είχε πει και η γενική διευθύντρια του ΕΛΙΑΜΕΠ η κυρία Μαρία Γαβουνέλη στη Δημόσια Τηλεόραση και οι τουρκοφάγοι έπεσαν να τη φάνε. Το τι άκουσε η γυναίκα!
Και για να το προχωρήσω, πάντα επάνω σε αυτή τη βασική αρχή μιας διαπραγμάτευσης που αποδέχεται και προβάλλει ο πρώην πρωθυπουργός. Ωραία, ξεκινάμε με το maximum. Στη συνέχεια τι κάνουμε; Διότι διαπραγμάτευση σημαίνει συμβιβασμός, αν θέλουμε να καταλήξουμε κάπου. Και επί του προκειμένου, της μιας και μοναδικής ελληνοτουρκικής διαφοράς, πού θα κλείσει ο συμβιβασμός; Και πώς θα τον αποδεχθεί ένα κοινό που είναι διαπαιδαγωγημένο με τα απαράγραπτα εθνικά δίκαια;
Ο Κώστας Καραμανλής δεν ολοκληρώνει τη σκέψη του. Μένει στην αφετηρία. Και επειδή προχθές επικαλέστηκε και τις αγωνίες του Προκόπη Παυλόπουλου, αυτός αποδέχεται τη θέση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας για επέκταση –εδώ και τώρα—των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ.; θα έχει ενδιαφέρον και η δική του θέση.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι θεωρητικά ερωτήματα. Εδράζονται επάνω στη λογική της διαπραγμάτευσης και του επακόλουθου συμβιβασμού. Και αυτά τα θέματα τα έθιξε χθες όχι ο «μειοδότης» Γεραπετρίτης, αλλά ο Κώστας Καραμανλής, και άριστα έπραξε.
Ο πρώην πρωθυπουργός είπε και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. «Συνεκμετάλλευση, εφ΄όσον θα είναι όλα σαφώς οριοθετημένα με βάση το Διεθνές Δίκαιο». Ωραίο μου ακούγεται, αλλά υπάρχει εν τοις πράγμασι ένα ερώτημα: ποιος θα κάνει την οριοθέτηση και με τι διαδικασίες; Είναι δε γεγονός που ουδείς αμφισβητεί πως η Τουρκία δεν υπογράφει συνυποσχετικό με τη μια και μοναδική διαφορά. Άρα, σε κουβέντα να βρισκόμαστε.
Ως προς τα υπόλοιπα, νομίζω πως δεν υπάρχει σοβαρός Έλληνας που να μην έχει αντιληφθεί τον οθωμανισμό, τον ηγεμονισμό και τον αναθεωρητισμό του Ερντογάν. Και είναι άδικο να αφήνονται υπονοούμενα για περιορισμένη αντίληψη στην παρούσα κυβέρνηση και στο υπουργείο Εξωτερικών, που δεν είναι ένας άνθρωπος μόνον, αλλά μια συγκροτημένη δομή.
Και όσον αφορά τα ήρεμα νερά, με δεδομένα όλα τα παραπάνω, καλώς να υπάρχουν και όσο κρατήσουν. Το όφελος είναι αμοιβαίο.
