Να ξεκινήσω με το αυτονόητο. Και μόνο το γεγονός πως οι Ουκρανοί πολεμούν επί ένα επτάμηνο ακριβώς, αποτελεί ήττα της Ρωσίας του Πούτιν. Ποιος θα το φανταζόταν στις 24 Φεβρουαρίου 2022 πως η «ειδική επιχείρηση» του ρωσικού στρατού θα βάλτωνε και θα ανάγκαζε τον Πούτιν να κηρύξει στις 21 Σεπτεμβρίου μερική επιστράτευση... Πλήρης ο διασυρμός του ρωσικού στρατού που έχασε στα πεδία των μαχών δεκάδες υψηλόβαθμους αξιωματικούς και τρέπεται σε άτακτη φυγή μπροστά στην αντεπίθεση των Ουκρανών, εγκαταλείποντας βαρύ οπλισμό.
Βέβαια, η Ρωσία είναι μια πυρηνική δύναμη και ουδείς γνωρίζει πώς θα αντιδράσει αν εκτιμήσει πως απειλούνται εδάφη που θεωρεί πως της ανήκουν. Όπως επίσης ουδείς μπορεί να προδικάσει αν η μερική επιστράτευση θα αποδώσει ή θα καταλήξει σε ένα φιάσκο. Το παιχνίδι μετά από εφτά μήνες παραμένει ανοικτό σε κάθε αποτέλεσμα. Βέβαιον είναι το γεγονός πως η οποιαδήποτε ελπίδα υπήρχε για μια ανακωχή έχει σβήσει. Ο Πούτιν επιδιώκει να τερματίσει αυτό που ξεκίνησε επί του πεδίου.
Και ο ρωσικός λαός πώς θα αντιδράσει; Στο εσωτερικό μέτωπο η ολοκληρωτική φύση του καθεστώτος δε θα επιτρέψει καμιά μαζική αντίδραση. Ο Πούτιν ελέγχει πλήρως όλους τους αρμούς της εξουσίας και θα καταπνίξει κάθε διαμαρτυρία, κάτι που ήδη κάνει. Οι ρωσικές φυλακές είναι γεμάτες από αντιφρονούντες. Ως γνήσιο τέκνο της KGB μόνον αυτή τη μέθοδο ξέρει.
Από την άλλη πλευρά η ρωσική κοινωνία σήμερα δεν έχει τον ηρωισμό του «μεγάλου πατριωτικού πολέμου», γιατί πλέον έχει μάθει σε ένα επίπεδο ευημερίας που προφανώς δεν είναι διατεθειμένη να απολέσει για έναν πόλεμο επιθετικό. Η μαζική φυγή των νέων που παρατηρήθηκε, ευθύς ως ανακοινώθηκε η μερική επιστράτευση, είναι ενδεικτική αυτής της νοοτροπίας.
Αν όλα αυτά αφορούν τη Ρωσία, αναμφίβολα στην Ουκρανία το κλίμα είναι διαφορετικό και μετά τις πρόσφατες επιτυχίες του ουκρανικού στρατού. Όμως η αβεβαιότητα όχι απλώς παραμένει, αλλά και επιτείνεται λόγω της κλιμάκωσης στην οποία προέβη ο Πούτιν με τη μερική επιστράτευση και με την απειλή χρήσης τακτικών πυρηνικών.
Η βοήθεια που προσφέρουν αφειδώς, κυρίως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, είναι σημαντική σε όλα τα επίπεδα, αλλά ουδείς γνωρίζει αν θα είναι αρκετή για να αναχαιτίσει μια μαζική ρωσική αντεπίθεση, υπό την προϋπόθεση βέβαια πως ο ρωσικός στρατός θα είναι σε θέση να τη φέρει εις πέρας.
Στα καθ' ημάς ένα είναι ξεκάθαρο: Όσο θα κλιμακώνεται η σύγκρουση στην Ουκρανία τόσο ο Ερντογάν θα είναι υποχρεωμένος, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, να διαλέξει στρατόπεδο, χωρίς αμφιθυμίες και δόλιες αμφιταλαντεύσεις. Η περίοδος που ισορροπούσε, πατώντας σε δύο βάρκες βαίνει προς τη λήξη της. Το πρόβλημά του είναι αν θα ενταχθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Πάντως η μέχρι τώρα καθολική κατακραυγή της ρωσικής εισβολής από όλον τον πολιτισμένο κόσμο δεν του αφήνει πολλά περιθώρια για να μιμηθεί τον Πούτιν στο Αιγαίο.
Αναμφίβολα οι μεγάλοι ηττημένοι από την εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων στο ουκρανικό μέτωπο είναι, εκτός από το ρωσικό στρατό, και οι εγχώριες φίλιες δυνάμεις της Ρωσίας του Πούτιν. Κλαίνε με μαύρο δάκρυ.
