Το να κάνουμε αναδρομή στο παρελθόν και να αναλογιστούμε τι συνέβη στον αραβικό κόσμο με την αποκληθείσα βλακωδώς «αραβική άνοιξη», είναι σήμερα ανώφελο. Και οι συγκεκριμένες ευθύνες της Κλίντον και του Ομπάμα, έχουν ιστορικά καταλογιστεί. Τελικά, ευτυχώς που βρέθηκε ένας Σίσι και η Αίγυπτος δεν έπεσε στα χέρια των φανατικών ισλαμιστών, με ό,τι αυτό θα σήμαινε για την περιοχή και κυρίως για την πατρίδα μας.
Αισθάνομαι τον πειρασμό -και λόγω αυτοκριτικής- να μνημονεύσω τα πανηγύρια του «προοδευτικού» κόσμου από την πτώση του καθεστώτος του Σάχη. Το τι επακολούθησε είναι γνωστό. Το Ιράν των αγιατολάδων σταδιακά, αναδείχθηκε στον υπ΄1 αποσταθεροποιητικό παράγοντα της περιοχής, αφού προηγουμένως εξαφάνισε όλους όσους συμμετείχαν στο πλατύ μέτωπο που τους έφερε στην εξουσία.
Τα γράφω αυτά για να διαλύσω τυχόν αυταπάτες για μια δημοκρατική, πολυεθνική Συρία. Ούτε ελεύθερες εκλογές πρόκειται να γίνουν, ούτε θα εγκαθιδρυθεί ένα πολυκομματικό καθεστώς. Το πιο πιθανό σενάριο είναι να έχουμε εκεί έναν νέο κύκλο εμφύλιων συγκρούσεων, μεταξύ των δυνάμεων που πολέμησαν τον Άσαντ.
Διάβασα τις δηλώσεις ενός ισλαμιστή κατσαπλιά, πως θα καταλάβει την Ιερουσαλήμ και τη Μέκκα. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι, έρχονται από έναν άλλον κόσμο, να μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι εννοεί αυτό που είπε, έχοντας όμως και πλήρη άγνοια κινδύνου.
Εκείνοι που γνωρίζουν πολύ καλά τι ενδεχόμενοι κίνδυνοι μπορεί να προκύψουν από τη νέα κατάσταση στη Συρία, είναι οι Ισραηλινοί, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του οπλοστασίου του Άσαντ, πέρασε στα χέρια των τζιχαντιστών. Και φυσικά λαμβάνουν τα μέτρα τους.
Μπορεί να τελείωσαν με τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και το Ιράν -οι εξελίξεις αυτό δείχνουν-, όμως ανοίγουν νέα μέτωπα, με δυνάμεις που, μέσα στον φανατισμό τους, ουδείς γνωρίζει πώς μπορεί να συμπεριφερθούν. Πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν θα αποτελέσουν υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ, όπως ήταν το Ιράν με τα παρακλάδια του.
Ένα καλό ερώτημα είναι κατά πόσον τα γεγονότα της Συρίας, θα επηρεάσουν τον Λίβανο και κυρίως την Ιορδανία, μια παραδοσιακή δυτικόφιλη μοναρχία, η οποία μέχρι στιγμής έχει κρατηθεί -εδώ και πολλές δεκαετίες- έξω από τις συγκρούσεις των Ισραηλινών με τους Παλαιστίνιους, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες των τελευταίων, να καταστήσουν και την Ιορδανία μέρος της κρίσης.
Αν υπάρχει μια δύναμη ασφάλειας και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή αυτή είναι το Ισραήλ, το οποίο, αν παραστεί ανάγκη, θα βγάλει και πάλι τα κάστανα από τη φωτιά. Είναι το ισχυρό προπύργιο της Δύσης στην περιοχή, σε πείσμα όλων αυτών που τη μισούν, αλλά απολαμβάνουν όλα τα αγαθά και τις ανέσεις της.
Το ζήτημα είναι κατά πόσον θα εντάξει το Ισραήλ τους Κούρδους και τους Δρούζους της Συρίας, στην ευρύτερη ζώνη ασφαλείας του. Αν συμβεί αυτό -κάτι που θα το αποδεχθεί και ο Τραμπ-, τότε με κάθε βεβαιότητα θα έχουμε επαναχάραξη συνόρων στην περιοχή.
Για τις συνέπειες που μπορεί να έχει όλη αυτή η κατάσταση για την Ελλάδα, είναι νωρίς να μιλήσουμε. Ελπίζω αυτοί που σχεδιάζουν την εξωτερική πολιτική, να μην αιφνιδιαστούν και πάλι, γιατί η φωνή των πλησιαζόντων γεγονότων (βλ. τουρκοσυριακή ΑΟΖ) ακούγεται, έστω ασθενικά προς το παρόν.
