Να είσαι αισιόδοξος δεν είναι κακό, αν η αισιοδοξία έχει κάποιες ρίζες στην πραγματικότητα. Το να είσαι όμως αισιόδοξος αγνοώντας την πραγματικότητα, σίγουρα δεν σου κάνει καλό. Πολύ δε περισσότερο αν είσαι πολιτικός. Διότι ως γνωστόν στην πολιτική δεν χωρούν φαντασιώσεις και νεφελοβασίες.
Είναι παγκοίνως διαπιστωμένο πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης παίζει χωρίς αντίπαλο, κάτι που αποτελεί μια παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Και η παθογένεια επιτείνεται καθώς δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα προοπτική να αποκτήσει έναν τέτοιον αντίπαλο ο οποίος, αν μη τι άλλο, θα μπορέσει να διατυπώσει μια πειστική εναλλακτική πρόταση.
Η κατάσταση που επικρατεί στα κόμματα της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης είναι γνωστή. Αυτή τη στιγμή σπαράσσονται από εσωτερικές έριδες, αδυνατώντας να δώσουν μια προοπτική στους ψηφοφόρους τους. Επειδή όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία κάποιοι από αυτούς είδαν, μέσα από τη χαραμάδα, μια ακτίνα φωτός να έρχεται από τη Γαλλία, όπου τα κόμματα της Αριστεράς συμμάχησαν για να αποτρέψουν τη νίκη της Μαρίν Λεπέν. Έφτιαξαν ένα κοινό πρόγραμμα και στον δεύτερο γύρο των εκλογών πρώτευσαν.
Σήμερα, δεν πέρασε καν μήνας από τις εκλογές, ο συνασπισμός τους πνέει τα λοίσθια, για έναν απλό λόγο. Διότι ήταν συνασπισμός αμυντικός και μέσα από ένα πολύπλοκο εκλογικό σύστημα κατέλαβε την πρώτη θέση. Το κοινό πρόγραμμα ήταν ένα συνονθύλευμα τετριμμένων θέσεων της Αριστεράς το οποίο, όπως προσφυώς χαρακτηρίστηκε, έμοιαζε με το γνωστό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο κουρελιάστηκε αυθωρεί και παραχρήμα.
Αλλά και αν ανατρέξουμε στο παρελθόν στη Γαλλία, θα διαπιστώσουμε πως μια ανάλογη προσπάθεια κατέληξε σε ένα ανάλογο φιάσκο. Το 1971 στο Επινέ, ένα προάστιο του βόρειου Παρισιού, το Σοσιαλιστικό κόμμα εξέλεξε γραμματέα τον Φρανσουά Μιτεράν και ξεκίνησαν οι διαδικασίες να συνταχθεί ένα κοινό πρόγραμμα με το πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας. Τελικά, αυτός ο συνασπισμός έδωσε τη νίκη στον Φ. Μιτεράν στις προεδρικές εκλογές του 1981 και στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν, οδήγησε στον σχηματισμό κυβέρνησης των σοσιαλιστών με τους κομμουνιστές. Αυτή η κυβέρνηση κατέρρευσε όταν ο Μιτεράν, το 1983, διαπίστωσε πως το κοινό πρόγραμμα οδηγούσε τη γαλλική οικονομία στην καταστροφή. Αυτός που ανέλαβε να την ανορθώσει ήταν ο Ζακ Ντελόρ με ένα πρόγραμμα μετριοπαθές, ρεαλιστικό, προσανατολισμένο στην ελεύθερη οικονομία.
Φαίνεται πως όλο αυτό το ιστορικό, νέο και παλιό, δεν έχει αποθαρρύνει κάποιους νεφελοβάτες που οραματίζονται το ελληνικό Επινέ. Έχουν γραφτεί και γράφονται ακόμα πολλά σχετικά κείμενα που αγνοούν την κατάληξη του γνήσιου και αυθεντικού Επινέ. Και το κυριότερο, δεν μας λένε ποιοι θα συμπράξουν με ποιους, όταν άβυσσος χωρίζει την Κεντροαριστερά με τη ριζοσπαστική Αριστερά. Άβυσσος με βαθιές ιστορικές ρίζες.
Για το εγχώριο κοινό πρόγραμμα, ας μη μιλήσω. Αρκεί να πω ότι οι οικονομικές εξαγγελίες Κασσελάκη υπερακοντίζουν σε φιλελευθερισμό το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας. Καταλαβαίνω πως μερικές ξεχασμένες περσόνες αναζητούν ρόλους σε τέτοια σχήματα, όμως η ζωή είναι σκληρή απέναντί τους. Ας το πάρουν απόφαση. Ένα καλό βιβλίο, μια καλή ταινία, χαρές με τα εγγονάκια και κουβεντούλες με τους φίλους από τα παλιά, αυτός είναι ο ρόλος τους σήμερα. Για να μην καταντήσουν Επινέδες της συμφοράς.
