Και μόνο το γεγονός πως η Ουκρανία πολεμά επί τρία χρόνια με την υπερδύναμη Ρωσία, αποτελεί έναν άθλο. Αποτελεί αυτό το γεγονός μια νίκη. Επί του πεδίου των επιχειρήσεων τώρα: και κρατά το προγεφύρωμα στο Κουρσκ και έχει οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο τη ρωσική επίθεση στο ανατολικό μέτωπο. Για να μην αναφερθώ στην ταπείνωση που υπέστη ο Πούτιν, όταν ζήτησε τη συνδρομή των Βορειοκορεατικών δυνάμεων. Και δε χρειάζεται να μνημονεύσω πως εξαιτίας αυτού του πολέμου η Ρωσία αναγκάστηκε να αποχωρήσει από περιοχές του πλανήτη, στις οποίες βρισκόταν πάνω από μισόν αιώνα.
Συνεπώς, τρία χρόνια η Ουκρανία αντέχει και ένας μέτριος κωμικός έγινε ο ήρωας ενός λαού.
Και ξαφνικά ενέσκηψε ο Τραμπ που μου θυμίζει τους στημένους διαιτητές. Αντί να σφυρίξει δίκαια, άρχισε με το καλημέρα να «σπρώχνει» τον ομοϊδεάτη του Ρώσο πρόεδρο. Δεν έχει ξαναγίνει διαπραγμάτευση με τη μια πλευρά να αποδέχεται προκαταβολικά όλα τα αιτήματα της άλλης. Δεν πιστεύω ο επιχειρηματίας Τραμπ έτσι να διαπραγματευόταν τις επιχειρηματικές του συμφωνίες. Εδώ δεν έχουμε ανικανότητα, αλλά συμπαιγνία των δύο συνεταίρων σε βάρος του θύματος, της Ουκρανίας.
Όλο αυτό το τριετές χρονικό διάστημα οι αριστερές ψυχούλες-όχι όλες-και οι ρωσόφιλοι δεξιοί-αυτοί όλοι ανεξαιρέτως- καταδικάζουν με μια πρόταση και με μισή καρδιά την εισβολή του Πούτιν και στη συνέχεια αναθεματίζουν με εκατοντάδες λέξεις τον Ζελένσκι, τον Αζόφ και τον επεκτατισμό του ΝΑΤΟ. Συνειδητά προσπερνούν πως το πρωταρχικό ζήτημα ήταν και παραμένει ένα: αν ένα σύγχρονο κράτος μπορεί να αποφασίζει κυριαρχικά με ποιους θα συνεργαστεί και με ποιους θα συμμαχήσει.
Αλλά το imperium του Πούτιν δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα σήμερα στην Ουκρανία, αύριο ποιος ξέρει σε ποιαν άλλη χώρα. Μάλιστα, όπως θα θυμούμαστε, στην Ουκρανία ο Πούτιν δεν αναγνωρίζει ούτε το δικαίωμα να υπάρχει ως έθνος.
Το παρήγορο είναι πως μπροστά στον τυφώνα Τραμπ, που προκαλεί αντιδράσεις και μέσα στις ΗΠΑ, τα μεγάλα κράτη της Ευρώπης αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως καλούνται να αναλάβουν τις ιστορικές ευθύνες τους. Ο νικητής των γερμανικών εκλογών Φρίντριχ Μερτς-- μετά την απροκάλυπτη παρέμβαση του Μασκ στις γερμανικές εκλογές και του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Βανς στα ευρωπαϊκά δρώμενα-- αντιλήφθηκε πως είναι πιθανόν οι παραδοσιακοί δεσμοί ΗΠΑ και Δυτικών συμμάχων είτε να χαλαρώσουν είτε και να διαρραγούν ακόμα.
Σε αυτή την περίπτωση η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να ανασυνταχθεί σε όλα τα επίπεδα. Μπορεί ο Τραμπ να συνομιλεί με τον Πούτιν για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, όμως είναι σαφές πως καμιά ειρήνη δεν μπορεί να επιβληθεί ερήμην των Ουκρανών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό το νόημα είχε η παρουσία των Ευρωπαίων ηγετών χθες στο Κίεβο.
Ο Τραμπ ίσως να θέλει να ανασυνθέσει το παγκόσμιο σκηνικό με τη νοοτροπία του μεγαλομπακάλη. Να μοιράζει μπίζνες δεξιά και αριστερά. Ευτυχώς, η Ιστορία είναι πολύ πιο σύνθετη υπόθεση, απαιτεί πολλές άλλες δεξιότητες, κάτι που με κάθε βεβαιότητα θα τον υποχρεώσει να βάλει πολύ νερό στο κρασί του.
