Σε μια πόλη 3.500.000 κατοίκων δεν είναι κατόρθωμα να συγκεντρωθούν 30-35.000 διαδηλωτές. Αναφέρομαι στη χθεσινή πορεία στην Αθήνα στην οποία συμμετείχε σύμπασα η Αριστερά, με τις διάφορες συλλογικότητές της και τις οργανώσεις των μεταναστών, που βρήκαν και αυτοί την ευκαιρία να παρελάσουν με τα αιτήματά τους. Αν λάβουμε υπ' όψη την οργανωτική επάρκεια του ΚΚΕ, την έφεση των αριστερών για το «πεζοδρόμιο» και το γεγονός πως βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο -αυτό μαρτυρούσαν τα αμιγώς αντικυβερνητικά συνθήματα- ο όγκος της πορείας ήταν αναμενόμενος. Καμιά σύγκριση με τις πορείες της αντιμνημονιακής περιόδου.
Όλα όσα λέγονται για «ποτάμια που θα παρασύρουν» ή «για τη λαϊκή έκρηξη και οργή» και τα συναφή, αφορούν τις γνωστές μπούρδες της Αριστεράς που τις ακούμε εδώ και 50 χρόνια. Με τέτοιες συγκεντρώσεις δεν αλλάζει το πολιτικό σκηνικό ούτε τέτοιες συγκεντρώσεις αποδεικνύουν πως άλλαξε. Άλλωστε η χθεσινή πορεία, όπως αποδείχθηκε από τα συνθήματα, ελάχιστη σχέση είχε με την τραγωδία των Τεμπών. Κυριαρχούσαν χαμογελαστές και χαρούμενες φάτσες, με τραγούδια, σέλφι, αστειάκια. Τόσο πένθος κάνει κακό!
Χθες ξεχύθηκε στους δρόμους ένας κόσμος της Αριστεράς που περίμενε εναγωνίως τους νεκρούς επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη. Δεν υπήρξαν στην Εύβοια, δεν υπήρξαν στη χιονοθύελλα. Έτσι, η πορεία τους ήταν περισσότερο ένα πανηγύρι, ένα ξέσπασμα, γιατί επιτέλους έγινε αυτό που περίμεναν να γίνει και δε γινόταν. Άλλωστε δεν το έκρυβαν.
Η κυβέρνηση τη μόνη γραμμή άμυνας που έχει είναι ο χρόνος, ο οποίος βέβαια είναι ελάχιστος μέχρι τις εκλογές. Με την πάροδό του θα εκτιμηθούν πιο ψύχραιμα οι ευθύνες για την τραγωδία και είναι αυτονόητο πως θα αλλάξει και η ατζέντα. Θα εμφανιστούν άλλα γεγονότα, που θα επικαλύψουν το δυστύχημα. Έτσι γίνεται συνήθως. Μένει να δούμε αν αυτό θα συμβεί και τώρα.
Πάντως, να το ξεκαθαρίσω, από τη ζημία κέρδος δε βγαίνει. Υποθέτω πως αυτό θα φανεί τουλάχιστον στις πρώτες δημοσκοπήσεις.
Και η κοινωνία που «βράζει»; Η κοινωνία, δηλαδή οι καθημερινοί πολίτες, είναι θυμωμένοι. Ο θυμός τους στρέφεται προς κάθε κατεύθυνση. Και ένας τέτοιος θυμός, χωρίς συγκεκριμένη στόχευση, εύκολα ξεθυμαίνει. Αυτόν τον θυμό, όσο είναι έντονος, προσπαθεί να τον καναλιζάρει η Αριστερά και να τον στρέψει στην κατεύθυνση των ιδεολογικών προταγμάτων της.
Χθες υπουργός της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και στενός συνεργάτης του Α. Τσίπρα έγραψε στο Διαδίκτυο: «Θέλουμε πίσω τα δημόσια αγαθά που μας στερούνται κομμάτι-κομμάτι…». Ο Χρ. Βερναρδάκης, γιατί περί αυτού πρόκειται, ξέχασε πως το κόμμα του υποθήκευσε στο Υπερταμείο όλη τη δημόσια περιουσία. Κανένας δεν μας στερεί κομμάτι-κομμάτι τα δημόσια αγαθά. Τα παραχώρησε όλα, πακέτο, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Βέβαια τώρα ό,τι και να λέει η κυβέρνηση δεν ακούγεται. Είναι τέτοιο το κλίμα. Και μερικές φορές αυτή η πίεση να πείσεις έναν κόσμο που δεν θέλει να σε ακούσει, οδηγεί σε λάθος εκφράσεις ή σε παρεξηγήσιμες κουβέντες.
Αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή και σωστή διαχείριση και της σιωπής και των λόγων.
