Σοφό και αυτό το γνωμικό. Όταν στην πολιτική έχεις φίλους διεφθαρμένους ηγέτες απολυταρχικών καθεστώτων, όταν τους αγκαλιάζεις και αισθάνεσαι περήφανος που κάθεσαι δίπλα τους, τότε μοιραία είσαι σαν αυτούς. Αν δεν τους έχεις πρότυπο, σίγουρα μοιράζεσαι τα ίδια οράματα μαζί τους.
Αυτές οι σκέψεις γεννιούνται αυτόματα, βλέποντας το ευτυχισμένο πρόσωπο του δικού μας του Αλέξη δίπλα στον Λούλα που κάθισε φυλακή για διαφθορά και στον Έβο Μοράλες που κρυβόταν κάπου στην Αργεντινή γιατί προσπάθησε να νοθεύσει τις εκλογές στην πατρίδα του. Για να μην αναφερθώ σε Τσάβες, Μαδούρο, Πέδρο Καστίγιο, Κάστρο, Ορτέγκα και λοιπές «δημοκρατικές» δυνάμεις.
Ανέκαθεν ένα σημαντικό κομμάτι της εγχώριας Αριστεράς είχε στραμμένο τον προσανατολισμό του στα λαϊκιστικά—επαναστατικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής, με κοινό πεδίο τον αντι-ιμπεριαλισμό και τον αντιαμερικανισμό. Σε αυτά τα κινήματα είχε δοθεί ένας επαναστατικός ρομαντισμός, ο οποίος βεβαίως ουδεμία σχέση είχε με την πραγματικότητα.
Όπου τελικά επικράτησαν μέσα από νόμιμες εκλογικές διαδικασίες, στη συνέχεια μετήλθαν κάθε μέσο για να τις καταλύσουν και να επιβάλλουν ολοκληρωτικό καθεστώς. Κλασικό παράδειγμα οι Σαντινίστας στη Νικαράγουα.
Ο Α. Τσίπρας πιστεύει πως διατρανώνοντας τους δεσμούς του με αυτά τα διεφθαρμένα καθεστώτα, διατηρεί το αριστερό προφίλ του. Το έχει ανάγκη για να εξισορροπήσει την άκρως συντηρητική πολιτική που εφάρμοσε όταν ήταν πρωθυπουργός. Συγχρόνως όμως στέλνει και κάποια μηνύματα. Ποια είναι αυτά;
Φαίνεται πως δεν διδάχθηκε από το αποτυχημένο τριτοκοσμικό εγχείρημά του να ελέγξει το τηλεοπτικό τοπίο στην Ελλάδα ούτε έβγαλε τα συμπεράσματά του από την απόπειρα, με τον Ρασπούτιν, να βάλει στη φυλακή τους πολιτικούς τους αντιπάλους, συμπεριφορές που παραπέμπουν σε Μοράλες, Τσάβες και Ορτέγκα.
Δεν ήταν απλώς πρότυπά του. Προσπάθησε να τους μιμηθεί την κατάλληλη στιγμή, για να βαδίσει στα χνάρια τους. Συγχρόνως, αυτός ο συγχρωτισμός επιβεβαιώνει πως το σύνθημα του πρωτοπαλίκαρου του πως «η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς» δεν αποτελεί μια λεκτική υπερβολή.
Επειδή η πατρίδα μας ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εξ αυτού του λόγου η άλωση των θεσμών είναι αδύνατη, αυτές οι προσπάθειες του Τσίπρα για θεσμική εκτροπή απέτυχαν. Οι αρμοί της εξουσίας δεν αλώθηκαν.
Όμως ψυχή τε και σώματι φαίνεται πως εκεί ανήκει, στα τριτοκοσμικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής. Αυτό το δείχνει και η στάση του σώματός του. Ευτυχισμένος δίπλα στον Ραούλ Κάστρο και στον Λούλα, συνοφρυωμένος και αμήχανος με τον Ομπάμα, δύσθυμος και απόμακρος δίπλα στους ηγέτες της ευρωπαϊκής οικογένειας. Οι φωτογραφίες το αποδεικνύουν.
Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις, επ΄αυτού του θέματος, του Τσίπρα με τον Μητσοτάκη γιατί θα αποτελεί προσβολή για τον πρωθυπουργό. Απλώς κλείνοντας αυτό το κείμενο παραθέτω ένα εύστοχο κουίζ από το twitter:
«Ποιος είναι ο πολιτικός που πήγε μέχρι την Κούβα για την κηδεία του Φιντέλ; Ποιος είναι ο πολιτικός που πήγε μέχρι το Καράκας για την κηδεία του Τσάβες; Ποιος είναι ο πολιτικός που πήγε μέχρι τη Βραζιλία για την ορκωμοσία του Λούλα; Ποιος είναι ο πολιτικός που δεν πήγε στο νοσοκομείο, που ήταν δίπλα του, για να ευχηθεί περαστικά στον πρώην πρωθυπουργό Παπαδήμο;».
