Εδώ και καιρό κάθε «πεταμένος» διεκδικεί τον χρόνο στη δημοσιότητα που πιστεύει ότι του αναλογεί, βρίζοντας τον Άδωνι. Είναι μια συνταγή επιτυχημένη, γιατί απλούστατα ο Άδωνις όταν ήταν στην αντιπολίτευση τους αποκαθήλωνε καθημερινά και όταν έγινε υπουργός παρήγαγε έργο και συγχρόνως, στην πρώτη γραμμή των ΜΜΕ, απαντούσε με επιχειρήματα στις επιθέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση. Με λίγα λόγια τους πονούσε και τώρα, ως υπουργός, ο πόνος που μοιράζει είναι μεγαλύτερος. Μέχρι και το συνδικάτο των Ναυπηγείων το έβαψε μπλε. Άρα όποιος τον βρίζει απευθύνεται σε έναν όχλο που θέλει να ακούσει αυτές τις ύβρεις. Έχει κοινό.
Συνεπώς, η στοχοποίησή του ήταν επιβεβλημένη. Άκουσε πολλά. Όμως αυτό, να του ζητήσει κάποιος τριτοτέταρτος καλλιτεχνίσκος να κόψει το κεφάλι του ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που οι κάθε λογής και απόχρωσης αριστεροί μιλούν για αίμα. Να θυμηθούμε τη γνωστή αοιδό ή την κόρη μεγάλου συνθέτη ή τα υπονοούμενα διαφόρων στελεχών της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και αναφέρομαι μόνον σε λεκτικές ακρότητες. Γιατί, αν ασχοληθώ με τις διάφορες βιαιοπραγίες και προπηλακισμούς κατά πρυτάνεων, καθηγητών ΑΕΙ και λοιπών αντιφρονούντων θα γράφω και δε θα τελειώνω. Για να μην αναφερθώ στις εγκληματικές οργανώσεις της Αριστεράς που δεν είναι λίγες.
Το ερώτημα είναι: αυτοί οι άνθρωποι γιατί μισούν; Για ποιο λόγο την πολιτική αντιπαράθεση θέλουν να τη «διακοσμήσουν» με αίμα; Είναι φυσιολογικά όντα ή βρίσκονται μονίμως υπό την επήρεια;
Το σίγουρο είναι πως βρίσκονται μονίμως υπό την επήρεια μιας θεωρίας που μισεί τον άνθρωπο. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μηδαμινή μπροστά στην επίτευξη του μεγάλου σκοπού. Αυτά τους μαθαίνουν οι καθοδηγητές τους, αυτά μαθαίνουν από τα βιβλία που διαβάζουν. Όποιος δεν τους ξέρει, αδυνατεί να τους καταλάβει. Αδυνατεί να καταλάβει γιατί ο πολιτικός αντίπαλος είναι εχθρός. Και ο εχθρός σε μια μάχη πρέπει να εξοντωθεί.
Οι καιροί μπορεί να άλλαξαν και πρακτικές των αλήστου μνήμης σοσιαλιστικών καθεστώτων δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν, όμως η εγκληματογόνος θεωρία υπάρχει στα μυαλά τους και τα δηλητηριάζει. Οι κρεμάλες που στήνουν είναι συμβολικές, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Δεν μπορούν να είναι αληθινές. Αντί για φαιά ουσία έχουν στον εγκέφαλό τους πηγάδες.
Πώς αντιμετωπίζονται αυτοί οι άνθρωποι; Μπορούμε με τον διάλογο να τους συνετίσουμε; Άδικος κόπος. Όποιος πιστεύει πως είναι ταγμένος σε έναν ύψιστο σκοπό, θεωρεί πως διαθέτει και το ηθικό πλεονέκτημα που εμπεριέχει per se αυτός ο σκοπός. Και αυτός που πιστεύει πως διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα δεν αναγνωρίζει στον εχθρό του κανένα δίκιο. Αυτός είναι ο αποκλειστικός φορέας της απόλυτης αλήθειας.
Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης αυτού του εσμού των φανατικών είναι η περιφρόνηση. Συζήτηση με φανατικούς που ονειρεύονται αποκεφαλισμούς, αίματα και πηγάδες δεν μπορείς να κάνεις. Τους αγνοείς και τους προσπερνάς, αφήνοντας τους να βουλιάζουν μέσα στο μίσος τους.
