Τελικά αυτή η πόρτα φαίνεται πως ποτέ δε θα κλείσει. Το ρεύμα εξόδου είναι ισχυρό. Κάθε μέρα και κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποχωρούν, επιβεβαιώνοντας το κλίμα της διάλυσης που επικρατεί στη ριζοσπαστική Αριστερά. Σήμερα 88 στελέχη του άνοιξαν την πόρτα κι έφυγαν. Υποθέτω πως οι νέο—προεδρικοί δε θα στενοχωρήθηκαν ιδιαίτερα. Οι αποχωρήσαντες ήταν του τομέα δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Αν παρέμεναν, ο Στέφανος Κασσελάκης θα τους είχε στα πόδια του. Τι να τους κάνει; Συνεπώς, τους κουνά με μεγάλη ευχαρίστηση το μαντήλι.
Κάθε ημέρα λέω πως σήμερα είναι το τελευταίο άρθρο μου που γράφω για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως κάθε ημέρα συμβαίνει κάτι εκεί μέσα που μου τραβά την προσοχή και το κρίνω άξιο σχολιασμού. Μπορεί το κόμμα να βαδίζει με βήμα ταχύ προς την τέταρτη θέση, όμως η παρατηρούμενη μετεξέλιξή του παρουσιάζει ευρύτερο πολιτικό ενδιαφέρον. Γιατί τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά αποτελούν γενέθλιες πράξεις ενός νέου κόμματος.
Όσο περνά ο καιρός μού σφηνώνεται στο μυαλό η ιδέα πως ο Στέφανος Κασσελάκης και οι συνεργάτες του μεθόδευσαν την έξοδο από το κόμμα όλων αυτών που θα προέβαλαν αντιστάσεις στην επιχειρούμενη ιδεολογική ανακαίνιση του κόμματος. Δε μπορεί ο νέος αρχηγός να μην υποψιαζόταν πως τα όσα καινοφανή υποστηρίζει δε θα προκαλούσαν τις αντιδράσεις της μαρξιστικής φρουράς του ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως, ήταν και είναι ασυγκράτητος και χειμαρρώδης σε νέες ατάκες, μεστές όμως ιδεολογικών μηνυμάτων. Χθες είπε πως δε θα αφήσει τους νοικοκυραίους στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας.
Συνεπώς, γνωρίζει πως το κόμμα του θα συρρικνωθεί. Αλλά προτιμά έναν συρρικνωμένο ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα γεμάτο τάσεις και αρχηγούς εν αναμονή. Από πρωτοκλασάτα στελέχη που θα του βάζουν συνεχώς τρικλοποδιές, καθώς ουδέποτε αναγνώρισαν την εκλογική του νίκη. Για αυτούς ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν αρχηγός υπ΄ατμόν από την πρώτη ημέρα που εκλέχτηκε. Τι να τους έχει όλους αυτούς μέσα στα πόδια του; τους αφήνει να ανοίξουν την πόρτα και να φύγουν. Όπως έχω γράψει πρόσφατα, αυτός ως ηγέτης, τα έχει όλα. Τα λεφτά—που είναι το βασικότερο- τα τρόλ στη μάχη της επικοινωνίας και τις ψήφους όλων αυτών που τον εξέλεξαν.
Από την άλλη μεριά οι διαφωνούντες τι έχουν; Απολύτως τίποτα. Κουβαλούν στους ώμους τους αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, με αποκορύφωμα αυτό το ταπεινωτικό 17,5%
Δεν έχει γίνει ακόμα ευρέως αντιληπτό πως ο Στέφανος Κασσελάκης δημιουργεί ένα νέο κόμμα. Προσπαθεί με τα όσα υποστηρίζει, με τις κινήσεις του και το γενικότερο προφίλ του, να διαμορφώσει ένα κοινό που, σε πρώτη φάση, θα ακούει με ευχαρίστηση αυτά που λέει. Και τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με τις μαρξιστικές αναλύσεις, τις φθαρμένες προτάσεις που έχουν κουράσει και με τις ακραίες θέσεις των «δικαιωματιστών». Και αυτό το κοινό υπάρχει και βρίσκεται κυρίως στα πρωινάδικα της τηλεόρασης. Σε αυτούς κυρίως απευθύνεται ο Στέφανος.
Το αν θα πετύχει το πείραμά του είναι ένα άλλο ζήτημα και εξαρτάται στο πού βάζει τον πήχυ. Το μόνο σίγουρο είναι πως η προσπάθεια των αποχωρούντων είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
