Είναι γεγονός πως μιλάς με καλά λόγια για τον αντίπαλο που μπορείς να νικήσεις. Απεναντίας, αυτόν που σε κερδίζει τον μισείς. Όπως στο ποδόσφαιρο οι οπαδοί των νικητών χειροκροτούν τη συμπαθή ομάδα που, χωρίς μεγάλη αντίσταση, έχασε από τη δική τους.
Μετά από αυτή τη μικρή εισαγωγή, στο θέμα μας.
Με αφορμή το τραγικό δυστύχημα, επανεμφανίστηκαν τα σενάρια για συνεργατική κυβέρνηση, με πρωθυπουργό άλλον πλην Μητσοτάκη. Αυτό το σενάριο είχε εξαφανιστεί, καθώς ένα εκλογικό ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας στα όρια της αυτοδυναμίας εθεωρείτο δεδομένο. Γιατί με τη Νέα Δημοκρατία να έχει 147-148 βουλευτές δεν μπορεί εσύ με τους 30 βουλευτές να επιβάλεις την άποψή σου σε αυτό το στρατηγικής σημασίας ζήτημα.
Οι εν θερμώ δημοσκοπήσεις έδειξαν το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας κάτω από το φράγμα του 30% και άρχισαν να συγγράφονται εκ νέου τα γνωστά σενάρια. Προφανώς, θα περιμένουμε να δούμε τα επόμενα κύματα των δημοσκοπήσεων για να εκτιμήσουμε αν πράγματι υπέστη φθορά η Νέα Δημοκρατία και αν ναι, το ύψος της.
Το αξιομνημόνευτο είναι η ταχύτητα με την οποία αντέδρασαν όλοι αυτοί οι κύκλοι που ονειρεύονται και μεθοδεύουν την αντικατάσταση Μητσοτάκη. Στο μυαλό τους έχουν έτοιμες τις εναλλακτικές που θα ξαναβάλουν και τους ίδιους στο παιχνίδι, κυρίως στο οικονομικό.
Η αγωνία τους μήπως η Νέα Δημοκρατία βγει αλώβητη από το τραγικό δυστύχημα ή με μικρές αμυχές είναι τόσο έκδηλη που φανερώνει και τους σχεδιασμούς τους. Έχω γράψει κατ΄επανάληψη πως μια ακόμα τετραετία Μητσοτάκη θα αποστρατεύσει ουκ ολίγους πολιτικούς. Άλλα τέσσερα χρόνια στο περιθώριο των γεγονότων παύεις να θεωρείσαι βασικός παίκτης της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Στην καλύτερη περίπτωση γίνεσαι σχολιαστής των εξελίξεων. Στη χειρότερη, μένεις με τις αναμνήσεις σου.
Επιπροσθέτως, η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη έχει καταλάβει όλο τον χώρο που εκτείνεται από τα σύνορα της Δεξιάς με την ακροδεξιά ως τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας, ενώ ακόμα και ένα σημαντικό κομμάτι της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς εμπιστεύεται προσωπικά αυτόν. Η παρουσία του Μητσοτάκη δεν έχει αφήσει χώρο σε προσωπικότητες που παραδοσιακά κινούνταν σε όλο αυτό το τόσο ευρύ πολιτικό φάσμα. Τους στερεί ρόλους. Και αυτό ενοχλεί και πονά.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, πως ο Μητσοτάκης είναι ένας πολιτικός αρχηγός που πολεμήθηκε τόσο λυσσαλέα όσο κανένας άλλος. Από όσο θυμάμαι ποτέ οι χουλιγκάνοι της πολιτικής δεν έβριζαν χυδαία και εν χορώ κανέναν άλλον πολιτικό αρχηγό, ακόμα και στην πολωμένη δεκαετία του 1980.
Ποτέ οι εκπρόσωποι μιας λούμπεν κουλτούρας δεν κατανάλωσαν την ελάχιστη φαιά ουσία που διαθέτουν για να εξυβρίζουν, με τόση μανία, έναν πρωθυπουργό.
Το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, θα το βρει ο αναγνώστης στην πρώτη παράγραφο αυτού του άρθρου. Γιατί ο Μητσοτάκης τους έχει πάρει παραμάζωμα σε όσες εκλογικές αναμετρήσεις έχουν γίνει υπό την αρχηγία του στη Νέα Δημοκρατία. Και τρέμουν στην ιδέα πως αυτό μπορεί να επαναληφθεί και στις προσεχείς εκλογές. Και γι΄αυτό βυσσοδομούν.
Πάντως, το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας» δεν θα το αποφύγουν. Θα είναι το πεδίο όπου θα διεξαχθεί η εκλογική μάχη.
