Οι αντηχήσεις από τους σεισμούς καθώς αναπηδούν μπρος-πίσω στο κέντρο της Γης αποκάλυψαν νέες λεπτομέρειες για τη δομή του εσωτερικού πυρήνα του πλανήτη, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature αυτή την εβδομάδα.
Εδώ και αρκετές δεκαετίες πληθαίνουν τα στοιχεία που δείχνουν ότι ο στερεός εσωτερικός πυρήνας του πλανήτη αποτελείται από διακριτά στρώματα, αλλά οι ιδιότητές τους παρέμεναν μυστηριώδεις.
Για να κατανοήσουν καλύτερα τη δομή του εσωτερικού πυρήνα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν πολλαπλά σεισμόμετρα για να εξετάσουν πώς παραμορφώνονται τα σεισμικά κύματα καθώς περνούν μέσα από τη συμπαγή μπάλα σιδηρονικελίου στην καρδιά της Γης.
Για να ανιχνεύσουν αυτές τις ταλαντώσεις, οι ερευνητές κατέγραψαν τις κυματομορφές κοντά στο αρχικό σημείο του σεισμού και στον αντίποδα -την ακριβώς αντίθετη θέση στην επιφάνεια της Γης. Αυτό τους επέτρεψε να εξετάσουν τα πολλαπλά ταξίδια μέσω του κέντρου της Γης.
Στοιβαγμένες μετρήσεις
Οι αρχικοί σεισμοί έφθασαν ο καθένας σε μέγεθος μεγαλύτερο από έξι, αλλά τα κύματα έγιναν προοδευτικά ασθενέστερα καθώς περνούσαν μέσα από τον πυρήνα της Γης. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια τεχνική που ονομάζεται «στοίβαγμα», κατά την οποία συνδύασαν τις κυματομορφές από ένα μόνο συμβάν για να δημιουργήσουν μια πιο λεπτομερή εικόνα της παραμόρφωσης από τον εσώτερο πυρήνα.
Διαπίστωσαν ότι τα κύματα ταξίδευαν με διαφορετικό τρόπο μέσα στον εσώτατο εσωτερικό πυρήνα - που εκτιμούν ότι έχει πάχος περίπου 650 χιλιόμετρα - από ό,τι στο εξωτερικό τμήμα. Τα κύματα που περνούσαν μέσα από το εσωτερικό τμήμα του πυρήνα επιβραδύνθηκαν προς μία κατεύθυνση, ενώ τα κύματα που περνούσαν μέσα από το εξωτερικό στρώμα επιβραδύνθηκαν προς άλλη κατεύθυνση.
Ο γεωφυσικός Βέρνον Κόρμιερ από το Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ στο Storrs λέει ότι η μελέτη είναι σημαντική επειδή προσφέρει μια μέτρηση του εσωτερικού τμήματος της Γης που ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.
Το τελευταίο εύρημα θα βοηθήσει στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο σχηματίστηκε ο στερεός εσωτερικός πυρήνας της Γης -μια διαδικασία που πιστεύεται ότι ξεκίνησε κάπου μεταξύ 600 εκατομμυρίων και 1,5 δισεκατομμυρίων ετών πριν- και του ρόλου που μπορεί να είχε αυτό στη διαμόρφωση του μαγνητικού πεδίου.
