Ούτε μια διάσπαση της προκοπής δεν είναι ικανοί να κάνουν στο κόμμα τους και κάποιοι τους ψήφισαν κάποτε για να “διασπάσουν” την Ευρώπη. Που είναι εκείνες οι ηρωικές διασπάσεις που το ΚΚΕ χωριζότανε σε ΚΚΕ «εσωτερικού» και «εξωτερικού»! Αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί επαναστατική κουλτούρα, κότσια και συνέπεια. Τι απ’ αυτά μπορεί να διακρίνει κανείς στα κουρασμένα μάτια της Έφης Αχτσιόγλου, στην εξεζητημένη συμπεριφορά του Ευκλείδη Τσακαλώτου ή στο avatar του Παύλου Πολάκη;
Το χειρότερο όλων είναι ότι πιστεύουν ότι όλα αυτά τα κωμικά που συμβαίνουν στο κόμμα τους ενδιαφέρουν τον κόσμο. Δεν έχουν ακόμη καταλάβει για ποιον λόγο έχασαν σε τόσες εκλογικές αναμετρήσεις. Και απ’ ότι φαίνεται έχουν βάλει πλώρη για να αποκαταστήσουν το λάθος της ιστορίας που τους ανέσυρε από τα αζήτητα του 3% και τους πρόσφερε την εξουσία.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα που ίδρυσε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν συγκινεί τις “πλατιές λαϊκές μάζες”. Ούτε τώρα που η μεγάλη υποχώρηση της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ δίδει μια πραγματική ευκαιρία στο κόμμα του κ. Ανδρουλάκη. Δεν είναι ότι ο κ. Ανδρουλάκης δε θέλει. Είναι ότι δεν μπορεί.
Θα έλεγε κάποιος ότι αυτές οι εξελίξεις ευνοούν το ΚΚΕ. Σύμφωνοι! Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση. Το ΚΚΕ, όμως, δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο ενός κόμματος εξουσίας. Μπορεί να ανεβάσει τα ποσοστά του, αλλά όχι να διεκδικήσει με αξιώσεις την κυβέρνηση. Κι αυτό είναι κάτι που μετράει σε ένα κοινό που διαπαιδαγωγήθηκε πολιτικά στα χρόνια της «αλλαγής».
Υπάρχει ένα μεγάλο πολιτικό κενό στον χώρο της κεντροαριστεράς. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Κι αυτό ίσως δημιουργεί ελπίδες σε πολιτικά πρόσωπα που βρίσκονται σήμερα στο στάδιο της συνταξιοδότησης ότι μπορούν να επιστρέψουν στην σκηνή και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι σύνηθες αυτό για παλιούς πολιτικούς, το γεγονός ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι η θητεία τους έχει λήξει. Αλλά το κενό παραμένει και ζητά με κάποιον τρόπο να καλυφθεί.
Η κεντρική ιδέα του Αλέξη Τσίπρα, ότι χρειαζότανε ένα τελείως νέο πρόσωπο, ήταν σωστή. Ότι θα έπρεπε να μιλάει καλά αγγλικά, να έχει άποψη για την οικονομία και να μπορεί να απευθυνθεί στο κεντρώο ακροατήριο. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι τις λύσεις τις δίνει η ίδια η κοινωνία και όχι κάποια φωτισμένη ηγεσία. Διαφορετικά γίνεται του … Κασσελάκη. Μία σοβαρή υπόθεση μετατρέπεται σε κωμωδία.
Θα υπάρξει λύση στην Κεντροαριστερά; Καταρχήν θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι και να μην υπάρξει λύση, δε θα βάλουμε τις μαύρες πλερέζες. Υπάρχουν παραδείγματα που πολιτικοί σχηματισμοί ήταν πανίσχυροι σε χώρες της Δύσης για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να απειληθεί η Δημοκρατία. Πιστεύουμε, όμως, ότι τελικά θα υπάρξουν ουσιαστικές εξελίξεις στην κεντροαριστερά. Κι αυτό διότι ο ελληνικός λαός είναι καλά εκπαιδευμένος στον διπολισμό. Και από την άλλη, η άρχουσα τάξη της χώρας δε θα ήθελε να βρεθεί εξαρτώμενη από ένα και μόνο κόμμα, όταν το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι στην πραγματικότητα πρωθυπουργικοκεντρικό. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ναι, αλλά ποιος; Και με ποιο σχήμα! Αυτά θα φανούν όταν ωριμάσουν οι συνθήκες. Κάτι που δεν είναι απαραίτητο να συμβεί αμέσως. Οι ευρωεκλογές μπορούν να αποτελέσουν καταλύτη εξελίξεων. Μέχρι τότε, όμως, υπάρχει πολύς καιρός. Ένας πραγματικός μαραθώνιος...
Θανάσης Μαυρίδης
