Η μεγάλη δύναμη του κεντρώου χώρου είναι ταυτόχρονα και η μεγάλη του αδυναμία. Η πίστη στην δύναμη του ατόμου κτίζει πολιτείες και την ίδια ώρα το τεράστιο αυτό «εγώ» είναι ικανό να καταστρέψει το σύμπαν. Ο κεντρώος χώρος, λοιπόν, έχει καταληφθεί από υπερμεγέθη «εγώ» που συνωστίζονται διαρκώς έξω από τις θύρες των ιστορικών ευκαιριών. Και κάπως έτσι οι άνθρωποι του «χώρου» δεν μιλιούνται πλέον μεταξύ τους. Όλο και σε κάποια απ’ αυτές τις θύρες έχουν «τρακάρει» μεταξύ τους.
Οι φιλοδοξίες είναι θεμιτές. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, για παράδειγμα, αποτελεί κεφάλαιο για τον κεντρώο χώρο, αλλά και για την χώρα. Κυρίως για την χώρα. Μπορεί ένας Ευάγγελος Βενιζέλος να αντέξει στα στενά όρια ενός think tank, όπως είναι ο «κύκλος ιδεών»; Η απάντηση είναι προφανής: Όχι! Και θα ήταν άδικο να απαιτήσει κανείς κάτι τέτοιο από τον ίδιον. Πολύ απλά δεν θα απευθυνότανε στον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά σε κάποιον άλλον…
Ο κ. Βενιζέλος συμμετέχει σε μια εκδήλωση που τίτλο έχει «Μένουμε Ευρώπη». Με ερωτηματικό. Όχι! Ο ίδιος θα συμμετέχει οπωσδήποτε στην εκδήλωση. Το ερωτηματικό είναι στον τίτλο. Μένουμε Ευρώπη; αναρωτιούνται οι διοργανωτές. Προφανώς δεν ήταν εδώ (οι διοργανωτές) πριν από δέκα ή πέντε χρόνια. Αν ήταν εδώ, αν ζούσαν τότε στην Ελλάδα, δεν θα είχαν βάλει το ερωτηματικό. Δεν θα το σκεφτόντουσαν καν.
Ο κ. Βενιζέλος ισχυρίζεται ότι συμμετέχει σε ένα επιστημονικό συνέδριο και ότι δεν έχει ευθύνη για τον τίτλο. Να μας συγχωράει, αλλά ευθύνη έχει. Για την συμμετοχή του. Όταν συμμετέχει, υιοθετεί και τον τίτλο και το πνεύμα αυτών που έβαλαν το ερωτηματικό. Την καλύτερη απάντηση την έδωσε ο Αρίστος Δοξιάδης: «του επιστημονικού διαλόγου; Αυτή η εκδήλωση εντάσσεται στον επιστημονικό διάλογο; Φοβάμαι ότι η διπλή σας ιδιότητα ως πολιτικός και ως επιστήμονας σας έχει οδηγήσει να συγχέετε τα δύο πεδία»…
Η ιστορία αυτή πυροδότησε μια «διαφωνία» της Άννας Διαμαντοπούλου με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Διαδικτυακά, όπως γίνονται πλέον οι καυγάδες. Και η Άννα είπε στον Ευάγγελο ότι κάνει λάθος και ο Ευάγγελος απάντησε (ούτε λίγο ούτε πολύ) ότι αυτός ήταν το κίνημα «μένουμε Ευρώπη». Αγαπάμε Άννα Διαμαντοπούλου, αλλά αγαπάμε και Ευάγγελο Βενιζέλο. Και έχουμε μάθει να αγαπάμε τους φίλους παρέα με τα ελαττώματά τους. Η Άννα, λοιπόν, θα έπρεπε να ξέρει το μεγάλο ελάττωμα του φίλου της Ευάγγελου: Δεν αντέχει άλλο «εγώ» στο περιβάλλον που κινείται. Οπότε, αυτό το «Μένουμε Ευρώπη είμαι εγώ» ήταν φυσικό επακόλουθο.
Πάντως, αγαπητέ Βαγγέλη μας (θα μας επιτρέψεις αυτό το «μας») η δήλωσή σου σηκώνει συζήτηση. Και εμείς οι αγνοί φίλοι σου, αυτοί οι οποίοι δεν περιμένουμε ότι θα μας διορίσεις κάπου όταν και αν έρθεις στην βασιλεία των ουρανών, θα σε παρακαλούσαμε να την διαβάσεις και πάλι. Να στην θυμίσουμε: «Προσωπικά δικαιούμαι νομίζω να «ελέγχω τα διαπιστευτήρια» άλλων για τη στάση τους την περίοδο 2015-2019. Σίγουρα δεν έχω καμία πολιτική υποχρέωση να δίνω διαπιστευτήρια συνέπειας σε σχέση με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος έχει πιο πλούσιο «πολεμικό μητρώο» ας σηκώσει το χέρι του».
Πολύ φοβάμαι, αγαπητέ Βαγγέλη, αγαπητέ μας πρόεδρε, ότι θα σηκωθούν πολλά χέρια. Δεν ήσουν εσύ το «Μένουμε Ευρώπη». Το «Μένουμε Ευρώπη» ήταν ένα πραγματικό κίνημα, απ’ αυτά που δημιουργούνται μια φορά στα τόσα χρόνια. Δεν φώναξες εσύ τον κόσμο στις πλατείες, δεν ακολούθησε αυτός ο κόσμος τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ούτε άλλον πολιτικό. Ακολούθησε την καρδιά του. Μην την πυροβολείς, λοιπόν, στο όνομα της οποιασδήποτε πικρίας ή σκοπιμότητας. Κι εν πάση περιπτώσει, η Ιστορία δεν είναι πάντοτε δίκαιη. Σε άλλους ανοίγει τις πόρτες της διάπλατα και σε άλλους δεν τις ανοίγει καν. Αλλά οι φίλοι σου είναι δίκαιοι και σε αγαπούν. Μην τους πικραίνεις…
Θανάσης Μαυρίδης
