Τα τελευταία σαράντα χρόνια η ζωή μας στρέφεται γύρω από το «αξίωμα» ότι «τα παιδιά έχουν δίκιο». Οι άρχοντες και οι δούκες της πολιτικής δεν θέλησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην ανομία. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται «νόμιμο δικαίωμα» η κατάληψη δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας. Ότι έχουμε μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Τα παιδιά δεν έχουν δίκιο! Ούτε χτες είχαν, δηλαδή είχαμε, ούτε σήμερα έχουν δίκιο τα δικά μας παιδιά!
Οι μαθητές πάνε στο σχολείο για να μάθουν και όχι για να επιβάλλουν τον τρόπο με τον οποίο θα τους διδάξουν οι καθηγητές τους. Και οι καθηγητές δεν φοβούνται να πουν την γνώμη τους σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον ή να περάσουν τις πύλες του Πανεπιστημίου και να κατευθυνθούν άφοβα προς το γραφείο ή το αμφιθέατρο.
Αυτά συμβαίνουν σε μια κανονική χώρα. Όχι στην Ελλάδα που οι τρομοκράτες θεωρούνται από μερίδα της φωτισμένης αριστερής πρωτοπορίας ως λαϊκοί αγωνιστές και οι φυλακισμένοι τρομοκράτες ως πολιτικοί κρατούμενοι.
Η κοινωνία ανέχεται εδώ και δεκαετίες μια απαράδεκτη κατάσταση. Δεν έχει ακόμη ξεσηκωθεί, επειδή οι κοινωνίες δεν ξεσηκώνονται. Οι πρωτοπορίες το κάνουν. Κι επειδή η δεξιά είναι απούσα απ’ αυτές τις μάχες, το πεδίο έχει παραδοθεί πλήρως στα γκρουπούσκουλα της αριστεράς.
Είναι πολιτικό το πρόβλημα. Ασφαλώς και δεν είναι δικαίωμα κάποιας κοινωνικής ομάδας να επιβάλλει τις απόψεις της σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Οι μαθητές και οι φοιτητές είναι μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το πιο σημαντικό μέρος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα καθορίσουν αυτήν τη διαδικασία. Είναι σαν να απαιτεί ο υπάλληλος της ΔΕΗ να καθορίζει την τιμολογιακή πολιτική της εταιρείας ή οι εργαζόμενοι στην Άμυνα την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Το απόλυτο αφεντικό είναι ο φορολογούμενος και αυτόν δεν τον έχει ρωτήσει κάποιος μέχρι σήμερα για κάτι. Για την ακρίβεια τον ρωτάνε μόνο κάθε 4 χρόνια στις εκλογές. Είναι τότε που όλοι θυμούνται τον «κυρίαρχο λαό». Στην πραγματικότητα πρόκειται για τα κορόιδα της ιστορίας. Αυτοί νομιμοποιούν με την ψήφο τους τους δούκες και τις δούκισσες της πολιτικής. Μπορεί να απαλλαχτήκαμε από την βασιλεία, τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες, αλλά όχι από τους κοτζαμπάσηδες των κομμάτων. Κι αυτοί είναι οι χειρότεροι…
Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη μας υποσχέθηκε να κάνει τα πράγματα διαφορετικά. Και προσπαθεί, όπως αποδεικνύει με τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Αυτήν την προσπάθεια οφείλουμε να την στηρίξουμε. Να μην αφήσουμε μόνο του τον Κυριάκο Πιερρακάκη, για παράδειγμα, σε αυτήν τη μάχη. Να μην αφήσουμε πάλι κάποιους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Όχι, δεν έχουν δίκιο τα παιδιά. Οι φορολογούμενοι έχουν δίκιο που πληρώνουν από το υστέρημά τους για να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα. Και τα χρήματα αυτά πρέπει να πιάσουν τόπο. Είναι η μόνη πραγματική διέξοδος για μια χώρα που χάνεται μέσα από την αξιακή της χρεοκοπία…
Θανάσης Μαυρίδης
