Του Κωνσταντίνου του έχει μείνει μία μετοχή της Τότεναμ από την εποχή που σπούδαζε στο Λονδίνο και η μετοχή διαπραγματευότανε ακόμη στο Χρηματιστήριο. Δεν την έδωσε στη δημόσια πρόταση, ίσως επειδή ήθελε να νιώθει ότι «ανήκει» σε μια ομάδα ή ότι κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τα μέλη του ΔΣ της εταιρείας. Μπορεί και να βαρέθηκε να μπει σε κόπο! Εν πάση περιπτώσει, το φιλοσοφικό ερώτημα που προκύπτει είναι το ακόλουθο: Ο Κωνσταντίνος είναι μέτοχος στην Τότεναμ με μια μετοχή. Δικαιούται να νιώθει ιδιοκτήτης;
Καταρχήν δεν μπορούμε να στερήσουμε από κάποιον να πιστεύει οτιδήποτε. Θέλει να πιστεύει ότι είναι απευθείας απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή του Περικλή; Δικαίωμά του να το πιστεύει. Άντε και λέγαμε ότι δεν ήταν δικαίωμά του! Τι θα κάναμε, δηλαδή; Θα προσπαθούσαμε να του αλλάξουμε άποψη με λοβοτομή ή θα τον στέλναμε στα γκουλάγκ; Εδώ άλλοι πιστεύουν ότι είναι οι ίδιοι κυβέρνηση, επειδή το κόμμα που ψήφισαν κέρδισε τις εκλογές! Τουλάχιστον, ο Κωνσταντίνος είναι κάτοχος μίας μετοχής. Μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι ιδιοκτήτης της εταιρείας στην αναλογία που του επιτρέπει αυτή η μία και μόνο μετοχή.
Το πραγματικό ίσως ερώτημα δεν είναι αν ο Κωνσταντίνος είναι ιδιοκτήτης. Είναι πράγματι ιδιοκτήτης μιας μετοχής. Το πραγματικό ερώτημα είναι τι δικαιώματα του δίνει αυτή η μία μετοχή. Ένα και μόνο: Να πει την άποψή του στη γενική συνέλευση των μετόχων, εφόσον υπάρχει ο διαθέσιμος χρόνος και το προεδρείο του δώσει τον λόγο. Κατά τα λοιπά, ο Κωνσταντίνος δεν έχει ούτε κάποιο προνόμιο στην εύρεση εισιτηρίων για την αγαπημένη του ομάδα, όταν βρίσκεται στο Λονδίνο, ούτε και κάτι άλλο που να του προσφέρει πλεονέκτημα έναντι των άλλων οπαδών της ομάδας. Η απόστασή του από τον διπλανό του θεατή στην εξέδρα είναι τόση ακριβώς όση ορίζει η απόσταση των πλαστικών καθισμάτων. Η μία και μόνο μετοχή δεν κάνει κάποια διαφορά.
Θα μπορούσε ίσως να «εκμεταλλευτεί» το «γεγονός», αν άνοιγε κάποιο μπαρ και έβαζε αυτήν τη μετοχή σε μια βιτρίνα. Θα είχε να πει μία ιστορία στους πελάτες του και να προσελκύσει για τα βραδινά τους ποτά και άλλους θαυμαστές της Τότεναμ. Από εκεί και πέρα προσπαθούμε να σκεφτούμε κάτι περισσότερο, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο…
Η μία και μόνο αυτή μετοχή έχει πράγματι συναισθηματική αξία. Αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Μπορεί να αποφάσισε να κάνει πρόταση γάμου την ημέρα που η ομάδα του συνέτριψε την μισητή αντίπαλό της, μπορεί να εκπλήρωσε τάμα που είχε από παιδί. Συναισθηματικά, λοιπόν, δεν μπορούμε να το κρίνουμε. Μπορούμε, όμως, οικονομικά. Και οικονομικά, η μετοχή αυτή αξίζει όσο λέει το ταμπλό. Η κάθε μετοχή.
Η πραγματική της αξία είναι αυτή και μόνο, εφόσον δεν προσφέρει μία πραγματική θέση σε ένα πραγματικό διοικητικό συμβούλιο ή δεν μας δίνει ως ποσοστό της εταιρείας κάποιο άλλο πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων μετόχων. Μπορεί να είμαστε όλοι μέτοχοι στην ίδια εταιρεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκη ότι είμαστε και στην ίδια ομάδα. Κι αυτό ισχύει παντού. Τόσο στις επιχειρήσεις, όσο και στην πολιτική. Στην πολιτική ίσως και να ισχύει και περισσότερο…
Σύντροφοι και συντρόφισσες. Φίλοι και φίλες. Αγοράζετε και πουλάτε μετοχές με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Μην τις ερωτεύεστε, μην τις παντρεύεστε. Είναι ο μόνος τρόπος για να … ευτυχείτε! Στις επιχειρήσεις. Για την πολιτική δεν μπορούμε να σας πούμε. Εκεί για να πουλάς και να αγοράζεις ιδέες θα πρέπει να είσαι πολιτικός. Και δεν είμαστε όλοι ικανοί γι αυτό!
Καλή χρονιά και με κέρδη. Όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι, καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά πτωχός και άρρωστος!
Θανάσης Μαυρίδης
