Είναι από αυτές τις φορές που η περιγραφή ενός γεγονότος σε αφήνει άφωνο και σου αφαιρεί τη δύναμη ακόμη και για να φωνάξεις, να διαμαρτυρηθείς. Κι έπειτα, δεν ξέρεις από ποιον να ζητήσεις εξηγήσεις, καθώς όλοι μας έχουμε βάλει το λιθαράκι μας για αυτό που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Η ανάρτηση της Τ.Κ. στο Facebook για την περιπέτεια που έζησε στον ηλεκτρικό, όταν μια παρέα εφήβων αποφάσισε να επιβάλει τους δικούς της Νόμους, είναι κομμάτι από μια Ελλάδα που δεν μας αρέσει.
Το πώς το «αλλάζουμε» όλο αυτό που λέμε ότι δεν μας αρέσει είναι μια συζήτηση που πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε. Επώδυνη συζήτηση, δίχως αμφιβολία. Διότι πρέπει να πούμε και για τις δικές μας ευθύνες, για τα δικά μας λάθη. Τα τέρατα δεν δημιουργούνται από μόνα τους. Χωρίς άλλα σχόλια, ας αφεθούμε όλοι στην αφήγηση ενός ανθρώπου που έχει δώσει πολλά από τον εαυτό της στον χώρο της Παιδείας. Δημοσιεύουμε, λοιπόν, αυτούσια την ανάρτηση, με τη σύμφωνη γνώμη, φυσικά, της συντάκτριας.
Η ανάρτηση
Προχθές το απόγευμα επιστρέφοντας σπίτι με τον ηλεκτρικό, όρθια στο πρώτο βαγόνι και στριμωγμένη μαζί με πολλούς άλλους, βλέπω στο σταθμό της Αττικής να μπαίνει μια παρέα τεσσάρων αγοριών και ενός κοριτσιού το οποίο είχε τσιγάρο αναμμένο, οπότε αμέσως μια κυρία της λέει «σβήσε κορίτσι μου το τσιγάρο εδώ μέσα, δεν ξέρεις ότι απαγορεύεται;».
Αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσει ένας απίστευτος οχετός από βωμολοχίες από τους νεαρούς και το κορίτσι, με ουρλιαχτά και κραυγές, προς την γυναίκα που τους έκανε παρατήρηση, αλλά και προς τον υπόλοιπο κόσμο, που ούτε γράφονται εδώ, ούτε και μπορώ να περιγράψω. Οι ελαφρότερες ήταν «πατσαβούρα» και «άντε ρε γέρο πέθανε».
Οι διαμαρτυρίες των επιβατών για τη συμπεριφορά των νεαρών γενικεύτηκαν, όσο τους έλεγαν να σταματήσουν τόσο αυτοί έβριζαν και ούρλιαζαν σε όποιον τους απευθυνόταν, η ανησυχία έγινε μεγαλύτερη όταν ο ένας ανέβηκε πάνω στις μεταλλικές βέργες που πιανόμαστε ή ακουμπάμε οι όρθιοι, έτοιμος να χειροδικήσει, φωνάζοντας άγρια και τραβώντας τη γυναίκα από τα μαλλιά, σκαρφαλωμένος πίσω από την πλάτη της. Δεν μπορώ πραγματικά να περιγράψω δημόσια τι είδα και τι άκουσα.
Στον Άγιο Ελευθέριο φωνάξαμε τον οδηγό, σταμάτησε το τραίνο, αλλά με το που άνοιξαν οι πόρτες και ήρθε στο βαγόνι μας, η παρέα το έσκασε. Στη Νέα Ιωνία μπήκε η αστυνομία, πήρε πληροφορίες, η γυναίκα που απειλήθηκε περισσότερο αλλά και όσοι ήταν πιο κοντά σε όσα διαδραματίστηκαν είπαν ό,τι ήξεραν στους αστυνομικούς.
Στη διάρκεια αλλά και μετά το περιστατικό, αν εξαιρέσεις μια κοπέλα που αποκάλεσε ρατσιστές όλους μας επειδή κάποιος είπε τους νεαρούς «γύφτους» και στην οποία δεν έδωσε κανείς σημασία, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι περίπου 80 άνθρωποι που βρεθήκαμε εκεί, άγνωστοι μεταξύ μας, αντιδράσαμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, ψύχραιμα, δεν ανταπέδωσε κανένας τις βρισιές, δεν χειροδίκησε κανείς αν και προκαλούνταν από τους νεαρούς ακριβώς γι' αυτό.
Δεν θέλω να πω κάτι για τη συμπεριφορά των νεαρών, δεν είναι θέμα μιας πρόχειρης ανάρτησης όπως αυτή. Θέλω να πω για την αγωνία και την απογοήτευση στα πρόσωπα των επιβατών, την ανησυχία, την έκπληξη, το θυμό και μια ζωγραφισμένη στα μάτια λύπη που δεν μπορεί κάποιος εύκολα να «χαρτογραφήσει». Χάρηκα που σχεδόν κανείς δεν έμεινε απαθής, ειδοποίησαν οδηγό και αστυνομία και κυρίως υποστήριξαν με κάθε τρόπο τη γυναίκα που δέχθηκε την επίθεση.
Και θέλω να πω κι αυτό που όλοι ξέρουμε, ότι η εικόνα της κοινωνίας όπως την εισπράττουμε εδώ μέσα, στα sm, είναι απλώς η εικόνα μιας «φέτας» της κοινωνίας, που προκύπτει από όλους εμάς που θέλουμε κάτι να πούμε, να δείξουμε, να υποστηρίξουμε ή να διαμαρτυρηθούμε κι άλλους τόσους που θέλουν να φωνάξουν, να μαλώσουν, να κατατροπώσουν αντιπάλους κλπ. Αλλά ο κόσμος είναι έξω από αυτά, είναι μακριά και αλλού, στον ηλεκτρικό, στην αγορά, στα γραφεία, στα χωράφια, έχει άλλες έννοιες, πολύ πιο σοβαρές, κι άλλους τρόπους, πέρα από τα πληκτρολόγια, να στέκεται μέσα ή κι απέναντι στη ζωή. Ευτυχώς δηλαδή.
Θανάσης Μαυρίδης
