Ο Άδωνις είναι ο άνθρωπος που λατρεύει να μισεί η αριστερά. Σταθερή αξία στον τοίχο κάθε Συριζαίου. Όχι άδικα, αφού είναι ένας από τους πλέον συνεπείς «στρατιώτες» της ΝΔ. Από την εποχή, τουλάχιστον, που εγκατέλειψε τις αναζητήσεις στην άγονη περιοχή και εντάχθηκε στη μάχη για την πολιτική επικράτηση της κεντροδεξιάς. Ο Άδωνις δεν κρύφτηκε σε οποιαδήποτε μάχη και έτσι αναδείχτηκε σε έναν από τους κύριους εκφραστές της δεξιάς πτέρυγας της ΝΔ.
Καταρχήν να πούμε ότι η ΝΔ δεν είναι Ποτάμι. Πολλοί εξ ημών θα θέλαμε κάτι διαφορετικό, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η ΝΔ είναι ένα πολυσυλλεκτικό κεντροδεξιό κόμμα που η δεξιά του πτέρυγα αποτελεί τη μεγαλύτερη δεξαμενή ψηφοφόρων της. Άρα η ΝΔ δεν είναι ένα καθαρόαιμο κεντρώο κόμμα. Επίσης, η ΝΔ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη σύμπραξη του Κέντρου. Διαφορετικά θα έπρεπε να «βολευτεί» στα ποσοστά του 18% του Αντώνη Σαμαρά. Τα λέμε όλα αυτά για όσους αναζητούν διαφορές του φιλελεύθερου κέντρου με δεξιούς πολιτικούς όπως ο Άδωνις. Προφανώς και υπάρχουν διαφορές. Αλλά μία ΝΔ χωρίς δεξιούς πολιτικούς δεν είναι κεντροδεξιό κόμμα.
Ο μόνος που έχει όφελος από τη διάσπαση της συμμαχίας των δυνάμεων που απαρτίζουν σήμερα τον κορμό της ΝΔ και η οποία συμμαχία επιβλήθηκε στην πραγματικότητα από την κοινωνία και την αγορά, είναι η αριστερά. Επειδή η διάσπαση αυτού του «μετώπου» θα εξασφάλιζε στην αριστερά την παντοκρατορία της για τις επόμενες δεκαετίες. Κι αυτό αποτέλεσε στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Να οδηγήσει τη ΝΔ σε διάσπαση. Και θα τα κατάφερνε μια χαρά, αν άνθρωποι σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Άδωνι Γεωργιάδη δεν όρθωναν το ανάστημά τους.
Να μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη αφομοιώσει τους νεοκαραμανλικούς και με την απλή αναλογική θα μπορούσε να πετύχει τους αντικειμενικούς του στόχους.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο στοχοποιήθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης. Όπως και άλλοι επικίνδυνοι αντίπαλοι. Η σκευωρία της Novartis ήταν το απόλυτο φονικό εργαλείο. «Κρεμάστηκαν» στα μανταλάκια όλοι εκείνοι που θα μπορούσαν να απειλήσουν τη μελλοντική πολιτική επικυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ και των συνοδοιπόρων της στη δεξιά ή ακόμη πιο σωστά στην ακροδεξιά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε να βγουν από τη μέση εκείνοι που θα στεκόντουσαν εμπόδιο.
Με τον Άδωνι μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Δεν μπορεί πάντως να τον αγνοήσει. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, θα εξακολουθήσει να είναι «αγκάθι». Τόσο απέναντι στην αριστερά, όσο και απέναντι σε όσους θα ήθελαν να ξεχάσουμε τι έγινε το 2015. Εντός και εκτός των τειχών.
Αυτήν την έννοια είχε και η παρέμβασή του για τα ελληνοτουρκικά. Ο Άδωνις σημείωσε επί της ουσίας ότι η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας δεν μπορεί να γίνεται μέσω των social media ή για λογαριασμό τους. Και ότι η σωστή εξωτερική πολιτική είναι αυτή που ασκεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με έργα. Με τις επενδύσεις στην αμυντική θωράκιση της χώρας. Με άλλα λόγια, όποιος σκοπεύει να παίξει το χαρτί του υπερπατριωτισμού σε βάρος της ίδιας της χώρας και για την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Να γιατί τελικά ο Άδωνις κρίθηκε και ορθώς «επικίνδυνος». Ορθώς…
Θανάσης Μαυρίδης
