Θα συμφωνήσουμε ότι ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά εγκλήματα του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η ουσιαστική αλλαγή του πολιτεύματός μας με την περιθωριοποίηση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Στο όνομα της … Δημοκρατίας, βεβαίως – βεβαίως. Το πολίτευμά μας έγινε έτσι κάτι σαν τη … Βασιλευομένη Δημοκρατία, καθώς ο πρωθυπουργός κυβερνά δίχως να ελέγχεται και να δίνει πραγματικό λογαριασμό στον οποιονδήποτε στη διάρκεια της θητείας του. Είναι, δηλαδή, ένας νέος Βασιλιάς. Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι καθαρά διακοσμητικός. Οπότε γεννάται το ερώτημα: Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός για τον νέο πρόεδρο;
Αν θέλαμε να είμαστε κυνικοί, θα υποστηρίζαμε ότι είναι από κάθε άποψη μια «καλή δουλειά» και είναι φυσικό να προκαλεί το ενδιαφέρον σε διαφόρους και πολύ περισσότερο σε απόμαχους της πολιτικής που θα ήθελαν να βρεθούν και πάλι στην κεντρική πολιτική σκηνή, χωρίς, όμως, να «τσαλακώνονται» από την καθημερινότητα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απολαμβάνει τιμών, προνομίων που έχουν απομείνει από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Όπως, δηλαδή, το ήθελε το πρώτο Σύνταγμα της μεταπολίτευσης, πριν εισέλθουν οι … «προοδευτικές παρεμβάσεις» του λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚ. Ένας χρυσός θρόνος για έναν έκπτωτο βασιλιά. Αυτό αντιπροσωπεύει πλέον η θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Οπότε, φίλοι και φίλες, συνοδοιπόροι και συνοδοιπόρησες στον δρόμο της βιοπάλης, είναι απολύτως λογικό για μια καλή δουλειά να συνωστίζονται πολλοί υποψήφιοι. Κι επειδή μιλάμε για πρόσωπα που στο παρελθόν είχαν κτίσει τις δικές τους αυλές, όντας πρωταγωνιστές, ο θόρυβος που προκαλούν είναι πολλές φορές περισσότερος από αυτόν που τους αναλογεί.
Αυτή είναι η μία διάσταση. Η άλλη έχει να κάνει με τον συμβολισμό που ίσως θελήσει να περάσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Θέλει συμπόρευση με το πεφωτισμένο ΠΑΣΟΚ; Τότε θα πρέπει να πάει σε έναν υποψήφιο που δεν θα μπορεί να απορρίψει ο κ. Ανδρουλάκης. Θέλει να μην έχει εσωτερικά προβλήματα; Θα πάει σε μια ασφαλέστερη «κομματική επιλογή». Αυτά νομίζουμε ότι είναι και τα δύο επικρατέστερα σενάρια. Αν και με τον Κυριάκο ποτέ δεν ξέρεις…
Θα ήταν ίσως πιο τίμιο να καταργήσουμε τον θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας. Για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, ότι δήθεν υπάρχει έλεγχος σε ισχυρές κυβερνητικές πλειοψηφίες. Θα μπορούσαμε, επίσης, να επαναφέρουμε τις εξουσίες του Προέδρου στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση και να πάψει έτσι ο ρόλος αυτός να είναι διακοσμητικός. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι ο πολιτικός κόσμος δεν θα το άντεχε αυτό. Προτιμά τις κυβερνήσεις να λειτουργούν ανεξέλεγκτες από το να βάλουν έναν μπελά στο κεφάλι τους, του τύπου «και τι θα πει τώρα ο πρόεδρος».
Θανάσης Μαυρίδης
