Αναρωτιόμαστε ποιο είναι το σχέδιο που έχει αυτή η χώρα για το μέλλον. Το αφήγημα, που λέμε. Πώς σκέφτεται, δηλαδή, ο μέσος Έλληνας το μέλλον του. Πολύ φοβόμαστε ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν. Ότι οι Έλληνες κηρύξαμε παύση «εργασιών» αμέσως μετά την είσοδό μας στην ΟΝΕ, πιστεύοντας ότι το ευρώ θα μας έλυνε όλα μας τα προβλήματα. Η χρεοκοπία ήταν απόρροια εκείνης της νέας κατάστασης. Και σας έχουμε νέα! Η επόμενη χρεοκοπία είναι θέμα χρόνου, εφόσον αρνούμαστε να ονειρευτούμε για το μέλλον.
Αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε με ρεαλιστικό τρόπο το δημογραφικό, αδιαφορούμε για τις παθογένειες της Οικονομίας, κλείνουμε τα μάτια μας στη δράση της Μαφίας, υποβαθμίζουμε συνειδητά ως κοινωνία τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε σημαντικούς τομείς όπως η Υγεία και η Παιδεία, έχουμε πάρει διαζύγιο με τις μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που ζει στον αναπνευστήρα, χάρη της περιόδου χάριτος που τους έχει δοθεί για το χρέος. Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα κινδυνεύσουμε και πάλι να βρεθούμε στην άκρη του χάους. Επειδή οι περίοδοι χάριτος κάποτε τελειώνουν και ακόμη επειδή ούτε ο Θεός της Ελλάδας μπορεί να αντέξει τόση αδιαφορία, όσο αυτή που δείχνουν οι νεοέλληνες για τους εαυτούς τους και τις μελλοντικές τους γενιές…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε να τα αλλάξει όλα. Το πρόβλημα είναι ότι για να μπορέσει μια κυβέρνηση να προβεί σε δραστικές αλλαγές δε φτάνει το «επείγον του πράγματος». Χρειάζονται ευρύτερες συναινέσεις, οι οποίες και δεν υπάρχουν στην περίπτωση της Ελλάδας. Η εκλογή Μητσοτάκη έμοιαζε περισσότερο με άλλοθι, υπό την έννοια ότι δεν είμαστε εμείς εκείνοι που φταίμε και η απόδειξη είναι ότι εκλέξαμε για πρωθυπουργό έναν μεταρρυθμιστή. Στην πραγματικότητα, όμως, η κοινωνία δε θέλει ουσιαστικές αλλαγές.
Η τραγωδία των Τεμπών είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η κοινωνία δε θέλει να αποδεχτεί ότι ο κρατικός μηχανισμός χρειάζεται ριζική αναδιοργάνωση και προτιμά να αγοράζει «ψεκασμένα σενάρια», τα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζουν ότι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί της κυβέρνησης δολοφόνησαν τα θύματα του δυστυχήματος…
Η έλλειψη εθνικού σχεδίου είναι πασιφανής. Το δημογραφικό είναι εκείνο το θέμα που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης. Αν αυτό δε συμβεί, η χώρα σε 20 χρόνια από σήμερα δε θα υπάρχει. Θα είναι μία χώρα με γερασμένο πληθυσμό και σαφώς μικρότερο από τον σημερινό. Δεν υπάρχει οικονομικό μοντέλο που να μπορεί να υποστηρίξει τρεις συνταξιούχους για κάθε έναν εργαζόμενο! Κι ενώ το πρόβλημα είναι κάτι περισσότερο από εμφανές, η κοινωνία αρνείται να το αντιμετωπίσει. Γνωρίζουμε όλοι με επιδόματα δεν πρόκειται να αλλάξει η κατάσταση. Κι αντί να εστιάσουμε στο πώς και με ποιους θα μπολιάσουμε τον πληθυσμό με νέο αίμα, προτιμούμε να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει καταφέρει αρκετά πράγματα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα μάχονται πλέον σκληρά για τον έλεγχο των μελλοντικών εξελίξεων, αφού η χώρα έχει αποκτήσει και οικονομικό ενδιαφέρον που δεν είχε στη διάρκεια της κρίσης.
Ωστόσο, θα πρέπει να σημειώσουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι θα μπορούσαν να γίνουν πολλά περισσότερα από όσα έχουν γίνει. Και το δεύτερο ότι δεν ξέρουμε αν αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ένα διάλειμμα στην πορεία αυτοκαταστροφής που επιλέξαμε μετά την είσοδό μας στον κόσμο του ευρώ. Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για το τελευταίο. Η χρεοκοπία ήταν το αποτέλεσμα ενός τρόπου σκέψης ενός ολόκληρου λαού. Κι αυτός ο τρόπος σκέψης δε φαίνεται να έχει αλλάξει…
Θανάσης Μαυρίδης
