Ας πούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσιζε να επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ή ο Γιώργος Παπανδρέου. Ή ακόμη και ο Αντώνης Σαμαράς. Στις μέρες της βασιλείας τους ήταν πανίσχυροι, αλλά το εκλογικό σώμα απεχθάνεται την ξαναζεσταμένη σούπα. Μπορεί στους ίδιους να λείπει το «παιγνίδι της εξουσίας», αλλά αυτό αφορά στο τέλος μόνο τους ίδιους και ορισμένους παρατρεχάμενους. Οπότε, κάθε νέο σενάριο θα πρέπει να προβλέπει ένα νέο πρόσωπο.
Ο Στέφανος Κασσελάκης ενσάρκωνε αυτήν ακριβώς την ανάγκη. Απλά δεν «βγήκε». Δεν ήταν το πρόσωπο που θα έκανε κλικ στους ψηφοφόρους. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι ήταν μία καλή ιδέα που «κάηκε» στην υλοποίησή της. Το γεγονός ότι το «πείραμα Κασσελάκη» απέτυχε, αυξάνει τον βαθμό δυσκολίας για ένα ανάλογο εγχείρημα. Επειδή χάθηκε το πλεονέκτημα της «έκπληξης», το οποίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό στις μέρες μας και έχοντας κανείς να αντιμετωπίσει ένα ιδιαίτερα απαιτητικό κοινό που βαριέται εύκολα.
Με αυτά και με εκείνα ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο ρυθμιστής της κατάστασης. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος μπορεί, αλλά και διότι οι αντίπαλοί του δεν μπορούν. Και αναφερόμαστε τόσο στον Στέφανο Κασσελάκη, όσο και στον Νίκο Ανδρουλάκη. Ειδικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μπορεί να πανηγυρίζει για τη δεύτερη θέση, αλλά η ουσία είναι ότι απέτυχε να εκμεταλλευτεί την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Με άλλα λόγια οι πολιτικές εξελίξεις «μπλοκάρονται» μέχρι να κουραστεί ο κόσμος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επειδή ο κόσμος στο τέλος βαριέται έτσι ή αλλιώς! Γι αυτό ίσως έχουμε καιρό. Το ανησυχητικό, πάντως, είναι ότι οι μετρήσεις στις δημοσκοπήσεις δεν απασχολούν τους «χαμένους». Δεν φαίνεται να τους ανησυχεί το γεγονός ότι η απήχησή τους στην κοινωνία είναι όλο και μικρότερη. Τους απασχολεί να υπάρχουν με κάποιον τρόπο και όχι να διεκδικήσουν εκ νέου την εξουσία. Κι αυτός είναι ένας ακόμη παράγοντας που δυσχεραίνει τις όποιες εξελίξεις και κάνει πιο εύκολα τα βράδια του Κυριάκου Μητσοτάκη! Αν οι άνθρωποι που βρίσκονται στην κεντροαριστερά δεν ανοίξουν οι ίδιοι τον δρόμο για εξελίξεις, τότε αυτές θα καθυστερήσουν δραματικά
Μπορεί αυτή η κατάσταση να προκαλέσει φαινόμενα αλαζονείας στην κυβέρνηση; Προφανώς! Και υπάρχουν ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής. Είναι άλλο πράγμα, για παράδειγμα, κάποιος να «διοικεί» τον πύργο των ξωτικών τα Χριστούγεννα και άλλο να παίρνει σοβαρές αποφάσεις για το ψηφιακό μέλλον της χώρας και να πιστεύει ότι όλη η χώρα είναι ένα εορταστικό event. Είπαμε! Λογικό είναι να παίρνουν τα μυαλά των ανθρώπων αέρα. Αλλά αυτός ναι! Είναι ένας πραγματικός κίνδυνος για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μεγαλύτερος από εκείνον των Κασσελάκη και Ανδρουλάκη…
Θανάσης Μαυρίδης
