Εμφανίζουν την Ελλάδα ως γαλατικό χωριό, ως το τελευταίο σημείο αντίστασης στις σύγχρονες λεγεώνες του ρωμαϊκού στρατού, στον καπιταλισμό και στο κεφάλαιο. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και στα σκληρά χρόνια του μνημονίου οι αλλοδαποί τεχνοκράτες απέτυχαν να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Στο τέλος αφομοιώθηκαν κι αυτοί! Οπότε, τίθεται ένα θέμα, κατά πόσο θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε. Η Ελλάδα που δήθεν αντιστέκεται είναι η Ελλάδα που πεθαίνει. Δυστυχώς…
Η μεγάλη εικόνα είναι η εξής: Το δημογραφικό απειλεί σοβαρά την ίδια την υπόσταση του κράτους. Για ποια ανάπτυξη μπορούμε να μιλάμε, την ώρα που το εργατικό δυναμικό της χώρας αναμένεται σε 25 χρόνια να υποχωρήσει στο μισό σε σχέση με αυτό που είναι σήμερα; Εκτός κι αν αυξηθεί το όριο εργασίας στα… 70 έτη. Την ίδια ώρα δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική που να μπορεί να ανατρέψει αυτά τα πληθυσμιακά δεδομένα. Ούτε καν αντίληψη του κινδύνου από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου.
Το χειρότερο όλων είναι ότι οι ξένοι επενδυτές δεν έχουν πειστεί από τις καλές μας προθέσεις. Η σημερινή κυβέρνηση έχει αναδείξει τον γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο κομμάτι των διεθνών σχέσεων, αλλά στον τομέα των μεταρρυθμίσεων έχουν γίνει περιορισμένα πράγματα. Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν είναι ότι δεν θέλει! Είναι οι αντιστάσεις που συναντά στην κοινωνία και οι οποίες στο τέλος ναρκοθετούν οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται.
Όταν χάνεται, για παράδειγμα, τόσος χρόνος για να πειστούν διάφορες ομάδες… αντίστασης για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, απομένει ελάχιστος χρόνος και ακόμη λιγότερο κεφάλαιο για άλλες μεταρρυθμίσεις. Και μιλάμε για τα μη κρατικά πανεπιστήμια που υπάρχουν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Πού να φτάσουμε σε θέματα όπως η μονιμότητα στο δημόσιο. Ούτε μία στο εκατομμύριο!
Αυτό που εμείς ονομάζουμε «αντίσταση» είναι τελικά ένας βαθύς συντηρητισμός που μας αποκλείει από τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν βλέπουμε το αυτοκίνητο που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα προς τον γκρεμό, επειδή βρισκόμαστε μέσα του. Η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα και η ίδια η κοινωνία αρνείται να τα δει.
Οι προσπάθειες της κυβέρνησης Μητσοτάκη κρατούν καλά διατηρημένη τη βιτρίνα. Τα καλά σχόλια στον Τύπο του εξωτερικού έχουν να κάνουν με αυτήν ακριβώς τη βιτρίνα. Για την επόμενη διετία - τριετία μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι το σχετικά καλό κλίμα θα διατηρηθεί. Για τη συνέχεια, όμως, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Κι αυτό διότι αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τους εφιάλτες μας.
Μακάρι το πρόβλημα να ήταν πολιτικό. Μακάρι να μπορούσε μια άλλη κυβέρνηση να κάνει αυτά που δεν μπορεί η σημερινή. Αλλά δεν είναι έτσι. Η σημερινή κυβέρνηση έρχεται πολλές φορές σε σύγκρουση με την κοινωνία για να περάσει μεταρρυθμίσεις. Αλλά δεν υπάρχει κυβέρνηση στον πλανήτη που να μπορεί να πάει πολύ πιο μπροστά από εκεί που θέλει να φτάσει μια κοινωνία. Και η ελληνική κοινωνία δεν θέλει, αυτό είναι το πρόβλημα.
Θανάσης Μαυρίδης
