Οι ανάλγητοι δεν κατανοούν πόσος κόπος απαιτείται από έναν λαϊκό αγωνιστή να αδειάσει το περίστροφο στον πρώτο … «χαφιέ του συστήματος» που θα βρει στον δρόμο του. Αντιθέτως, οι αριστεροί, οι έχοντες το μονοπώλιο του ανθρωπισμού στον πλανήτη, θα συνεχίσουν να κρύβουν κάτω από τις φτερούγες τους, τους διαταραγμένους αυτού του κόσμου που νομίζουν ότι επιτελούν έργο με την δολοφονική τους δράση. Η αριστερά έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την άνθιση της τρομοκρατίας στην χώρα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων υπήρξε νομικός παραστάτης της.
Η υπόθεση των Αμπελοκήπων δείχνει ότι δεν έχουμε ξεμπλέξει με την τρομοκρατία. Δείχνει ακόμη ότι η μήτρα της νέας γενιάς των τρομοκρατών είναι ο χώρος των Εξαρχείων. Αυτός που με τόσο πάθος υπερασπίστηκε η αριστερά, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα για το τι μπορεί να την ενώνει με αυτούς τους ακραίους αρνητές της αστικής δημοκρατίας.
Δεν είμαστε από εκείνους που βλέπουν στη σύλληψη του Νίκου Ρωμανού, όπως «διέρρευσε», μια «δικαίωση» για όσους εξέφραζαν ανοικτά στο παρελθόν τις επιφυλάξεις τους για τη «μεταμέλειά» του. Όχι γιατί οι άνθρωποι δεν αξίζουν μιας δεύτερης ευκαιρίας. Την δικαιούνται κι αυτή είναι υποχρέωση της κοινωνίας. Αρκεί να έχει προηγηθεί η μεταμέλεια. Να σημειώσουμε ότι ο Νίκος Ρωμανός αθωώθηκε για την κατηγορία της συμμετοχής του στους Πυρήνες. Έτσι έκρινε το Δικαστήριο. Αυτό ήξερε καλύτερα. Τότε…
Ανεξάρτητα από την υπόθεση Ρωμανού, ο οποίος έχει καταδικαστεί για μία ληστεία τράπεζας και μόνο, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το να υπερασπίζεται κανείς το «δικαίωμα» ενός τρομοκράτη στην ελευθερία, είναι σαν να δίνει το περίστροφο στον δολοφόνο για να σκοτώσει το επόμενο θύμα του. Ο τρομοκράτης δεν έχει αυτονόητα δικαίωμα στις άδειες κρατουμένων ή σε όποιο άλλο ευεργέτημα του Νόμου για τους κρατούμενους. Όχι πριν δείξει έμπρακτα ότι έχει αλλάξει, ότι έχει αποκηρύξει την τρομοκρατία. Αλλά οι καταδικασθέντες για τρομοκρατία στην Ελλάδα στην πλειοψηφία τους δεν έχουν αλλάξει. Ούτε και η αριστερά, όμως, έχει αλλάξει και εξακολουθεί και θεωρεί τους Ξηρούς και τους Κουφοντίνες λαϊκούς αγωνιστές.
Αλήθεια, πώς πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα η Πολιτεία τους συλληφθέντες για την υπόθεση των Αμπελοκήπων; Τι λένε γι αυτό οι σύντροφοι της αριστεράς; Θα περιμέναμε να έχουν ήδη δηλώσει την αποδοκιμασία τους. Και μην μας πουν ότι αυτή είναι αυτονόητη και δεδομένη. Ούτε αυτονόητη είναι ούτε δεδομένη από την πλευρά τους. Θα λέγαμε ότι παλαιότερες δηλώσεις καταδίκης τρομοκρατικών υποθέσεων αποδείχτηκαν ως και υποκριτικές. Πώς αλλιώς μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε όταν, από τη μία καταδικάζονται οι δολοφονίες και από την άλλη οι δολοφόνοι χαρακτηρίζονται «λαϊκοί αγωνιστές»;
Το πρόβλημα δεν είναι η παραβατικότητα των «παιδιών», η οποία και μένει να αποδειχτεί στα δικαστήρια. Αλλά το γεγονός ότι οι άνθρωποι του «χώρου» ξέρουν ότι θα έχουν ένα αποκούμπι. Ξέρουν ότι δεν θα είναι μόνοι τους στο κελί. Έχουν λοιπόν την αίσθηση ότι επιτελούν ένα «έργο». Ότι η δράση τους έχει αποδοχή, τουλάχιστον ενός κομματιού του ελληνικού λαού. Τι λέτε, δεν είναι σαν να βάζει κάποιος τη σφαίρα στη θαλάμη του περιστρόφου;
Θανάσης Μαυρίδης
