Υπάρχουν αυτήν τη στιγμή δύο κυρίαρχες «σχολές σκέψης» στην κοινωνία. Η μία είναι η «σχολή της γκρίνιας», η οποία υποστηρίζει ότι όλα είναι μαύρα. Και χρυσάφι να φέρει ο Μητσοτάκης, θα πουν ότι είναι χαλκός επιχρυσωμένος. Η άλλη σχολή είναι του «ωσαννά». Όλα πάνε υπέροχα, ακόμη και όταν πέφτουμε στον γκρεμό. Υπάρχει και η πραγματικότητα, με την οποία είμαστε ως έθνος μαλωμένοι: «Η Οικονομία πάει καλά, αλλά όχι τόσο καλά που να εξασφαλίζει ότι η Ελλάδα θα είναι σε καλύτερη μοίρα στις επόμενες δεκαετίες».
Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι το πολιτικό σύστημα, πλην του Κυριάκου Μητσοτάκη, ελάχιστα ενδιαφέρεται για θέματα ουσίας. Θα εξαιρούσα τον Παύλο Γερουλάνο, αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση. Το πολιτικό σύστημα, λοιπόν, ασχολείται με το life style και όχι με το πώς η χώρα θα αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα ή το δημογραφικό. Πώς θα φέρει επενδύσεις και πώς θα βελτιώσει αισθητά το βιοτικό επίπεδο των πολιτών.
Η ομιλία του κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ ήταν σε γενικές γραμμές μια καλή ομιλία. Ήταν η τοποθέτηση ενός πρωθυπουργού που έχει ασχοληθεί και έχει εργαστεί για να παρουσιάσει ένα αποτέλεσμα. Εδώ υπάρχουν δύο προβλήματα! Το ένα είναι αν οι προτάσεις του είναι αρκετές για να μετακινήσουν το κάρο από τη λάσπη. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν ήταν στη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν απαντούν στις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα. Και πάμε στο δεύτερο και πιο σημαντικό πρόβλημα: Έστω ότι ο κ. Μητσοτάκης αποφάσιζε να ανοίξει τα μεγάλα θέματα. Με ποιον θα τα συζητήσει, με ποιον άλλον θα τα συμφωνήσει στα πλαίσια μιας απαιτούμενης συναίνεσης και στο τέλος με ποιους θα τα υλοποιήσει.
Για να επιστρέψουμε, λοιπόν, σε αυτά που μπορούμε να κάνουμε και όχι σε εκείνα που θα έπρεπε να κάνουμε, η κατάσταση έχει ως εξής: Τα πράγματα εξελίσσονται ικανοποιητικά, οι μικρές μάχες θα κερδηθούν.
Πολύ σωστά η ομιλία του κ. Μητσοτάκη είχε άρωμα «ιδιωτικού τομέα». Μας είπε εν ολίγοις ότι θα μεγαλώσει την πίτα της Οικονομίας και ότι μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία θα έχουμε όλοι να περιμένουμε. Σωστά! Το θέμα είναι ότι η πίτα θα είχε ήδη μεγαλώσει αν η χώρα αξιοποιούσε τις ευκαιρίες της. Για παράδειγμα, αν είχαν χρησιμοποιηθεί τα ευρωπαϊκά χρήματα για την Πληροφορική για να αναπτυχθεί ο κλάδος και όχι για να επιβιώσει και επί ΝΔ ένα σύστημα που δημιουργήθηκε επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κι αυτή είναι μία άλλη συζήτηση…
Από την άλλη πλευρά, είναι άδικο να κατηγορεί κάποιος αυτή την κυβέρνηση για πράγματα που δε φταίει, όπως η ακρίβεια. Ας κοιτάξει κάποιος τα στοιχεία στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Ας δει το έργο που έχει συντελεστεί στη μείωση της ανεργίας. Είναι αδιανόητα αυτοκαταστροφικό να μηδενίζουμε τα πάντα. Κι ίσως το πιο ωφέλιμο που θα είχαν να κάνουν οι «γκρινιάρηδες» θα ήταν να στρέψουν τα βέλη τους προς την αντιπολίτευση και να την αναγκάσουν να εργαστεί, να ασχοληθεί με τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Να ασκήσει πραγματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και να συνεργαστεί μαζί της στην επίλυση των μεγάλων προβλημάτων…
Ζητάμε πολλά; Μάλλον ναι! Είναι πιο εύκολο να φωνασκείς καθήμενος αναπαυτικά στο καφέ της πλατείας από το να σηκώνεις τα μανίκια για να δουλέψεις. Μας έχει πνίξει το κουτσομπολιό, η μικροπρέπεια. Μέσα σε αυτό το τοπίο της απέραντης θλίψης και κακοήθειας η παρουσία του κ. Μητσοτάκη είναι όαση. Στην Ελλάδα! Σε μια άλλη κανονική χώρα θα του ασκούσαμε ήδη κριτική για πολλά απ΄αυτά που είπε στη Θεσσαλονίκη. Αλλά στην Ελλάδα του Κασσελάκη και του Πολάκη, ο κ. Μητσοτάκης είναι το τελευταίο σύνορο από τον κόσμο της πολιτικής παράνοιας…
Θανάσης Μαυρίδης
