Την ώρα που ο πρόεδρος Νίκος αποφασίζει να ρίξει το κόμμα του στα βράχια, αδειάζοντας όλα τα στελέχη του που στήριξαν τα μη κρατικά πανεπιστήμια και κάνοντας το χατίρι της… ΠΑΣΠ κι όταν ο πρόεδρος Στέφανος βλέπει την πολιτική ως σαπουνόπερα της εποχής της… Δυναστείας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης γράφει χιλιόμετρα εντός και εκτός Ελλάδας, πείθοντας τους Έλληνες ότι μια χώρα, επιτέλους, δεν κυβερνάται με PlayStation. Μετά τον Μητσοτάκη, ποιος; Μα, φυσικά, ο Μητσοτάκης!
Στην Ευρώπη υπάρχουν πολιτικά κόμματα που κυβερνούν για περισσότερα από 10 χρόνια. Δεν είναι, λοιπόν, υποχρεωτικό να κλείσει ο πολιτικός κύκλος του κ. Μητσοτάκη στην πρώτη οκταετία! Από τον ίδιον εξαρτάται η συνέχεια. Αν πάντως κρίνουμε από αυτούς τους πρώτους μήνες της νέας τετραετίας, φαίνεται ότι ο ίδιος το έχει συνειδητοποιήσει.
Συγκρίνοντας τη δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη και Σημίτη, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα επαναλάβει τα παιδαριώδη λάθη εκείνης της περιόδου. Ότι δεν θα αφήσει το πολιτικό παιγνίδι σε χέρια τρίτων, ότι δεν θα επιτρέψει παρεκτροπές στη δική του κυβέρνηση, σαν κι εκείνες που πλήγωσαν βαθιά τη δεύτερη κυβέρνηση Σημίτη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επίσης, έχει έναν μεγάλο σύμμαχο! Τους πολιτικούς του αντιπάλους. Καλώς ή κακώς δεν μπορεί να απειληθεί, ούτε από τον Στέφανο Κασσελάκη, ούτε από τον Νίκο Ανδρουλάκη. Ούτε και φαίνεται ότι υπάρχει κάποιου είδους εφεδρεία στα δύο αυτά κόμματα που να μπορεί να τον απειλήσει. Τουλάχιστον όχι σε πρώτο χρόνο. Ούτε και υπάρχει κάποιος «νόμος» στην πολιτική που να βάζει αυτόματα φρένο στην πολιτική κυριαρχία ενός κόμματος μετά από 7 ή 8 χρόνια διακυβέρνησης. Η εμπειρία σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γερμανία ή η Αυστρία, μας πείθει για το ακριβώς αντίθετο!
Κι όσο ο κ. Μητσοτάκης είναι πάνω από τα πράγματα και παίρνει πρωτοβουλίες που πείθουν ότι είναι πράγματι ο πιο «μελετηρός και εργατικός» πρωθυπουργός που πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες από τη χώρα, τόσο η εικόνα του και η απήχηση του πολιτικού του λόγου θα ενδυναμώνονται στην κοινωνία. Κι ίσως θα πρέπει να δούμε και μία άλλη πλευρά: Η σημερινή του κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό δεν έχει σχέση με την προφανή αδυναμία των πολιτικών του αντιπάλων να τον ακολουθήσουν. Αλλά ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης σύρθηκαν σε ακραίες επιλογές, επειδή δεν έβρισκαν άλλον τρόπο για να αυξήσουν τις πιθανότητές τους. Αναζήτησαν το θαύμα σε «κρυφά ταλέντα». Μόνο που δεν υπάρχουν θαύματα στις μέρες μας, ούτε κρυφά ταλέντα. Κι αν υπήρχαν τέτοιοι ταλαντούχοι άνθρωποι, αυτοί σίγουρα δεν είναι οι κκ Ανδρουλάκης και Κασσελάκης.
Θανάσης Μαυρίδης
