Είναι μία ανείπωτη τραγωδία. Είναι τα δικά μας παιδιά αυτά που βρήκαν τον θάνατο σε αυτό το τραγικό δυστύχημα. Και έφυγαν τόσο ξαφνικά από κοντά μας, επειδή κάποιοι άνθρωποι δεν έκαναν την δουλειά τους. Οι σιδηρόδρομοι ήταν μια μεγάλη μαύρη τρύπα και την πληρώσαμε με ανθρώπινες ζωές. Υπάρχουν πολλές ακόμη μαύρες τρύπες σε αυτή την χώρα. Στο μεταξύ υπήρξε υπουργός που παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας, ο Κώστας Καραμανλής. Αυτή είναι σίγουρα είδηση…
Ο σιδηρόδρομος είναι ένα παρατημένο μαγαζί εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για κανέναν. Ούτε και είναι του παρόντος. Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι στην διαχείριση. Στην περίπτωση Δούρου για παράδειγμα δεν υπήρξε ούτε υποψία παραίτησης για λόγους ευθιξίας. Θα μπορούσε και ο κ. Καραμανλής να ψελλίσει κάτι περί βάρδιας, ότι έσκασε το θέμα στην δική του θητεία, όπως είχε κάνει η κυρία Δούρου, αλλά προτίμησε την οδό της παραίτησης. Αυτονόητα πράγματα για μία κανονική δυτική χώρα. Πρωτοφανής εξέλιξη για το χωριό της σύγχρονης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την Ελλάδα. Ο κ. Καραμανλής τόλμησε…
Και οι μαύρες τρύπες; Μας περιμένουν εκεί έξω για να αναμετρηθούμε μαζί τους. Και κάθε φορά που θα τις συναντούμε θα μιλάμε για τις παθογένειες του συστήματος. Για αυτά που έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε.
Προσπάθησε και ο Κώστας Καραμανλής. Αλλά δεν πρόφτασε. Και στο τέλος δεν έχει σημασία ότι δεν του έφτασε ο χρόνος για να ολοκληρώσει το έργο του. Σημασία έχει ότι θρηνούμε τόσα θύματα και δεν έχουμε τρόπο να τα φέρουμε πίσω. Σημασία έχει πάντως και ότι παραιτήθηκε. Κι αυτό είναι ένα ισχυρό μήνυμα προς την ίδια την κοινωνία. Πρέπει να αλλάξουμε. Πρέπει να τρέξουμε για να κλείσουμε όλες τις μαύρες τρύπες του παρελθόντος. Η χώρα αυτή έχει μία και μόνο πιθανότητα για να επιβιώσει: Να γίνει μια κανονική δυτική χώρα. Και στις κανονικές χώρες οι υπουργοί παραιτούνται όταν συμβαίνει κάτι τόσο άσχημο στον χώρο ευθύνης τους…
Ο κ. Καραμανλής εκπροσωπεί μια νέα γενιά πολιτικών. Όπως και ο κ. Μητσοτάκης. Δείχνουν τον δρόμο της ευθύνης. Ο μόνος δρόμος που μπορεί τελικά να οδηγήσει κάπου…
Θανάσης Μαυρίδης
