Στην εποχή της εικόνας έχει σημασία ποιο είναι το «σενάριο» που «πουλάει» μια κυβέρνηση ή ένα κόμμα. Η δημόσια ζωή μας δεν πρέπει να είναι όλη επικοινωνία, αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε τους βασικούς της κανόνες. Ένας εκ των οποίων είναι η κόπωση που επιφέρει στο κοινό η συχνή επανάληψη μιας εικόνας. Πόσο μάλλον όταν ο κόσμος αυτός αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα στην καθημερινότητά του, τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ αυτά που συζητάνε οι μάγοι της επικοινωνίας στα κλειστά γραφεία της εξουσίας…
Είναι δύσκολη η δεύτερη τετραετία. Εξ ορισμού. Όλοι οι πρωθυπουργοί που έχουν κερδίσει δεύτερη θητεία γνωρίζουν ότι τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ μετά τον πέμπτο χρόνο. Ένας λόγος είναι ότι οι περισσότεροι «παίκτες» της αγοράς ποντάρουν στον όποιον αντίπαλο, επειδή η εμπειρία έχει δείξει ότι τα 7 ή τα 8 χρόνια είναι ένα αξεπέραστο (μέχρι σήμερα) ορόσημο. Ένας δεύτερος λόγος είναι η φυσιολογική φθορά που φέρνει ο χρόνος. Όσο καλός και αν είναι ένας υπουργός, φτάνει η ώρα που δείχνει κουρασμένος από τη συχνή επανάληψη των ίδιων πραγμάτων. Η ακόμη χειρότερη εκδοχή αυτής της κατάστασης είναι η αλαζονεία. Και τέλος, μετά από τόσα χρόνια ο κόσμος κουράζεται. Ακόμη κι αν έχει την καλύτερη κυβέρνηση του κόσμου. Είναι στην ανθρώπινη φύση. Ποιος αντέχει, άραγε, να τρώει καθημερινά το ίδιο φαγητό;
Ο κ. Μητσοτάκης έχει με το μέρος του ένα μεγάλο σύμμαχο: Το γεγονός ότι ο μοναδικός ισχυρός πολιτικός αντίπαλός του είναι ο Κανένας. Και μεταξύ ενός πετυχημένου πρωθυπουργού και του Κανένα, ο κόσμος θα διαλέξει στην κρίσιμη ώρα τον καλό πρωθυπουργό. Ακόμη και αν νιώθει ότι στον δρόμο για την κάλπη τον βαραίνουν τα πόδια του. Μόνο και μόνο επειδή βαριέται. Μην το υποτιμάτε, είναι ένα ισχυρό αντικίνητρο για να ασχοληθεί κανείς με τα κοινά…
Σε σχέση με την εικόνα των υπουργών του ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο για να τους πείσει ότι και εκείνοι θα πρέπει με τη σειρά τους να πείσουν ότι προσπαθούν. Ότι έχουν όρεξη για δουλειά και ότι κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Φαινόμενα αλαζονείας δεν έχουμε ακόμη. Αυτό σίγουρα προσμετράται στα θετικά της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Και πάμε στο σενάριο που πουλάει η κυβέρνηση. Το οποίο είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο του 2016, του 2019 και του 2020 και του 2022. Είναι ένα μείγμα μεταρρυθμιστικής πολιτικής και κεντροαριστερής ατζέντας. Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης, το πόσο έξυπνα ο κ. Μητσοτάκης «αφαίρεσε» από την αριστερά την ρητορική της σε θέματα που μέχρι χτες θεωρούσε ότι ήταν στην αποκλειστική δικαιοδοσία της. Όπως τα επιδόματα. Μπορεί οι φιλελεύθεροι να διαφωνούν και ορθώς για την αποτελεσματικότητα τέτοιων μέτρων, αλλά πολιτικά ο κ. Μητσοτάκης πέτυχε να αφοπλίσει τους αντιπάλους του. Καλά όλα αυτά, καλή και η διαχείριση των κρίσεων που απέδειξε τις διαχειριστικές αρετές του κ. Μητσοτάκη, αλλά όλο αυτό δεν συγκινεί πλέον τα πλήθη.
Ο κόσμος έχει ανάγκη από ένα νέο αφήγημα. Το οποίο δεν είναι η αλλαγή της πολιτικής ταυτότητας του κ. Μητσοτάκη. Δεν έχει ζητήσει κανείς να γίνει πιο δεξιός ή πιο αριστερός ο κ. Μητσοτάκης. Και θα ήταν εντελώς παράλογο να ζητήσει κάποιος κάτι τέτοιο από τον οποιονδήποτε. Οι πολίτες, όμως, ζητούν πιο χειροπιαστά πράγματα. Δεν αρκεί, για παράδειγμα, να λέει κάποιος ότι σε μία περιφέρεια έχουν προγραμματιστεί τόσα έργα. Αυτό δεν ενδιαφέρει κάποιον άλλον πέραν από τους μελετητές και τους εργολάβους. Ενδιαφέρει το πόσα έργα έχουν παραδοθεί. Το να επικεντρώνεται, λοιπόν, η επικοινωνία σε πράγματα που δεν είναι σήμερα χειροπιαστά είναι στα μείον της κυβέρνησης.
Το ίδιο ισχύει και για την ακρίβεια. Το να λέει κάποιος ότι «θα» καταπολεμήσει την ακρίβεια ή ότι το έχει ήδη καταφέρει, είναι «ποινικά κολάσιμο» για αυτόν που δυσκολεύεται να αγοράσει τα αναγκαία από το σούπερ μάρκετ. Μπορεί η κυβέρνηση να έχει δίκιο και να έχει όντως κάνει αρκετά. Αλλά και πάλι ο κόσμος θέλει χειροπιαστά πράγματα και όχι υποσχέσεις, διαγράμματα και ανούσιες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Και μιας και μιλάμε για το θέμα της ακρίβειας, έχει σημασία να δούμε τι θα κάνει ένας πρώην μαρξιστής, όπως ο κ. Θεοδωρικάκος. Διότι μόνο αν σκεφτεί κάποιος έξω από το κουτί μπορεί να φέρει ένα αποτέλεσμα, καθώς όσοι επιχείρησαν εντός του γνωστού πλαισίου πέτυχαν μια τρύπα στο νερό.
Το σημαντικό, λοιπόν, είναι ο κ. Μητσοτάκης να αποκτήσει πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου. Και να περιφέρει λύσεις, όπως οι κυνηγοί τα φονευθέντα θηρία και όχι βαρετές εισηγήσεις αδιόρθωτων γραφειοκρατών.
Ο κ. Μητσοτάκης έχει το ταλέντο να αντιλαμβάνεται πόσο και πότε πρέπει να αλλάξει η συνταγή της πολιτικής του. Και πρόκειται πράγματι περί ταλέντου. Αρκεί να βρίσκεται σε εγρήγορση και να μην αφήνει έτσι περιθώρια να εμφανίζονται σημάδια κόπωσης στην κυβέρνησή του.
Θανάσης Μαυρίδης
