Στο κείμενο των 1.300 ομπρελίστας ο συγγραφέας του πολιτικού πονήματος μιλάει ξεκάθαρα για απάτη του μύθου του Στέφανου Κασσελάκη. Τι να σχολιάσουμε πρώτα; Την «απάτη» ή τον «μύθο»; Ποιος μύθος σύντροφοι; Μύθος είναι η φανταστική διήγηση για κατορθώματα ηρώων. Είναι φανταστικό το γεγονός ότι ο Στέφανος σας πήρε το κόμμα μέσα από τα χέρια μέρα μεσημέρι; Κι ύστερα, απάτη; Εκτός κι αν απαντάτε στο θρυλικό ερώτημα της Θεανώς; Τότε που τύλιγε ντολμαδάκια και ρωτούσε στις τηλεοπτικές κάμερες: «Καλά, απατεώνες είμαστε»;
Η στήλη δεν θέλει, αλλά και δεν δύναται να απαντήσει σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελείτο από πολιτικούς απατεώνες που άρπαξαν την εξουσία υποσχόμενοι στον ελληνικό λαό λαγούς με πετραχήλια. Είναι ένα θέμα που θα το λύσει ο … ιστορικός του μέλλοντος, όπως και όλα τα άλλα θέματα που απειλούν σοβαρά και την δική μας «ακεραιότητα», πέραν εκείνη των «αντιπάλων». Για παράδειγμα, αν χαρακτηρίσουμε «απατεώνες» τους Συριζαίους, πως θα χαρακτηρίζαμε τους λαϊκοδεξιούς που συνεργάστηκαν στενά μαζί τους και σήμερα ομιλούν και πάλι εξ ονόματος της Κεντροδεξιάς; Οπότε, ας το αφήσουμε όλο αυτό στην ιστορία. Να φύγει, τέλος πάντων, από εμάς.
Αλλά έχουμε ένα άλλο ερώτημα για τους ομπρελίστας. Μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν έχουν ιδιαίτερη συμπάθεια στον Στέφανο, στον Τάιλερ και στον σκύλο τους. Αλλά συμμετείχαν σε μία πολιτική διαδικασία. Ήταν και εκείνοι εκεί. Δεν μας είπαν τότε ότι θα αποχωρούσαν από το κόμμα αν έχαναν. Και επιπλέον! Πού είναι η πολιτική τους διορατικότητα; Πόση φαντασία πρέπει να έχει ένας μέσος άνθρωπος για να καταλάβει ότι ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ήταν ο θείος που έφτασε από το Σικάγο και μοίρασε καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, αλλά ο εκλεκτός της παρέας του Αλέξη Τσίπρα;
Αυτό που προσπαθούμε να πούμε στους αξιαγάπητους συντρόφους της Ομπρέλας είναι ότι ακριβώς επειδή είναι «ανοικτό βιβλίο», οι αντίπαλοί τους, τους έχουν «διαβάσει» και τους οδηγούν από το ένα λάθος στο άλλο. Όσο λάθος ήταν το γεγονός ότι αποδέχτηκαν την υποψηφιότητα Κασσελάκη, άλλο τόσο λάθος είναι να αποχωρήσουν από το κόμμα, από το ίδιο τους το σπίτι.
Κανονικά, συμπαθείς και κατατρεγμένοι σύντροφοι της αντίπερα όχθης, θα πρέπει να μείνετε μέσα στο κόμμα και να ψήσετε το ψάρι στα χείλη του Στέφανου, του Παύλου και εκείνου του παμπόνηρου Νίκου Παπά που κρύβεται στο παρασκήνιο κι αυτής της νέας θαυμαστής πολιτικής παράστασης. Αλλά εσείς τι κάνετε; Τους διευκολύνετε με την αποχώρησή σας.
Θα ρωτήσετε τώρα τι κόφτει έναν νεοφιλελεύθερο, για τι θα κάνει μια χούφτα ανθρώποι της ριζοσπαστικής αριστεράς. Καλά θα κάνετε! Είπαμε να σας βοηθήσουμε, επειδή έχουμε πείρα από τους Πολάκηδες και τους Παππάδες. Εσείς τους είχατε ως χθες φίλους και συνεργάτες. Ας προσέχατε! Ήταν απολύτως βέβαιο ότι μία μέρα θα τους είχατε και αντιπάλους. Και μάλιστα από μειονεκτική θέση. Κι εμείς οι φιλελέδες είμαστε πονόψυχοι ανθρώποι και δεν αντέχουμε την αδικία. Είμαστε με τους κατατρεγμένους ανθρώπους. Και δεν μπορούμε να υποφέρουμε βλέποντάς σας να γίνεστε μουσαφιραίοι στο ίδιο σας το κόμμα. Για τέτοιο δράμα μιλάμε...
Θανάσης Μαυρίδης
