Κάποτε έλεγαν ότι ο Λαμπράκης ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις. Δεν ξέρω πόσο ακριβές είναι αυτό, αν πρόκειται για αστικό μύθο ή πραγματικότητα. Αλλά σίγουρα πολλοί θα ζήλευαν έναν τέτοιο ρόλο, επειδή θεωρούν γοητευτικό να έχουν την αίσθηση ότι παίζουν σκάκι, ότι καθορίζουν τις εξελίξεις κατά πως τις έχουν τακτοποιημένες στο κεφάλι τους και ότι οι ζωές των άλλων ανθρώπων εξαρτώνται από τα δικά τους κέφια. Πόσο μάλλον όταν οι άνθρωποι αυτοί έχουν χρήματα!
Ο πλούτος είναι θεμιτός. Το αθέμιτο είναι να πιστεύει κανείς ότι η Δημοκρατία είναι ένα παιγνίδι στα χέρια του και το εξοργιστικό να αποδεικνύεται ότι έχει … δίκιο! Η Ελληνική Δημοκρατία είναι ισχυρή, αλλά την ίδια ώρα και αφελής, στον βαθμό που πιστεύει ότι είναι δυνατόν να ελέγξει αντιθεσμικές συμπεριφορές χωρίς να έχει φροντίσει η ίδια να θωρακιστεί θεσμικά.
Η ελληνική πραγματικότητα είναι τόσο ρηχή που είναι τελικά εύκολο για έναν ισχυρό του χρήματος να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες: Να απαιτεί να συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας, να αλλάζει σε μία νύκτα νόμους που απειλούν τα συμφέροντά του, προσωπικά ή εταιρικά, να «προτείνει» τον επόμενο Πρωθυπουργό ή ακόμη και Πρόεδρο της Δημοκρατίας (πριν καιρό είχαν προκρίνει ακόμη και το σχέδιο προσέγγισης του Αλέξη Τσίπρα με τον … Βαγγέλη Βενιζέλο). Για τους υπουργούς δεν το συζητάμε! Θα ήθελε να προκαλεί ανά πάσα ώρα και στιγμή έναν ανασχηματισμό για να «αναδιατάξει» το … πολιτικό σκηνικό…
Θα πει κάποιος ότι αυτά συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο. Σε έναν βαθμό ναι. Το θέμα είναι σε ποιον βαθμό! Αυτό κρίνει στο τέλος και την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Από τη δυνατότητα δηλαδή που δίδεται σε ένα άτομο ή σε μια ομάδα ανθρώπων να δοκιμάσουν τις αντοχές της και τελικά να επιβάλλουν την άποψή τους σε βάρος των πλειοψηφιών. Είναι κι αυτή μια μορφή δικτατορίας.
Όλο αυτό έχει στο τέλος και ένα οικονομικό αποτέλεσμα ή καλύτερα ένα οικονομικό αποτύπωμα. Ναι μεν υπάρχει το στοιχείο του παίγνιου, αλλά το ίδιο ισχυρό είναι το κίνητρο του κέρδους! Για παράδειγμα, πολλοί ισχυροί παράγοντες της επιχειρηματικής ζωής στήριξαν με πάθος στα χρόνια των πρώτων χρόνων των μνημονίων την προοπτική μιας αριστερής λύσης. Ναι, υπήρχαν βιομήχανοι που δήλωναν … αριστεροί. Η ουσία είναι ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησαν να αλλάξουν υπέρ τους, τους συσχετισμούς στην αγορά. Και το … κατάφεραν! Στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν πιο ισχυροί, πιο πλούσιοι…
Κάποιος που έχει κερδίσει σε ένα πεδίο, είναι λογικό να δοκιμάζει και πάλι! Χτες ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα; Κάτι άλλο, αφού η επιλογή Κασσελάκη αποδείχτηκε λίγη για τις δικές τους φιλοδοξίες. Έχοντας συνειδητοποιήσει, πλέον, ότι η ΝΔ θα είναι για αρκετό χρονικό διάστημα κυβέρνηση, το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στην … επόμενη ημέρα! Προσπαθούν, δηλαδή, να ελέγξουν τις εξελίξεις, ποντάροντας σε περισσότερα από ένα πρόσωπα που θα μπορούσαν να διαδεχτούν τον κ. Μητσοτάκη. Το ερώτημα είναι αν ρώτησαν τον κ. Μητσοτάκη αν σκέφτεται να … αποσυρθεί! Προφανώς και όχι! Επειδή δεν έχουν μάθει ότι ο κόσμος αυτός μπορεί να κινηθεί και έξω από τα δικά τους θέλω. Κι αυτά περιορίζονται σε αυτή τη φάση στο να δουν τον κ. Μητσοτάκη να χάνει στις ευρωεκλογές και να προωθήσουν έτσι τη δική τους ατζέντα.
Θανάσης Μαυρίδης
