Ότι ο αείμνηστος Λαμπράκης ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις, είναι αυταπόδεικτο και ξεπερνά τα όρια κι αυτού ακόμη του αστικού μύθου που συνόδευε την απίστευτα μεγάλη ισχύ του εκδότη. Το ότι κάποιοι συνυπήρξαν μαζί του σε ένα δωμάτιο, δεν σημαίνει ότι είναι σε θέση και να τον «αντιγράψουν». Κι υπάρχει μια σημαντική διαφορά σε σχέση με εκείνες τις εποχές: Η κληρονομιά μιας χρεοκοπίας. Ίσως γι αυτό οι ίδιοι αυτοί «κύκλοι» ήθελαν το 2015 να βγάλουν τη χώρα από την Ευρώπη. Για να μαγειρεύουν ανενόχλητοι τα σενάριά τους…
Δεν είναι μυστικό ότι το 2015 προέκυψε από μια μεγάλη και ετερόκλητη συμμαχία. Η κυβέρνηση Σαμαρά υπονομεύτηκε από αυτούς τους επιχειρηματικούς και πολιτικούς κύκλους που ήθελαν τη χώρα έξω από την Ευρώπη. Ήθελαν μια Ελλάδα έξω από το θεσμικό πλαίσιο της Ευρώπης, έτσι ώστε να ελέγχουν πλήρως τα πάντα. Το κατηγορητήριο της Novartis που ακολούθησε στη συνέχεια δεν ήταν τυχαίο. Το ότι σε μια στιγμή που αισθανόντουσαν ότι ήλεγχαν τους … αρμούς της εξουσίας, έβαλαν σε ένα τσουβάλι όλους τους πολιτικούς τους εχθρούς και δοκίμασαν να τους εξαφανίσουν στα βάθη της θάλασσας. Ή καλύτερα, στα μανταλάκια των εφημερίδων.
Ήταν μια ένδειξη τι θα είχε συμβεί αν το «όχι» γινότανε τελικά «όχι». Μόνο που τότε οι δήθεν υπερασπιστές της ελεύθερης δημοσιογραφίας δεν θυμήθηκαν να πουν μία κουβέντα για την πρωτοφανή αυτή μεθόδευση. Ήταν απασχολημένοι με την υλοποίηση του σχεδίου Τσίπρα για τον έλεγχο των μεγάλων εκδοτικών Οργανισμών της χώρας…
Όχι ότι τα οικονομικά συμφέροντα που ώθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και την ακροδεξιά του Καμμένου στην εξουσία έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για τις εξελίξεις. Αντιμετωπίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως ένα ατύχημα που κάποια στιγμή θα είναι σαν να μην έχει συμβεί. Οπότε και μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Την επιστροφή σε εποχές που ένας εκδοτικός οργανισμός μπορούσε να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, που οι ίδιοι διόριζαν τον υπουργό των Οικονομικών και που ο κάθε ένας εξ αυτών ήταν ο εκπρόσωπος μιας μεγάλης ξένης δύναμης στη χώρα.
Το μεγάλο «λάθος» του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ότι με τη δυσάρεστη υπόθεση των υποκλοπών επέτρεψε σε αυτούς τους κυρίους να μιλούν για τους … θεσμούς, όταν στην πράξη όλοι αυτοί έχουν χρησιμοποιήσει τους θεσμούς ως κουρελόχαρτα και ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Ακόμη πιο δυσάρεστο είναι ότι ένας πετυχημένος κατά γενική ομολογία πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς, συμμάχησε με τους υβριστές του. Αυτοί που χτες τον έστηναν στα δύο μέτρα, σήμερα έχουν ρίξει γύρω του προστατευτικό δίκτυ.
Αν κάτι απέτρεψε το 2015 το «όχι» να γίνει «όχι» ήταν η προοπτική μιας δεύτερης και πιο οδυνηρής χρεοκοπίας. Στον σύγχρονο κόσμο μας δεν είναι αρκετό να κλείνει κανείς τα σύνορά του και να υποκρίνεται ότι ζει σε ένα γαλατικό χωριό. Η μαζικότητα των διαδηλώσεων του «ναι» τους έπεισε ότι η επόμενη ημέρα δεν θα ήταν σαν κι εκείνες του παρελθόντος που έριχναν κυβερνήσεις και δεν έδιναν λογαριασμό σε κάποιον. Και κυρίως χωρίς οι ίδιοι να έχουν επιπτώσεις.
Αρκεί αυτό να τους αποτρέψει και σήμερα; Ίσως και όχι! Το 2015 ήταν ακόμη νωπή η χρεοκοπία. Σήμερα έχει περάσει από τότε αρκετός καιρός. Σαν να πρόκειται για κάτι που έγινε κάπου κάποτε και όχι σε αυτήν τη γη μόλις χτες. Η θρασύτητα ορισμένων που ακόμη και σήμερα και έπειτα απ’ ότι έχει γίνει συνεχίζουν να κουνούν το δάκτυλο σαν να είναι τα θύματα και όχι οι θύτες, είναι απόδειξη ότι η κληρονομιά των χρόνων της χρεοκοπίας δεν έχει αξιοποιηθεί καταλλήλως. Δεν πήραμε το μάθημά μας…
Θανάσης Μαυρίδης
