Ας πούμε ότι φτάνουν 100.000 πρόσφυγες από την Τουρκία στον Έβρο και πιέζουν ασφυκτικά (με την βοήθεια των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας) να «πέσει» επί της ουσίας το τείχος. Την ίδια ώρα (ας πούμε) ότι άλλες είκοσι ή τριάντα χιλιάδες πρόσφυγες προσπαθούν να περάσουν με βάρκες στα νησιά. Τι κάνουμε; Ας βγουν από τώρα τα κόμματα και να πάρουν ανοικτά θέση. Χωρίς ναι μεν αλλά. Ξεκάθαρη θέση…
Πρόκειται για πρόσφυγες! Σύμφωνοι. Δεν φεύγουν όμως από μία εμπόλεμη ζώνη. Ζουν εδώ και χρόνια ασφαλείς στην Τουρκία. Οπότε; Το γεγονός ότι οι τουρκική κυβέρνηση τους χρησιμοποιεί και μάλιστα σε βάρος της εθνικής ασφάλειας της χώρας μας, είναι το πρώτο μας μέλημα. Σαν να λέμε ότι οι πρόσφυγες χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινη ασπίδα και με αντικειμενικό στόχο να πέσουν όλες οι άμυνες της χώρας μας. Προς τι αυτή η σπουδή; Αφελείς δεν είμαστε.
Λέμε και πολύ σωστά ότι το προσφυγικό είναι πρόβλημα της Ευρώπης και όχι της Ελλάδας. Σύμφωνοι! Αλλά αυτό δεν πρόκειται να ανατρέψει μια πιθανή δυσάρεστη κατάσταση στα σύνορά μας. Να θυμηθούμε τι είχε συμβεί στον Έβρο στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Μητσοτάκη και να υπολογίσουμε ότι αυτή την φορά η πίεση θα είναι μεγαλύτερη. Όχι μόνο γιατί οι Τούρκοι είναι υποψιασμένοι για την δυνατότητα αποτροπής που διαθέτουμε, αλλά και διότι χρειάζονται επειγόντως ένα αφήγημα σε βάρος της Ελλάδας.
Κάποιοι ανθρωπιστές θα πουν ότι πρέπει να ανοίξουμε τα σύνορα. Πολύ καλά! Για πόσους ανθρώπους, είναι η ερώτηση. Αν τα ανοίξουμε για 100.000, ποιος μας λέει ότι δεν θα έρθουν έπειτα άλλες 200.000 και άλλες 300.000 και άλλοι τόσοι και όσοι απαιτούνται για να καταρρεύσουν οι δομές στην Ελλάδα; Οι ίδιοι θα μας πουν να πιέσουμε την Ευρώπη να πάρει ένα μέρος απ’ αυτούς τους πρόσφυγες. Θα έχουν ξεχάσει τι είχε συμβεί επί ΣΥΡΙΖΑ, όταν η Ευρώπη έκλεισε τα σύνορά της στην Ελλάδα. Και δεν απαντούν την ίδια ώρα γιατί η πίεση των Τούρκων πέφτει στα ελληνικά σύνορα και όχι στα βουλγαρικά…
Θα μας μιλήσουν ακόμη για τις διεθνείς συμβάσεις. Μόνο που αυτές φτιάχτηκαν για πρόσφυγες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα για την ζωή τους σε εμπόλεμες ζώνες και όχι για ανθρώπους που έρχονται από έναν ασφαλή προορισμό και με αντικειμενικό στόχο να πληγεί η χώρα. Εδώ δεν μιλάμε για ένα κύμα προσφύγων, αλλά για έναν υβριδικό πόλεμο που έχει κηρύξει η Τουρκία στην Ελλάδα.
Προς το παρόν έχουμε μόνο απειλές. Ότι ξεκινούν τα καραβάνια, κάτι σαν το «θα έρθουμε ξαφνικά μία νύκτα». Μπορεί να μείνει στο επίπεδο των απειλών. Κατά πάσα πιθανότητα θα προχωρήσουν ένα ή περισσότερα βήματα πιο πέρα. Πόσο; Εξαρτάται και από εμάς. Πόσο αποφασισμένοι και πόσο ενωμένοι θα είμαστε. Αν παρουσιαστεί ρήγμα στο εσωτερικό, τότε οι πιέσεις θα πολλαπλασιαστούν. Και στα σύνορα και σε μερίδα του διεθνούς Τύπου.
Τι κάνουμε, λοιπόν; Πως αντιμετωπίζουμε τα προβοκατόρικα δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο; Τις ΜΚΟ; Όλοι εναντίον μας; Όχι! Η Τουρκία είναι απέναντί μας. Οι πρόσφυγες είναι θύματα μιας κατάστασης. Αλλά δεν βρίσκονται στην Συρία. Στην ασφαλή χώρα Τουρκία βρίσκονται, η οποία Τουρκία έχει πάρει δισεκατομμύρια ευρώ γι αυτό τον λόγο…
Θανάσης Μαυρίδης
