Ολοένα και περισσότερες αποδείξεις καταδεικνύουν ότι η Κίνα καταπατά ευρέως τα ανθρώπινα δικαιώματα και εφαρμόζει μέχρι και εξαναγκαστικό πληθυσμιακό έλεγχο στην μειονότητά της των Ουιγούρων. Μια έρευνα του Associated Press που δημοσιεύθηκε στα τέλη του Ιουνίου καταδεικνύει ότι ενώ το ποσοστό των επεμβάσεων μόνιμης στείρωσης στην Κίνα μειώνεται σε εθνικό επίπεδο, το αντίστοιχο ποσοστό στο Σιντσιάνγκ, όπου ζουν πολλοί Ουιγούροι, έχει εκτοξευθεί. Πολλές από αυτές τις επεμβάσεις δεν ήταν εθελούσιες. Πολλές γυναίκες της μειονότητας στειρώνονται εξαναγκαστικά αφού αποκτήσουν δύο παιδιά, καθώς το τρίτο παιδί είναι παράνομο στην Κίνα. Η πολιτική των δύο παιδιών αντικατέστησε την προηγούμενη πολιτική του ενός παιδιού στην Κίνα το 2016.
Η τεράστια βαρβαρότητα του τι συμβαίνει στον πληθυσμό των Ουιγούρων της Κίνας υπογραμμίζει την έλλειψη ανθρωπιάς της κινεζικής πολιτικής των δύο παιδιών και την ανάγκη καταπολέμησης της νοοτροπίας που την πλαισιώνει. Ο τρόπος με τον οποίο εφαρμόζεται αυτή η πολιτική επηρεάζεται από προκαταλήψεις εναντίον των μειονοτήτων, αλλά οι αρχές δικαιολογούν την πολιτική χρησιμοποιώντας νεο-μαλθουσιανισμό, που ορίζεται ως ο φόβος ότι ένα μεγάλο μέγεθος πληθυσμού θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανθρωπιστική και οικολογική καταστροφή και ότι η αντιμετώπιση του λεγόμενου υπερπληθυσμού είναι συνεπώς ένα επείγον πρόβλημα. “Οι εντάσεις μεταξύ του πληθυσμού, των πόρων και του περιβάλλοντος δεν θα αλλάξουν θεμελιωδώς” επισημαίνει το Κρατικό Συμβούλιο της Κίνας, στο εθνικό πλάνο ανάπτυξης του πληθυσμού για το 2016-2030 που δημοσιεύθηκε το 2017. Το πλάνο διευκρινίζει, σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Σινχουά, ότι η κυβέρνηση πρέπει να συνεχίσει να εφαρμόζει την “πολιτική των δύο παιδιών για να προάγει την ισορροπημένη ανάπτυξη του πληθυσμού”.
Δυστυχώς, η άποψη ότι κάποιες ομάδες αξίζουν λιγότερο να κάνουν παιδιά από κάποιες άλλες συχνά πηγαίνει χέρι-χέρι με τον νεο-μαλθουσιανισμό, τόσο ιστορικά, όσο και σήμερα. Η κινεζική κυβέρνηση υποβάλει τους Ουιγούρους σε αυστηρή εφαρμογή του κρατικού ορίου των δύο παιδιών, χρησιμοποιώντας τις ανησυχίες για τον υπερπληθυσμού και την σπανιότητα των πόρων ως μέρος ενός προκαλύμματος για να κάνει πιο αποδεκτή την εξαναγκαστική μείωση του πληθυσμού.
Η νεο-μαλθουσιανική νοοτροπία έχει κάνει πολλούς ανθρώπους έξω από την Κίνα να κάνουν τα στραβά μάτια στην εξαναγκαστική φύση της πολιτικής του ενός παιδιού (σήμερα των δύο παιδιών). Ήδη από το 2018, ο καθηγητής δικαίου του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Dan Guttman είπε στο Harvard Political Review: “Με την πολιτική του ενός παιδιού, η Κίνα έθεσε σε εφαρμογή τον πιο αποτελεσματικό κανόνα αλλαγής του κλίματος στον κόσμο”.
Μάλιστα, δυτικοί επαγγελματίες της ανάπτυξης αρχικά ενθάρρυναν τα όρια γεννήσεων της Κίνας. Το 1983, το Ταμείο Πληθυσμού των Ηνωμένων Εθνών απένειμε βραβείο στον Τσιάν Σινζόνγκ, τον επικαφαλής της Κρατικής Επιτροπής Οικογενειακού Προγραμματισμού της Κίνας και υπεύθυνο για την πολιτική του ενός παιδιού της χώρας, καθώς και στην πρωθυπουργό της Ινδίας Ίντιρα Γκάντι, η οποία κήρυξε εθνική “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ανέστειλε τις ελευθερίες του πολίτη και επέβαλε στειρώσεις σε μαζική κλίμακα κατά το διάστημα 1975-7.
Οι φόβοι ότι χωρίς εξαναγκασμό η Κίνα θα γνώριζε μια επιβλαβή για το περιβάλλον “πληθυσμιακή έκρηξη” είναι αβάσιμοι. Το ποσοστό γεννήσεων της Κίνας θα μειωνόταν και χωρίς εξαναγκασμό, κατά την κανονική πορεία της οικονομικής ανάπτυξης. Σήμερα, ακόμη και στην υποσαχάρια Αφρική, τη φτωχότερη περιοχή του κόσμου, τα ποσοστά γεννήσεων μειώνονται εθελουσίως. Οι προβλέψεις της ανάπτυξης του παγκόσμιου πληθυσμού καταδεικνύουν ότι ο συνολικός πληθυσμός του πλανήτη θα μειωθεί μακροπρόθεσμα. Ακόμη, η πληθυσμιακή αύξηση μπορεί να συνδυαστεί με άνοδο της ευημερίας. Η εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη της Κίνας και η εξάλειψη της φτώχειας τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε το αποτέλεσμα οικονομικής φιλελευθεροποίησης και της μη ρύθμισης του επιτρεπτού αριθμού γεννήσεων των γυναικών.
Ενώ πολλές αναφορές για εξαναγκαστικές στειρώσεις και αμβλώσεις έχουν εμφανιστεί από την κοινότητα των Ουιγούρων, δεν εξαιρείται από αυτές και η εθνοτική μειονότητα των Χαν. Ακόμη και καθώς η εθνική κυβέρνηση της Κίνας ανησυχεί σήμερα για την επίπτωση της μείωσης του ποσοστού των γεννήσεων στην οικονομία της χώρας, πολλές τοπικές κυβερνήσεις που διψούν για εισόδημα σε ολόκληρη την Κίνα συνεχίζουν να επιβάλλουν πρόστιμα σε ζευγάρια για παράνομες γεννήσεις και να επιβάλλουν όρια.
Για παράδειγμα, πέρσι ένα ζευγάρι στην επαρχία Σανντόνγκ που δεν μπορούσε να πληρώσει πρόστιμο ύψους 9.570 δολαρίων για παράβαση των ρυθμίσεων του οικογενειακού προγραμματισμού είδε τις οικονομίες του (περίπου 3.000 δολάρια) να κατάσχονται. Επίσης πέρσι, μιά δασκάλα στο Γκουανντόνγκ έχασε τη δουλειά της αφού γέννησε ένα τρίτο παιδί κατά παράβαση της πολιτικής των δύο παιδιών. Υπάρχουν σήμερα πολλά ελπιδοφόρα σημάδια ότι η κινεζική κυβέρνηση μπορεί να κινηθεί στην κατεύθυνση της άρσης των ορίων γεννήσεων, αλλά αυτό δεν έχει ακόμη συμβεί.
Σήμερα, η νεο-μαλθουσιανή σκέψη γνωρίζει αναβίωση. Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του 2020 στην Ελβετία, η διάσημη πρωτευοντολόγος Jane Goodall δήλωσε: “Όλα αυτά τα [περιβαλλοντικά] ζητήματα για τα οποία μιλάμε δεν θα αποτελούσαν πρόβλημα αν το μέγεθος του πληθυσμού σήμερα ήταν αυτό που ήταν πριν από 500 χρόνια”. Ο παγκόσμιος πληθυσμός πριν από 500 χρόνια εκτιμάται σε 420-540 εκατομμύρια ανθρώπους, ή περίπου 6,7 δισεκατομμύρια λιγότερους ανθρώπους απ’ ό,τι σήμερα.
Η Goodall δεν είναι η μόνη που πιστεύει ότι η αύξηση του πληθυσμού είναι ένα επείγον πρόβλημα. Διάσημες προσωπικότητες, από τον Πρίγκιπα Χάρρι και τον Bill Nye “The Science Guy” μέχρι τον τηλεοπτικό παρουσιαστή Bill Maher έχουν εκφράσει προσφάτως φόβους για τον υπερπληθυσμό. Πέρσι, η βουλευτής Alexandria Ocasio‐Cortez (D-NY) αμφισβήτησε την ηθικότητα των γεννήσεων ενόψει της κλιματικής αλλαγής ρωτώντας “Παραμένει σωστό να κάνει κανείς παιδιά;”.
Η αντίκρουση του νεο-μαλθουσιανισμού έχει εξαιρετικά κρίσιμη σημασία σήμερα δεδομένης της πρόσφατης κυριαρχίας αυτού του είδους σκέψεις. Για να μάθετε περισσότερα για την ιστορία του εξαναγκαστικού πληθυσμιακού ελέγχου που εμπνέεται από τον νεο-μαλθουσιανισμό, και τις προβληματικές πολιτικές που παραμένουν και σήμερα - συμπεριλαμβανομένων των μαζικών στειρώσεων των γυναικών Ουιγούρων - μπορείτε να διαβάσετε το νέο μου άρθρο με τίτλο Neo‐Malthusianism and Coercive Population Control in China and India.
--
Η Chelsea Follet εργάζεται στο Cato Institute ως ερευνήτρια και υπεύθυνη έκδοσης του HumanProgress.org.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 21 Ιουλίου 2020 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
