Γράφει ο Richard Fulmer
«Ο κομμουνισμός λειτούργησε πολύ καλά για τους πρώτους Χριστιανούς (Πράξεις 2: 44-45)».
Οι πρώτοι Χριστιανοί μοιράζονταν τα εγκόσμια υπάρχοντά τους σε εθελοντική βάση. Οι κομμουνιστές και σοσιαλιστές παίρνουν τα υπάρχοντα των άλλων με τη βία. Όπως είπε κάποτε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, «Ο σοσιαλισμός της χριστιανικής εποχής βασίστηκε στην ιδέα ότι ‘όλα τα δικά μου είναι δικά σου’, αλλά ο σοσιαλισμός του σήμερα βασίζεται στην ιδέα ότι ‘όλα τα δικά σου είναι δικά μου’.
Στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ο Σαμαρείτης επέλεξε ελεύθερα να χρησιμοποιήσει τον χρόνο και τους πόρους του για να βοηθήσει τον πληρωμένο άνδρα. Δεν ψήφισε για να αναγκάσει άλλους να το κάνουν στη θέση του. Όπως και οι προοδευτικοί, έτσι και οι φιλελεύθεροι πιστεύουμε στο να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας. Σε αντίθεση με τους προοδευτικούς όμως, πιστεύουμε ότι η συμπόνια πρέπει να είναι εθελούσια και όχι εξαναγκαστική.
“Ο Καρλ Μαρξ πήρε τον ορισμό του για την οικονομική δικαιοσύνη («από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του») από τη Βίβλο”.
Οι σοσιαλιστές λένε ότι θέλουν μια οικονομία βασισμένη στον κανόνα: «Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Τα κίνητρα στο πλαίσιο ενός τέτοιου συστήματος είναι να επιδεικνύει κανείς την ελάχιστη ικανότητα και τη μέγιστη ανάγκη.
Σε μια ελεύθερη αγορά, οι άνθρωποι παράγουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους και ανταμείβονται ανάλογα με τα οφέλη που παρέχουν στους άλλους ανθρώπους - όπως αυτά κρίνονται από αυτούς τους άλλους ανθρώπους. Το κίνητρο, επομένως, είναι να παράγουμε αυτό που θέλουν οι άλλοι σε τιμές που είναι πρόθυμοι και ικανοί να πληρώσουν.
Οι υποστηρικτές του κυβερνητικού ελέγχου συχνά παραδέχονται ότι οι ελεύθερες αγορές παράγουν τα αγαθά, αλλά υποστηρίζουν ότι οι κυβερνήσεις τα διανέμουν πιο δίκαια. Μιλούν για ανθρώπους που, λόγω ηλικίας ή αναπηρίας, είναι ανίκανοι να παράγουν οτιδήποτε, και υποστηρίζουν ότι το κράτος πρέπει να ελέγχει την οικονομία για να μπορέσει να αναδιανείμει αγαθά σε αυτούς τους λίγους.
Αλλά η επιβράβευση της ανάγκης παράγει ολοένα και περισσότερη ανάγκη, προσθέτοντας σε όσους δεν μπορούν να παράγουν και εκείνους που δεν το θέλουν. Και η φορολόγηση της αποδεδειγμένης ικανότητας αποφέρει λιγότερη αποδεδειγμένη ικανότητα. Η ανάγκη, την οποία ο σοσιαλισμός ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζει, υπό τον σοσιαλισμό μόνο διογκώνεται. Αντίθετα, στην ελεύθερη αγορά, η παραγωγή και όχι η ανάγκη αποδίδει, άρα η παραγωγή αυξάνεται και η ανάγκη μειώνεται.
Η επιλογή μεταξύ του κρατικού ελέγχου και της ελεύθερης αγοράς ισοδυναμεί με την επιλογή μεταξύ αφενός της εξαναγκαστικής αντιμετώπισης της ολοένα και αυξανόμενης ανάγκης από το κράτος εν μέσω μιας ολοένα και αυξανόμενης φτώχειας, και αφετέρου της εθελούσιας αντιμετώπισης μιας ολοένα και συρρικνούμενης ανάγκης από τα άτομα εν μέσω ενός ολοένα και αυξανόμενου πλούτου.
“Ο σοσιαλισμός αναδιανέμει τον πλούτο, κάνοντας την κοινωνία δικαιότερη”.
Δικαιοσύνη σημαίνει να δίνεις στον καθένα αυτό που του αναλογεί - αυτό που κέρδισε. Η αναδιανομή δίνει σε κάποιους αυτό που ανήκει σε άλλους - πρόκειται το αντίθετο της δικαιοσύνης. Όπως ρώτησε ο οικονομολόγος Τόμας Σόουελ, «Ποιο ακριβώς είναι το ‘δίκαιο μερίδιο’ σας από κάτι για το οποίο έχει εργαστεί κάποιος άλλος;”.
* Ο Richard Fulmer εργάστηκε ως μηχανικός και αναλυτής συστημάτων στον βιομηχανικό κλάδο. Σήμερα εργάζεται ως αρθρογράφος.
** Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 19 Ιουλίου 2022 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια της της Library of Economics and Liberty και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
