Του Ben Johnson
Όταν ρωτήθηκαν δημοκράτες σοσιαλιστές τι θα έχτιζαν στη θέση των νέων γραφείων της Amazon τώρα που η Alexandria Ocasio-Cortez τα έδιωξε από το Queens, η απάντηση ήταν “μια γκιλοτίνα”. Αυτή η απάντηση, που περιέχεται σε ένα εις βάθος πορτρέτο των νέων σοσιαλιστών στο περιοδικό New York, καταδεικνύει πλήρως τη διαφορά ανάμεσα στην κοσμοθεώρηση των κοσμικών κολλεκτιβιστών και όσων πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά.
Μπορεί κανείς ως προς αυτό να χρησιμοποιήσει τη μεταφορά του εμπεριστατωμένου δοκιμίου του Simon van Zuylen-Wood ότι ο σοσιαλισμός σήμερα έχει ως πυλώνες τον φθόνο, την άγνοια και την πίστη.
Οι δημοκρατικοί σοσιαλιστές μισούν τους δισεκατομμυριούχους
Οι νέοι σοσιαλιστές, όπως υποδηλώνει η από πλευράς τους εύκολη υιοθέτηση των αποκεφαλισμών, παρά τη ρητορική τους περί αλληλεγγύης με την ανθρωπότητα που υποφέρει αδιαφορούν για τη θεμελιώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια των αντιπάλων τους. Το σχόλιο περί γκιλοτίνας δεν είναι μια απλή παρεκτροπή. Όπως γράφει ο van Zuylen-Wood “Το περιοδικό Jacobin - που πήρε το όνομά του από τους εξεγερθέντες που ετέθησαν επικεφαλής της δολοφονικής περιόδου της Τρομοκρατίας κατά τη Γαλλική Επανάσταση - αυξάνει διαρκώς την επιρροή του από την ίδρυσή του το 2010”.
Το να οδηγηθεί ο Jeff Bezos στο ικρίωμα για το έγκλημα ότι προσέφερε θέσεις εργασίας σε ανθρώπους φαίνεται μια ιδιαίτερα σκληρή ποινή, εκτός εάν κάποιος χωρίζει τον κόσμο σε δυο ερμητικά κλειστά στρατόπεδα καταπιεστών και απελευθερωτών. Μπορεί κανείς να ακούσει αυτή την ηχώ της περιφρόνησης στη συμβολή του οικοδεσπότη του podcast Chapo Trap House, ο οποίος επεσήμανε στους νέους σοσιαλιστές ότι θα πρέπει να βρουν μια “έξυπνη απάντηση” για να δίνουν όταν τους ρωτούν πώς σκοπεύουν να χρηματοδοτήσουν τις πολιτικές που προτείνουν:
“Η έξυπνη απάντηση είναι: 'Όλοι οι αριθμοί είναι σωστοί. Τα στοιχεία για το έλλειμμα είναι σωστά. Αλλά γ--α το έλλειμμα καθώς δεν είναι πραγματικό και δεν έχει σημασία”. Το ακροατήριο επευφημούσε. Μια εναλλακτική, είπε, είναι “να μετατρέψουμε όλους τους σημερινούς δισεκατομμυριούχους σε εκατομμυριούχους - ή σε πολτό”.
Τα σχόλιά του αποκαλύπτουν όχι μόνο μια ανατριχιαστική απανθρωπιά αλλά και μια μεγάλη άγνοια που εντοπίζεται μεταξύ των σοσιαλιστών - όχι μόνο στο πεδίο των οικονομικών αλλά και ως προς το τι ακριβώς είναι ο σοσιαλισμός.
Η παρερμηνεία του κομμουνισμού είναι πλέον δημοφιλής
Η ευρεία αποδοχή της κατευθυνόμενης οικονομίας οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι ο νεφελώδης σοσιαλισμός έγινε πιο δημοφιλής μεταξύ όσων γεννήθηκαν μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου. “Η λέξη είχε χάσει το νόημά της όταν πια ξαναέγινε δημοφιλής” γράφει ο van Zuylen-Wood, και οι ιδεαλιστές υποστηρικτές της προβάλουν πρόθυμα τις ελπίδες και τις επιθυμίες τους σ' αυτήν. Μια πρόσφατη έρευνα κοινής γνώμης της Gallup κατέδειξε ότι μόλις 17% των Αμερικανών δίνουν έναν ορθό ορισμό στον σοσιαλισμό - και η σύγχυση αυτή δεν περιορίζεται στους καθημερινούς Αμερικανούς, αλλά και διαδίδεται μέσω των πιο ενεργών προσηλιτιστών της ιδεολογίας αυτής.
Η Ash Sarkar - η νεαρή Βρετανίδα αρθρογράφος που προβλήθηκε από την Teen Vogue γιατί φώναξε στον δημοσιογράφο Piers Morgan “είμαι κυριολεκτικά κομμουνίστρια' - προάγει μεταξύ των ακολούθων της έναν “fun κομμουνισμό”. “Ο κομμουνισμός είναι η πίστη στη δύναμη των ανθρώπων να οργανώνουν τις ζωές τους ως άτομα - τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές ζωές τους - χωρίς να διευθύνονται από κάποιο κράτος - είπε στον αριστερό ομοϊδεάτη της Owen Jones. Σε μια άλλη περίσταση, εξήγησε ότι ο κομμουνισμός είναι “η επιθυμία να δούμε να αποσυντίθενται οι καταναγκαστικές δομές του κράτος, περνώντας ταυτόχρονα καλά”.
Το να περιγράφεται ως ένα ελάχιστο κράτος μια ολοκληρωτική φιλοσοφία που συστηματικά οδήγησε στη λιμοκτονία, την υποδούλωση και τη δολοφονία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων επί έναν αιώνα δείχνει επιεικώς άγνοια της ιστορίας. Το να χαρακτηρίζεται ο κομμουνισμός ως “διασκεδαστικός” (fun) αποκαλύπτει τα βάση είτε της άγνοιας, είτε του σαδισμού όποιων το υποστηρίζουν αυτό.
Η ειδωλοποίηση ανέφικτων πολιτικών
...η αλλιώς η πίστη. Ο van Zuyen-Wood κλείνει το άρθρο του επισημαίνοντας ότι παρεβρέθηκε σε μια πρόσφατη συνάντηση των Democratic Socialists of America (DSA) όπου, πριν τα μέλη αποφασίσουν να υποστηρίξουν κάποιον υποψήφιο, έπρεπε να ακολουθήσουν μια μακρά και βαρετή γραφειοκρατική διαδικασία. (Αυτό θα έπρεπε να λειτουργήσει ως ένα μικρό παράθυρο της ζωής υπό τον σοσιαλισμό). Όμως, όπως γράφει, οι σύντροφοι υπέστησαν αυτή τη δοκιμασία με ενθουσιασμό “σαν αφιερωμένα μέλη μιας λέσχης ή μιας ενορίας”.
Η συζήτηση με τους νέους σοσιαλιστές της εποχής μας ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι οι προτάσεις τους δεν είναι απλώς ανέφικτες, αλλά έχουν σκοπίμως σχεδιαστεί ως τέτοιες. Η δίψα για την κοινωνία του Θεού με τον άνθρωπο, που τοποθετήθηκε στην καρδιά μας από τον Δημιουργό μας, δεν ξεριζώνεται. Όταν φθίνει η πίστη στη θρησκεία, η πίστη αναζητά νέα οχήματα λατρείας. Οι σοσιαλιστές εκλαϊκεύουν την κοινωνία των αγίων ως “αλληλεγγύη” με το προλετριάτο. Αντικαθιστούν τον ασκητισμό που έχει ως στόχο την κάθαρση από τα αμαρτωλά πάθη με τον πολιτικό ακτιβισμό εν ονόματι όσων οι ίδιοι κρίνουν ως ιστορικά καταπιεσμένους. (Το άρθρο επισημαίνει χιουμοριστικά ότι η “δημογραφική σύνθεση των DSA είναι ως συνήθως σημαντικά πιο λευκή” από τις γειτονιές που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τα μελη τους). Αντικαθιστούν έναν διάλογο επιχειρημάτων για την ανακάλυψη του καλού, του αληθινού και του ωραίου με ένα ατέρμονο αράδιασμα κωδικών λογοκρισίας που έχουν ως στόχο την αποτροπή της έκφρασης των απαγορευμένων σκέψεων.
Ο τρόπος με τον οποίο οι σοσιαλιστές συνδέουν τις παραγωγικές και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας με τον δημόσιο αποκεφαλισμό των δισεκατομμυριούχων αντανακλά τον τρόπο με τον οποίο προσφέρουν ένα οικονομικό είδωλο στη θέση της βαθιάς θρησκευτικής τους δίψας για νόημα, σκοπό και σημασία ως τέκνα του Θεού. Αντικαθιστούν την πείνα τους να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών με τη φαντασίωση της ανοικοδόμησης μιας επίγειας ουτοπίας - και αναπόφευκτα ακολουθεί η τραγωδία.
Οι μορφές πίστης που ιστορικά έχουν απορρίψει τον σοσιαλισμό ενθαρρύνουν την ανθρωπότητα να δημιουργήσει. Θέλουν να δουν νέες επιχειρήσεις να ανοίγουν, νέα σχέδια να επιχειρούνται, και τα άτομα να συνυπάρχουν ειρηνικά στο πολιτικό και το οικονομικό πεδίο μέσω της ελεύθερης συναλλαγής.
Η ελεύθερη επιχειρηματικότητα, μολονότι απέχει πολύ από την τελειότητα, σέβεται την ατομική αξιοπρέπεια κάθε τέκνου του Θεού διασφαλίζοντας την ιδιότητα του ως υποκειμένου δράσης. Η αρετή περιορίζει αυτή την ιδιότητα - που είναι απλώς μια άλλη λέξη για την “ελεύθερη βούληση” - σε κοινωνικώς επωφελείς κατευθύνσεις. Και η πίστη είναι τόσο προφανώς το ασφαλέστερο θεμέλιο της αρετής που ο Gouverneur Morris, ένας από τους πιο ένθερμους αντιπάλους της δουλείας μεταξύ των ιδρυτών των ΗΠΑ, έγραψε ότι “η θρησκεία είναι η μόνη ισχυρή βάση της ηθικής”.
Όσοι πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά, ανεξάρτητα από το αν πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη, θα πρέπει να ελπίζουν ότι την πίστη αυτή την μοιράζεται η μεγάλη πλειονότητα των συμπολιτών τους. Και όσοι μετέχουν στην αληθινή πίστη θα πρέπει να αφιερώσουν τις δυνάμεις τους ώστε να κερδίσουν πιστούς πριν η θρησκεία τους εξαλειφθεί από έναν λανθασμένο και βάρβαρο διεκδικητή.
--
Ο αιδεσιμότατος Ben Johnson είναι αρθρογράφος στο Acton Institute. Το έργο του εστιάζει στις αναγκαίες αρχές για τη δημιουργία μιας ελεύθερης και ενάρετης κοινωνίας στη διατλαντική σφαίρα (ΗΠΑ, Καναδάς και Ευρώπη).
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 20 Μαρτίου 2019 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης”.
