Τι έχει να επιδείξει το Βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα για τα δεκατέσσερα χρόνια που βρίσκεται στην κυβέρνηση; Την υψηλότερη φορολογική επιβάρυνση από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τις ριζοσπαστικές πράσινες πολιτικές που βάλλουν κατά της ελευθερίας και την εφαρμογή της κριτικής θεωρίας του φύλου σε κάθε θεσμό.
Κάποιοι τα αποδίδουν όλα αυτά απλώς στην ανικανότητα της κυβέρνησης. Άλλοι αμφιβάλλουν ότι οι πολιτικοί πιστεύουν πραγματικά όσα υποστηρίζουν δημοσίως και υποπτεύονται ότι το κάνουν απλώς για να κατευνάσουν ομάδες ειδικών συμφερόντων.
Αν και αυτά μπορεί να παίζουν κάποιον ρόλο στο συνολικό αποτέλεσμα, μια παράμετρος που σε μεγάλο βαθμό παραβλέπεται είναι το γεγονός ότι η ίδια η βρετανική κυβέρνηση, χρηματοδοτεί τον αριστερό ακτιβισμό.
Βεβαίως, δεν το αποκαλούν έτσι, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα. Οι αριστερές οργανώσεις αυτοπροσδιορίζονται ως φιλανθρωπικοί φορείς - οι οποίοι στην πραγματικότητα λειτουργούν ως δούρειος ίππος για το ριζοσπαστικό αριστερό λόμπι. Η ιδέα μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης δημιουργεί την εικόνα μιας ευγενικής ηλικιωμένης κυρίας που πουλάει μπισκότα για να συγκεντρώσει χρήματα για την έρευνα για τον καρκίνο - κι έτσι η κυβέρνηση τους δίνει δημόσια κονδύλια για τις προσπάθειές τους.
Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτές οι οργανώσεις ασκούν πιέσεις για τον περιορισμό της ελευθερίας και την επέκταση του κράτους, και αποσπούν εκατομμύρια λίρες από την τσέπη των φορολογουμένων για να χρηματοδοτήσουν τις εκστρατείες τους.
Υπάρχουν πάνω από 100.000 τέτοιοι οργανισμοί, με τον σχετικό κλάδο να έχει αυξηθεί κατά 27% την τελευταία δεκαετία. Ο ακτιβισμός έχει μετατραπεί από έναν αλτρουιστικό εθελοντισμό με μικρή έως καθόλου αμοιβή, σε ένα επάγγελμα υψηλού κοινωνικού κύρους με παχυλούς μισθούς.
Εκτός από τις μεγάλες κρατικές επιχορηγήσεις, αυτοί οι οργανισμοί σε μεγάλο βαθμό υποστηρίζονται οικονομικά και από άλλους παρόμοιους οργανισμούς που λαμβάνουν επίσης μεγάλες κρατικές επιχορηγήσεις, με αποτέλεσμα η χρηματοδότηση αυτών των οργανισμών να μοιάζει με έναν ιστό αράχνης με όλα τα νήματα να οδηγούν τελικά στο κράτος. Είναι σαν το μιμίδιο των θεωρητικών συνωμοσίας - μόνο που αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Ενισχυμένοι με αυτή τη χρηματοδότηση, αυτοί οι οργανισμοί είναι σε θέση να πιέζουν την κυβέρνηση, να επηρεάζουν τα μέσα ενημέρωσης και να προωθούν τη δική τους οπτική στο εργατικό δυναμικό και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η Συμμαχία Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου για την Κλιματική Αλλαγή (UK Health Alliance on Climate Change), μια συνεργασία πολλών δεκάδων οργανισμών υγείας που έχει λάβει 110 εκατομμύρια λίρες από τη βρετανική κυβέρνηση από το 2017 μέχρι σήμερα. Σε βάρος των φορολογουμένων, η συμμαχία ζήτησε αποζημιώσεις για το κλίμα και συνεργάστηκε με την εξτρεμιστική κλιματική ομάδα Extinction Rebellion. Τα μέλη της έχουν επίσης συμμετάσχει σε δημόσιες αναταραχές, όπως το μπλοκάρισμα δρόμων για να απαιτήσουν τον τερματισμό της χρήσης ορυκτών καυσίμων.
Ένα άλλο παράδειγμα μιας κρατικής χρηματοδοτούμενης ομάδας ακτιβιστών είναι η Stonewall, η μεγαλύτερη φιλανθρωπική οργάνωση LGBT του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία έχει κάνει δηλώσεις όπως ότι «ορισμένες λεσβίες έχουν πέη» και «παιδιά ήδη από την ηλικία των 2 ετών αναγνωρίζουν την τρανς ταυτότητά τους». Το Stonewall είναι βαθιά ριζωμένο στο βρετανικό κράτος: από τα εκατομμύρια λίρες που λαμβάνουν σε κρατικές επιχορηγήσεις έως τους εκατοντάδες οργανισμούς του δημόσιου τομέα που συμβουλεύονται τη Stonewall.
Οι χιλιάδες οργανώσεις που λειτουργούν όπως οι παραπάνω έχουν καταστήσει πολύ δύσκολη τη μετατόπιση της πολιτικής σε μια διαφορετική κατεύθυνση. Ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην κυβέρνηση, η ομοβροντία αριστερών πολιτικών είναι ασταμάτητη εκτός και αν γίνει μια πραγματική θεσμική αλλαγή για να σταματήσει η κρατική χρηματοδότηση αυτών των ακτιβιστικών οργανώσεων.
* Η Jess Gill είναι στέλεχος επικοινωνίας και κοινωνικών ζητημάτων στην Ladies of Liberty Alliance (LOLA) και Hazlitt Fellow στο Foundation for Economic Education
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 29 Φεβρουαρίου 2024 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών.
