Γράφει ο Jonathan Miltimore
Όλοι γνωρίζουμε τα μειονεκτήματα του Twitter, αλλά ένα από τα πλεονεκτήματά του είναι η δυνατότητα να ανακαλύπτει κανείς νέους και ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Ένας από τους αγαπημένους μου νέους λογαριασμούς που ακολουθώ είναι αυτός του Benjamin Carlson, ο οποίος είναι γκουρού των δημοσίων σχέσεων και πρώην συντάκτης του The Atlantic. Τα tweets του Carlson είναι από τα καλύτερα που θα βρείτε στο Twitter και ο ίδιος έχει ξεκάθαρα κατανοεί βαθιά τους τρόπους με τους οποίους τέμνονται τα μέσα ενημέρωσης και το κράτος, η εξουσία και η προπαγάνδα (τόσο σήμερα όσο και ιστορικά).
Ένα από τα πρόσφατα tweets του τράβηξε την προσοχή μου και μοιράζομαι μια παραλλαγή του παρακάτω.
1. Η διαφωνία εξισώνεται με βία
2. Τα μέσα ελέγχονται
3. Το νομικό σύστημα διορίζεται από το κράτος
4. Ασκείται ισχύς για να κατασταλεί η διαφωνία
5. Η κρατική αστυνομία προστατεύει το καθεστώς και όχι τον λαό
6. Τα δικαιώματα —οικονομικά, νομικά και αστικά— εξαρτώνται από τη συμμόρφωση στην εξουσία
7. Απαιτείται η μαζική συμμόρφωση πεποιθήσεων και συμπεριφορών
8. Η εξουσία συγκεντρώνεται στον εσωτερικό δακτύλιο των θεσμών και των μελών της ελίτ
9. Επιτρέπεται (σε ορισμένες περιπτώσεις) η ημιοργανωμένη βία
10. Η προπαγάνδα στοχοποιεί εχθρούς του κρατικού καθεστώτος
11. Ολόκληρες τάξεις υφίστανται διώξεις
12. Ενθαρρύνονται οι εξωνομικές δράσεις κατά των αντιπάλων του εσωτερικού καθεστώτος
13. Ασκείται σκληρή νομική επιβολή επί των μη ευνοούμενων τάξεων
14. Ιδιωτικοί και δημόσιοι μοχλοί εξουσίας χρησιμοποιούνται για να επιβάλουν την προσήλωση στα κρατικά δόγματα
Η λίστα αυτή είναι κάπως ανησυχητική, καθώς τουλάχιστον μερικές από αυτές τις τεχνικές εφαρμόζονται μπροστά στα μάτια μας. Αυτό όμως σίγουρα δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ είναι ένα ολοκληρωτικό κράτος.
Υπάρχουν πολλοί ορισμοί του ολοκληρωτισμού και δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να υποστηρίξει σοβαρά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν φτάσει σ' αυτό το σημείο. Αλλά ο αυταρχισμός υπάρχει σίγουρα στην ατμόσφαιρα, και εκπορεύεται εντονότερα από την πρωτεύουσα του έθνους μας.
Ενώ τόσο η πολιτική Δεξιά όσο και η πολιτική Αριστερά αλληλοκατηγορούνται ότι τρέφουν τυραννικές φιλοδοξίες, ο φιλόσοφος Καρλ Πόππερ μας έχει δώσει μια ιδέα για το πότε μια νόμιμη κυβέρνηση ξεπερνά τα όρια και γίνεται τυραννική.
«Μπορείτε να επιλέξετε όποιο όνομα θέλετε για τους δύο τύπους διακυβέρνησης», έγραψε ο Πόππερ. «Προσωπικά αποκαλώ το είδος της διακυβέρνησης που μπορεί να αντικατασταθεί χωρίς βία «δημοκρατία» και το άλλο «τυραννία».
Το απόσπασμα του Πόππερ λειτουργεί ως μια σημαντική υπενθύμιση: ο λαός είναι αυτός που εντέλει έχει το δικαίωμα να επιλέξει την κυβέρνησή του. Στις θεμελιώδεις Δύο Πραγματείες περί Κυβέρνησης, ο John Locke διατύπωσε αυτό που θα γινόταν αργότερα το θεμέλιο της ιδρυτικής φιλοσοφίας της Αμερικής, όπως εξήγησε πρόσφατα ο Dan Sanchez της FEE.
Ισότητα, με την αρχική έννοια του όρου, όχι ίσων ικανοτήτων ή ίσου πλούτου, αλλά μη υποταγής.
Αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα, όχι σε κρατικά ωφελήματα, αλλά στη ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία.
Δημοκρατία, με την αρχική έννοια του όρου, όχι της απλής αρχής της πλειοψηφίας, αλλά της λαϊκής κυριαρχίας: η ιδέα ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να είναι αφέντες, αλλά υπηρέτες του λαού.
Συναίνεση των κυβερνωμένων: η ιδέα ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να κυβερνούν νόμιμα μόνο με τη συναίνεση των κυβερνωμένων, δηλ. του κυρίαρχου λαού.
Περιορισμένη Κυβέρνηση: η ιδέα ότι ο μοναδικός σκοπός και το κατάλληλο πεδίο άσκησης της νόμιμης κυβέρνησης είναι μόνο η διασφάλιση των δικαιωμάτων του λαού.
Δικαίωμα Επανάστασης: η ιδέα ότι κάθε κυβέρνηση που ξεπερνά τα όριά της και καταπατά τα ίδια τα δικαιώματα που της χρεώθηκε να εξασφαλίζει είναι τυραννία και ότι ο λαός έχει δικαίωμα να αντιστέκεται, να αλλάζει, ακόμη και να καταργεί τις τυραννικές κυβερνήσεις.
Καθώς το κράτος απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον ηθικό του σκοπό, γίνεται όλο και πιο σημαντικό να κατανοήσουμε τα δικαιώματα του ανθρώπου και τα όρια της διακυβέρνησης.
--
* O Jonathan Miltimore είναι ο εκτελεστικός υπεύθυνος έκδοσης του FEE.org.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 13 Δεκεμβρίου 2022 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
