Οι παρεμβάσεις των εκπροσώπων της επιχειρηματικότητας έχουν πάντοτε τη δική τους σημαντική αξία. Καθώς παρουσιάζουν στοιχεία από την εμπειρία που αποκομίζουν μέσω της τριβής τους με την τρέχουσα οικονομική πραγματικότητα. Μακριά από ιδεολογικές και πολιτικές οπτικές. Και μακριά από θεωρητικά μοντέλα και μεγαλόπνοους σχεδιασμούς.
Έτσι, η πρόσφατη τοποθέτηση του CEO της Eurobank Holdings, Φωκίωνα Καραβία, βοήθησε στο να τεθούν αρκετά πράγματα στη σωστή τους βάση. Και το κυριότερο είναι ότι μέσω της παρέμβασης του, πιστοποίησε αυτό που διατυπώνουμε διαρκώς μέσα από αυτή τη στήλη. Δηλαδή ότι η εγχώρια επιχειρηματική δομή είναι αυτή που αποτρέπει την εκτενή τραπεζική χρηματοδότηση και όχι το τραπεζικό σύστημα. Μια δυσάρεστη και αρνητική πραγματικότητα η οποία θα πρέπει να αλλάξει.
Σύμφωνα με τα δεδομένα που έχει στη διάθεση της η τράπεζα, από τις 880.000 επιχειρήσεις στην Ελλάδα, οι 540.000 δεν απασχολούν ούτε ένα υπάλληλο. Οι 250.000 απασχολούν μέχρι 4 υπαλλήλους και μόνο οι 80.000 διαθέτουν περισσότερους από 5 υπαλλήλους. Και από όλες τις επιχειρήσεις, μόλις οι 100.000, έχουν άνετη πρόσβαση στο τραπεζικό δανεισμό.
Το γεγονός ότι μόνο μία στις εννέα επιχειρήσεις, πληροί τις στοιχειώδεις προδιαγραφές για να προσεγγίσει τραπεζικές χρηματοδοτήσεις, είναι από μόνο του προβληματικό. Όχι διότι η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα αδυνατεί να αναπτυχθεί μέσω δανείων, αλλά κυρίως διότι αδυνατεί να εκμεταλλευτεί τους κοινοτικούς πόρους, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορεί να έλθει σε επαφή με εναλλακτικές μορφές επενδύσεων, χρηματοδοτήσεων και πιστώσεων.
Η συμμετοχή στα προγράμματα του Ταμείου Ανασυγκρότησης, προϋποθέτει την ύπαρξη ίδιας συμμετοχής, δηλαδή την καταβολή κεφαλαίων από τους ίδιους των επιχειρηματίες, καθώς και τραπεζική δανειακή υποστήριξη. Χωρίς τα συγκεκριμένα προαπαιτούμενα, οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να ενταχθούν στα συγκεκριμένα προγράμματα και να ευεργετηθούν στις προσπάθειες ανάπτυξης τους.
Παράλληλα, οι απαιτήσεις των Private Equity Funds, των Credit Funds, καθώς και των υπολοίπων παρόχων εναλλακτικών χρηματοδοτικών και επενδυτικών εργαλείων, δεν διαφέρουν αισθητά, από τις αντίστοιχες τραπεζικές. Η ανυπαρξία βιώσιμων και ικανοποιητικών επιχειρηματικών σχεδίων (business plans), η απουσία καινοτόμων ιδεών και τα ισχνά οικονομικά μεγέθη που απεικονίζονται στις επίσημες λογιστικές καταστάσεις των εταιρειών δεν βοηθούν σε αυτήν την κατεύθυνση. Τα επίσημα δηλωμένα έσοδα και έξοδα, καθώς και τα επίσημα φορολογηθέντα κέρδη, αποτελούν τα επίσημα σημεία αναφοράς και ανάλυσης για τους υποψήφιους χρηματοδότες ή υποψήφιους μετόχους. Και προφανώς είναι ανεπαρκή.
Προ ημερών μέσω της στήλης είχε αναλυθεί το αν φταίνε οι τράπεζες που δεν δίνουν στεγαστικά δάνεια, εδώ. Και είχαμε αναφέρει ότι οι περισσότεροι υποψήφιοι δανειολήπτες στεγαστικών δανείων, στερούνται των ελάχιστων εχέγγυων για την απόκτηση στέγης μέσω δανειοδότησης. Κάτι αντίστοιχο φαίνεται πως συμβαίνει και με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι οποίες από τη μια δεν έχουν να προσφέρουν εγγυήσεις και από την άλλη δεν διαθέτουν ένα ενδιαφέρον και βιώσιμο business plan. Ένα πλάνο το οποίο να δύναται να αυξάνει την «αξία της επιχείρησης» και ταυτόχρονα να επιτρέπει την εξυπηρέτηση των τοκοχρεολυτικών δόσεων του τραπεζικού δανείου.
Διότι αυτό που περιμένει η τράπεζα μέσα από κάθε δάνειο, είναι να «πάρει πίσω τα λεφτά της» με τους αναλογούντες τόκους. Ουσιαστικά να «πάρει πίσω» τα χρήματα που έχει δανειστεί η ίδια από τις αγορές και τους καταθέτες. Κάτι που προϋποθέτει την ορθή διαχείριση των δανεικών πόρων από την πλευρά των επιχειρήσεων. Οι τράπεζες δεν θέλουν να γίνουν «μέτοχοι» σε μια επιχείρηση. Δεν επιθυμούν να αναλάβουν το επιχειρηματικό ρίσκο ενός τρίτου. Ούτε να εμπλακούν σε νομικούς αγώνες σχετικά με τις εγγυήσεις, που παρέχουν οι επιχειρήσεις, εάν κάτι πάει στραβά.
Η πραγματικότητα δείχνει λοιπόν ότι οι οκτώ στις εννέα, επιχειρήσεις, βρίσκονται εκτός τραπεζικού συστήματος, εκτός ευρωπαϊκών προγραμμάτων και εκτός εναλλακτικών επενδυτικών και χρηματοδοτικών σχημάτων. Δηλαδή βρίσκονται έξω από το οικοσύστημα που αποτελεί το Α και το Ω της αναπτυξιακής πορείας. Άραγε τι μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα της οποίας η οικονομία βασίζεται σε μια τέτοιου είδους επιχειρηματικότητα;
