Η ιστορία των τελευταίων δέκα ετών δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την αποφασιστικότητα του Προέδρου Πούτιν να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία. Η επέμβαση στην Κριμαία και στην ανατολική Ουκρανία αποτελεί την μεγαλύτερη απόσχιση εδάφους κυρίαρχης χώρας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ρωσική ηγεσία δεν μπλοφάρει. Εδώ και εβδομάδες η Ρωσία είναι έτοιμη να εισβάλει. Προφανώς το σενάριο μιας στρατιωτικής επέμβασης είναι πραγματικό.
Το ζήτημα είναι αν η απόφαση έχει ληφθεί και οι συνομιλίες με τις ΗΠΑ είναι προσχηματικές. Αν δεχτούμε ότι η στρατιωτική επιλογή δεν είναι προτεραιότητα για την Μόσχα αλλά μόνο ένα εργαλείο για να αναγκάσει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη (και το Κίεβο) να εγκαταλείψουν αυτό που θεωρεί ατζέντα στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, τότε ένας συμβιβασμός έστω και προσωρινός που θα απομακρύνει το φάσμα του πολέμου είναι πιθανός.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Ρωσία κλιμακώνει την αντιπαράθεση εφαρμόζοντας στρατηγικές εκφοβισμού και απειλών αλλά αυτό που επιδιώκει είναι η στρατηγική αναδίπλωση της Δύσης και η οριστική εγκατάλειψη του πάλαι ποτέ σοβιετικού χώρου στην στρατηγική κηδεμονία της Μόσχας.
Σε αυτό το σενάριο, η Μόσχα δεν επιθυμεί μιας μεγάλης κλίμακας στρατιωτική επέμβαση. Το κόστος της κατοχής της Κριμαίας και του Ντόνμπας για την Μόσχα είναι περίπου 6 δις το χρόνο. Το κόστος αυτό θα μεγαλώσει γεωμετρικά στην περίπτωση επιβολής κυρώσεων. Παράλληλα μια νέα επιχείρηση θα έχει σίγουρα και όχι αμελητέο ανθρώπινο κόστος. Παρά το γεγονός ότι η ασυμμετρία ισχύος είναι κολοσσιαία, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Σε ένα άλλο επίπεδο, μια στρατιωτική επιχείρηση θα φέρει πιο κοντά τις ΗΠΑ και την Ευρώπη κάτι που προφανώς δεν θα ήθελε η Μόσχα.
Παρ’ όλα αυτά, μια πλήρης κατάρρευση των συνομιλιών δεν θα αφήσει επιλογές στην Ρωσία. Μία επέμβαση θα είναι μονόδρομος παρά το όποιο κόστος.
* Ο Κώστας Υφαντής είναι Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Διευθυντής στο ΙΔΙΣ
