Η πανδημία του κορονοϊού, η οικονομική κρίση- απότοκος της καραντίνας, η δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ και οι διαδηλώσεις που συγκλονίζουν τις ΗΠΑ, η Δίκη του Ντόναλντ Τραμπ για καθαίρεση και η διαμάχη με την Κίνα, έχουν κάνει να τους Αμερικανούς να αναζητούν ιστορικά προηγούμενα.
Κάποιοι λένε ότι βρισκόμαστε στο 1992, ενώ πολλοί υποστηρίζουν μετ' επιτάσεως ότι διανύουμε ένα δεύτερο 1968.
Οι εκρηκτικές διαστάσεις που έχουν λάβει τα επεισόδια και οι αντιδράσεις μετά την δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ φέρνει στις μνήμες λοιπόν τόσο το 1992 όσο και το 1968. Ως χρονολογία, το τελευταίο έτος συσσωρεύει "σαν ηφαίστειο που ξυπνά", όλα τα εκρηκτικά υλικά, της αδήμονης εξέγερσης και της ανοιχτής σύγκρουσης. Το 1968 έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για τις δολοφονίες του ηγέτη των ατομικών δικαιωμάτων Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι αλλά για τον πόλεμο του Βιετνάμ που έβαζε φωτιά στο λεγόμενο κίνημα της αντικουλτούρας. Αξίζει να σημειωθεί ότι εκείνο το έτος οι ΗΠΑ είχαν χτυπηθεί και από τη Γρίπη του Χονγκ Κονγκ, από την οποία είχαν χάσει τη ζωή τους 50.000 Αμερικανοί.
Το 1992, ξεσπούν βίαιες εξεγέρσεις στο Λος Άντζελες, μετά την αθώωση τεσσάρων αστυνομικών κατηγορούμενων για τον βίαιο ξυλοδαρμό του Αφροαμερικανού Ρόντνεϊ Κινγκ. Επί έξι ημέρες ολόκληρη η πόλη βρίσκεται παραδομένη στις φλόγες και τις λεηλασίες, με τις δυνάμεις ασφαλείας να εμφανίζονται ανίσχυρες να επιβάλουν την τάξη. Ο απολογισμός, 53 νεκροί και ζημιές δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε μια πόλη - μωσαϊκό εθνοτήτων, η οποία ωστόσο μαστίζεται από τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Ωστόσο όπως επισημαίνει ο πολιτικός αναλυτής του CNN Τζούλιαν Ζελιζερ υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά: ο Λίντον Τζόνσον που ήταν πρόεδρος το 1968 και ο Ρίτσαρντ Νίξον που τον διαδέχθηκε εκείνη την χρονιά, δεν ήταν ρατσιστές, ούτε είχαν πάρει ποτέ "ίσες αποστάσεις". Ο Τζόνσον είχε περάσει τον νόμο- μνημείο για τα πολιτικά δικαιώματα του 1964 και είχε συστήσει επιτροπή για την αστυνομική βία κατά των Αφροαμερικανών. Ο δε Νίξον που είχε λάβει μεγάλο μέρος της ψήφου των Αφροαμερικανών για να εκλεγεί το 1968 απέναντι στον Χιουμπερτ Χάμφρεϊ, είχε την υποστήριξη τους και ως αντιπρόεδρος του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος παρότι δεν είχε το "πέρασμα" στην κοινότητα των Αφροαμερικανών που είχε ο διάδοχος του Μπιλ Κλίντον δεν είχε κατηγορηθεί για ρατσισμό. O Μπους μάλιστα σύμφωνα με την εφημερίδα New York Times είχε αποκαλέσει ανοικτά τις πράξεις των αστυνομικών "αηδιαστικές" ενώ μετά την αθώωση τους είχε απευθύνει διάγγελμα στον αμερικανικό λαό.
Με φόντο τα παραπάνω, οι περισσότερες αναλύσεις συγκλίνουν ότι τόσο το 1968 όσο και το 1992, ο ρόλος της Αμερικής ως της υπερδύναμης και παραδείγματος για τον υπόλοιπο πλανήτη ήταν αδιαμφισβήτητος.
